Μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι τέλειος;

Γράφει η Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Μιλούσε, λοιπόν, για την αυτοπεποίθηση και την επιβράβευση που πρέπει ή δεν πρέπει να δίνουμε στα παιδιά, τα οποία χτίζουν την αυτοπεποίθησή τους μέχρι τα 7-8 έτη (κατά το μεγαλύτερο ποσοστό). Έλεγε ότι δεν πρέπει να δίνουμε το «μπράβο» συνέχεια, πρέπει να επιβραβεύουμε, πέρα από το αποτέλεσμα, και την προσπάθεια.

Μερικές φορές μάλιστα η προσπάθεια είναι πιο σημαντικό να αναδειχθεί κι ας μην υπάρχει «αποτέλεσμα» όπως το θέλουμε ή όπως το φανταζόμαστε.

Το πότε δίνω το μπράβο, ειδικά στους φοιτητές μου, είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ. Όχι μόνο προφορικά αλλά και με τη μορφή του βαθμού. Εδώ υπάρχουν πολλά θέματα: Πώς κρίνουμε την απόδοση; Σε σχέση με τον εαυτό του ή σε σχέση με τους συμφοιτητές; Πόσο ελαστικοί είμαστε; Πόσο δίκαιοι είμαστε; Πώς επηρεάζει το μέλλον του και το μέλλον των συμφοιτητών του; Πώς μπορεί να του δώσει λάθος ή σωστές κατευθύνσεις και βάσεις; Πώς αρθρώνουμε τα σχόλια; Πώς τα λέμε και πώς τα γράφουμε; Πώς δίνουμε τελικά την ώθηση να διορθωθεί;

Όλο αυτό το σκεπτικό γίνεται πολύ πιο περίπλοκο αν αναλογιστούμε το ότι βρισκόμαστε σε μία εποχή που πρακτικά όλοι είναι….τέλειοι!

Όλοι είναι όμορφοι, όλοι είναι πάντα καλοντυμένοι, όλοι είναι καλοί σε όλα, όλοι τελειώνουν το μεταπτυχιακό τους με άριστα, όλοι κάνουν τις δουλειές που ονειρεύονται, όλοι έχουν τις τέλειες σχέσεις, όλοι πάνε τέλειες διακοπές. Γενικά όλα είναι καλά, όλα είναι ανθηρά και οι πιο προσγειωμένοι ρωτάνε τους υπόλοιπους τι ναρκωτικά παίρνουν και είναι όλα ρόδινα.

Όμως, όπως σε όλα, πρέπει να προσέχουμε το κενό μεταξύ τελειότητας και πραγματικότητας. Τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα να αποδείξεις ότι είσαι τέλειος; Τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα να αποδείξεις πχ., όλες τις γνώσεις που οι βαθμοί σου δηλώνουν ότι έχεις, τις δεξιότητες που δείχνουν ότι κατέχεις; Τι σου προσφέρουν τότε τα ψεύτικαυπερβολικά μπράβο και βαθμοί;

Απλό. Τίποτα δεν σου προσφέρουν. Σε έναν κόσμο ψεύτικης τελειότητας, έχουμε χάσει το μέτρο του τι είναι πραγματικά καλό, καλύτερο, τέλειο. Αυτό δεν το σκεφτόμαστε όμως. Αντίθετα είμαστε σε μία συνεχή σύγκριση με τους άλλους, στα social, στο πανεπιστήμιο, στο γραφείο, παντού. Και θέλουμε απλά να βγούμε από πάνω, έστω και μόνο στα «χαρτιά».

Δεν «απεχθάνομαι» την τελειότητα, ίσα ίσα. Δεν αποφεύγω το άριστα, δεν είμαι της άποψης ότι το 10 είναι για τον θεό. Αυτά είναι βλακείες. Αλλά είμαι σκληρή κριτής καθώς θέλω αυτός που θα το πάρει το 10 να το κερδίσει με την ψυχή του, να μπορεί να το αξιολογήσει σωστά και, τελικά, να το εφαρμόσει, να το αξιοποιήσει. Αλλιώς τι νόημα έχει; Επίσης, σε καμία περίπτωση το 10 δεν είναι σύγκριση με τον διπλανό. Όχι, είναι σύγκριση, κατάταξη με τον εαυτό. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός βαθμών «10» που πρέπει να μπει, δεν είναι ανταγωνιστικό. Είναι αξιολόγηση πρώτα από όλα του ίδιου μας του εαυτού.

Όπως λέει και το σοφό…ρητό, τα μεταξωτά βρακιά παιδιά μου, θέλουν και…επιδέξια ποπουδάκια! Αν θέλετε να είσαι τέλειοι, πρέπει να είστε και αντάξιοι της φήμης σας!

Το ξέρουμε ότι στην εποχή μας ο κάθε ένας είναι ό,τι δηλώνει. Αλλά τα ρέστα μας τα μετράμε όταν τελικά την ολοκληρώνουμε τη «δουλειά»…

neolaia