Μπον Φιλέ ή… Πού’σαι Αδερφέ;
Γράφει ο Δημήτρης Κοσμόπουλος, Φοιτητής Οικονομικών Επιστημών
Απλοί πολίτες, επαγγελματίες πολιτικοί, αγνοί ιδεολόγοι, πολιτικοί «κωλοτούμπες», πραγματικά άξιοι & καταξιωμένοι πολίτες, αληθινοί δημαγωγοί. Σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, εμφανίζονται εκ νέου και πολύ πιο έντονα μπροστά μας όσα προαναφέρθηκαν παραπάνω. Είτε στους τόπους διαμονής μας, είτε στους ευρύτερους περίγυρούς μας, είτε στις τηλεοράσεις, είτε στα social media. Σχεδόν παντού!
Αρκετοί από αυτούς θα στελεχώσουν ψηφοδέλτια και θα επιδιώξουν να εκπροσωπήσουν μια μερίδα του πληθυσμού είτε σε επίπεδο τοπικής κοινότητας, είτε δήμου, είτε περιφέρειας, είτε ακόμα ακόμα και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και ίσως επιχειρήσουν να κερδίσουν την ψήφο μας. Μια ψήφο, την οποία ορισμένοι δίνουν με εύκολα ανιχνεύσιμα και απλοϊκά κριτήρια και άλλοι με πολύ πιο πολύπλοκα και σύνθετα. Άλλοι ίσως τάξουν «λαγούς με πετραχήλια» και άλλοι ίσως μείνουν σε ένα πιο μεστό και προσγειωμένο λόγο. Σε κάθε περίπτωση ο απλός ψηφοφόρος αναπόφευκτα αναμένεται να βρεθεί αποδέκτης πληθώρας διαφορετικών πολιτικών μηνυμάτων και εξαγγελίας προεκλογικών προγραμμάτων. Και μετά από ένα σημείο θα κληθεί να αποφασίσει: “Τι είναι καλύτερο για το μέλλον του τόπου μου; Για την πρόοδο της χώρας μου; Για την ευημερία του λαού;”
Σίγουρα ένα καλύτερο μέλλον δεν πρόκειται να επιτευχθεί με κούφιες προεκλογικές υποσχέσεις ούτε με στείρες λογικές πολιτικής αντιπαράθεσης, που στην ουσία μόνο το λαϊκισμό αναπαράγουν αενάως. Τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής θ’ακούσουμε ότι ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν οι φρέσκες ιδέες με το παλιό και το σκουριασμένο. Έτσι απλά. Τελείως γενικόλογα και αόριστα. Τι πραγματικά όμως εστί φρέσκο και τι σκουριασμένο; Για να γίνει μια πιο ορθή διασαφήνιση, προφανώς και δε σημαίνει πως ότι προέρχεται από νεότερες ηλικιακές ομάδες θα πρέπει να βαφτίζεται αυτομάτως ως «φρέσκο» και ότι προέρχεται από μεγαλύτερες ως «σκουριασμένο». Και αυτό διότι στις μέρες μας έχουμε ταυτίσει -εν πολλοίς λανθασμένα- τη συμμετοχή πολλών νέων ανθρώπων στα κοινά ως ένδειξη προόδου της κοινωνίας μας και επιδίωξης ανανέωσης και δημιουργίας.
Κι όμως, δε γνωρίζω κατά πόσον είναι πρόοδος η αναρρίχηση ενός νέου πολιτικού όντος μέσω ενός στενού κομματικού σωλήνα και η μετέπειτα αρπαγή του σε ένα συνδυασμό προς άγρα ψήφων με μηδέν ουσιαστικά αξιολογικά κριτήρια. Δε γνωρίζω κατά πόσο θα φέρει την πρόοδο ένα άτομο που στο σχολείο του πρωτοστατούσε σε νταηλίκια & καταλήψεις και μετέπειτα αποφάσισε να ενταχθεί στις τάξεις της ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κοκ. για να απολαμβάνει τα κομματικά προνόμια. Δε γνωρίζω κατά πόσο θα φέρει την πρόοδο ένα άτομο που κατάφερε να αποφοιτήσει από ένα εξαιρετικά υψηλού επιπέδου σχολείο, είτε ιδιωτικό είτε δημόσιο, είχε σαφώς περισσότερες ανέσεις σε σχέση με πληθώρα συνομιλήκων του και στη φοιτητική του σταδιοδρομία αποφάσισε ξαφνικά να δραστηριοποιηθεί κομματικά στις τάξεις της ΠΚΣ, της ΕΑΑΚ κλπ. παριστάνοντας δήθεν τον λαϊκό αγωνιστή, αλλά θέλοντας στην πραγματικότητα να ζήσει για λίγο την επαναστατική του ουτοπική ονείρωξη.
Δε γνωρίζω κατά πόσο θα φέρει την πρόοδο ένα άτομο, το οποίο δείχνει να ενδιαφέρεται για το γενικό καλό και να κόπτεται δήθεν για την ανεργία και την προσπάθεια επίτευξης κοινωνικής ευημερίας, όταν στην πραγματικότητα το ίδιο μπορεί να έχει τη δυνατότητα να εργαστεί και να αποτελέσει μέρος των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου αλλά αντ’αυτού αρνείται προκειμένου να εξακολουθήσει να ζει με το περιβόητο επίδομα, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να «κουραστεί» αφού θα συντηρηθεί από τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος στο συγκεκριμένο θέμα μόνον ως κορόιδο αντιμετωπίζεται.
Ακόμη, δε γνωρίζω κατά πόσο θα φέρει την πρόοδο ένα άτομο, το οποίο ενδεχομένως θα στελεχώσει ένα ψηφοδέλτιο της τοπικής αυτοδιοίκησης μόνο και μόνο επειδή μπορεί να έχει 5 αδέρφια, 15 ξαδέρφια, 25 δευτεροξάδερφα και τριτοξάδερφα και μια μεγάλη πληθώρα από φίλους/-ες, γκόμενους/-ες ή ακόμα και απλών γνωστών, ενώ στην πραγματικότητα αν του ζητήσεις να αρθρώσει 5 απλές προτάσεις σε απλά ελληνικά ενδεχομένως να νομίσεις ότι φοιτεί ακόμα στο Δημοτικό και τώρα μαθαίνει τη μητρική του γλώσσα.
Και κάπου εδώ ίσως αναρωτηθείς. «Μα πώς είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν τέτοια άτομα να επιλέγονται σε ψηφοδέλτια; Να μας εκπροσωπήσουν στα κοινά; Να πάνε στ’αλήθεια μπροστά την κοινωνία μας;» Δυστυχώς, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι όχι απλώς καταφατική αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν αποτελούν καν εξαιρέσεις αλλά τον κανόνα. Και αυτό διότι αρκετοί πολιτικοί ηγέτες θα χρειαστούν ως συνοδοιπόρους άτομα σαν τα παραπάνω. Με ευρύ κύκλο γνωριμιών μεν αλλά ελεγχόμενα και μη ελεύθερα σκεπτόμενα δε. Αυτά είναι τα βασικότερα κριτήρια επιλογής και στρατολόγησης υποψηφίων από δημαγωγούς και λαοπλάνους πολιτικούς ηγέτες. Πρώτα θα φτιάξω το «γύρω γύρω μου», θα εξασφαλίσω ένα πλαφόν ψήφων και για τον τόπο…βλέπουμε!
Ναι, αλλά είναι όλοι ίδιοι; Ευτυχώς, εδώ η απάντηση είναι αρνητική. Δυστυχώς όμως οι φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα είναι πραγματικά λίγες. Δεν θα βρεις εύκολα άτομα πραγματικά καταξιωμένα και έντιμα να αγωνίζονται ένθερμα για το κοινό καλό. Οι πραγματικά ικανοί συμπολίτες μας που δείχνουν διάθεση συμμετοχής στα κοινά δεν αποτελούν πλειοψηφία και αυτό μόνο σκέψεις και περισυλλογή θα πρέπει να μας προκαλεί. Στην πραγματικότητα, θα τεθούν απέναντι σε «κάθε καρυδιάς καρύδι». Από αμετροεπείς ελιτιστές πολιτικάντηδες του «μπον φιλέ» έως και παλαιοκομματικούς παραγοντίσκους του «πού’σαι αδερφέ;».
Όπως και σε κάθε άλλη προεκλογική περίοδο, έτσι και τώρα όλα αυτά είναι πράγματα και δεδομένα που επανέρχονται στο νου αρκετών από εμάς. Και έχοντας ο καθένας τα προσωπικά του αξιολογικά κριτήρια θα κληθεί εν τέλει να αποφασίσει για τους εκπροσώπους και το μέλλον του. Σε κάθε περίπτωση πάντως η απάντηση στο δίλημμα του «μπον φιλέ ή πού’σαι αδερφέ;» θα πρέπει να είναι μία και μοναδική: “Αξιοκρατία, Διαφάνεια, Εντιμότητα, Ήθος”.
Και αυτό γιατί…ο τόπος μας δεν είναι παιχνίδι, η Πατρίδα μας δεν είναι παιχνίδι! Είναι το σπίτι μας και γι’αυτά θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε και να αγωνιζόμαστε.
Καλό μας βόλι !!!
