Μειωμένης αντίληψης… ανένδοτος αγώνας!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Από τον Ραντανπλάν και τη… μειωμένη αντίληψη, έως τον ανένδοτο, στα όρια του ανέκδοτου, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, η απόσταση είναι όμοια με αυτή που χωρίζει την αξιοπρέπεια από τον τυχοδιωκτισμό. Γιατί όσο εθιστική είναι η ρητορική, και όχι μόνο, κατάπτωση της πολιτικής σε επίπεδο καφενειακού τραμπουκισμού και εξυπνακίστικης ατάκας άλλο τόσο εθιστική είναι και η θεσμική γελοιοποίηση με πρόφαση έναν κούφιο επαναστατισμό.

Πολλοί απόρησαν με την επιλογή Τσίπρα να απέχει των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Δικαίως τον κατηγόρησαν για περιφρόνηση της δημοκρατικής τάξης, δημιουργώντας επιπρόσθετα στην κοινωνία, μια αίσθηση απαξίωσης των θεσμών που λειτουργεί ως λίπασμα για κάθε ακραία φωνή. Ένας κορυφαίος θεσμικός παράγοντας δεν επιζητεί νέους ρόλους σε θυμικές εκτονώσεις. Δίνει τον διαρκή αγώνα του και πείθει με επιχειρήματα για τις προτάσεις του, εφόσον αυτές υπάρχουν!

Όμως αυτή η φαινομενική αντίφαση μόνο τυχαία δεν είναι. Γιατί να θέλει ο Τσίπρας να θέσει απέναντι του τους πάντες; Γιατί να μένει μόνος σε μια ανούσια προσπάθεια αποστασιοποίησης που δεν προσφέρει καμιά λύση; Ίσως τελικά οι λόγοι να αφορούν όχι μόνο το προεκλογικό αλλά και το μετεκλογικό τοπίο και τη θέση που θέλει να διασφαλίσει για τον εαυτό του, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.

Προεκλογικά επανέρχεται στη λογική του “αντιεξουσιαστή” που δεν συμβιβάζεται με το σύστημα. Προσβλέπει έτσι, γνωρίζοντας, ότι το κεντρώο ακροατήριο δεν διαθέτει αρκετά όπλα για να το προσεγγίσει, στο σημαντικό μερίδιο των αναποφάσιστων ψηφοφόρων που δηλώνουν ακόμη “αγανακτισμένοι” και θέτουν υψηλότερα σε ενδιαφέρον από το υπόλοιπο εκλογικό σώμα, τα θέματα διαφθοράς και αυτό τον παρακολουθήσεων. Ελπίζει έτσι να προσεταιριστεί ένα ετερόκλητο κοινό που ικανοποιείται διαχρονικά και μόνο με την αντίδραση, κι ας μην προκύπτει από πουθενά το επόμενο αποτελεσματικό βήμα.

Ταυτόχρονα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον δικό του μετεκλογικό ρόλο εφόσον δεν αναδειχθεί πρωθυπουργός. Ένα μέρος της ευθύνης για τη νέα αποτυχία θα ριχθεί στο σύστημα που τον καταδιώκει, πιθανότατα και με υπονοούμενα μέχρι και για νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος. Αν μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ βρεθεί αντιμέτωπο με την ανάγκη συμμετοχής του σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, για να μην οδηγηθούμε όχι σε δεύτερες αλλά και σε τρίτες εκλογές, τότε ο Τσίπρας πιστεύει ότι θα κατορθώσει να αναγορευτεί σε αποκλειστικό εκπρόσωπο της αντιπολιτευτικής όξυνσης κι αυτό του αρκεί για να καταλαγιάσει κάθε εσωκομματική φωνή αμφισβήτησης.

Μοιάζει αυτή η απότομη στροφή σε ανώφελες ακρότητες με ένα προσωπικό παιχνίδι διευθέτησης του μέλλοντός του κι ως τέτοιο γίνεται κατανοητό, αν και στην πράξη δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από μια ριψοκίνδυνη παρτίδα σκάκι με χαμένη τη δημοκρατία.