Η «Μακεδονία» των Ζάεφ – Τσίπρα – Κοτζιά

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

Δείχνει προφανώς ενοχλημένος από την συμπεριφορά του Ζόραν Ζάεφ ο πρωθυπουργός μας. Όχι βέβαια επειδή ο σκοπιανός πρωθυπουργός εγκατέλειψε, πριν καλά – καλά στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας των Πρεσπών, τον γεωγραφικό επιθετικό προσδιορισμό «Βόρειος», κρατώντας δική του, καταδική του, την Μακεδονία. Τέτοιες εθνικές ευαισθησίες δεν έχει ο Τσίπρας. Εκείνο που προφανώς τον ενοχλεί είναι ότι, απέναντι στην δική του επιπολαιότητα, στην δική του ευήθεια και στην δική του ανικανότητα, ο Ζάεφ φαντάζει ως ευφυής, συγκροτημένος και ικανός διαπραγματευτής! Τόσο ικανός ώστε να βρει τον συνομιλητή του εντελώς «απροετοίμαστο» και βαθύτατα «κοιμισμένο» και να του πάρει τα πάντα, αφήνοντάς του την γραβάτα του, για να πανηγυρίζει μαζί της και να τονίζει, με αυτή την εικόνα της απίστευτης γελοιότητας, την πολιτική ανυπαρξία του και την διπλωματική του κουφότητα…

Οι καθημερινές, πλέον, προκλήσεις του Ζόραν Ζάεφ, ο οποίος, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, θριαμβολογεί για την μια και μοναδική «δική του» Μακεδονία και καμαρώνει για την μακεδονική γλώσσα του και την μακεδονική του ταυτότητα, έχουν ήδη κουρελιάσει την συμφωνία, που υπέγραψε ο ανιστόρητος Τσίπρας, στο ειδυλλιακό και γεμάτο ιστορικές μνήμες περιβάλλον των Πρεσπών.

Με την πρόθυμη σύμπραξη Τσίπρα – Κοτζιά, ο Ζάεφ περιέρχεται τα διεθνή fora ως μοναδικός και απόλυτος κυρίαρχος μιας περιοχής, στην οποία οι πρόγονοί του αναζητούσαν, επί δεκαετίες, ταυτότητα και ιστορία, συρόμενοι από τις σταλινικής έμπνευσης σκοπιμότητες της αλήστου μνήμης κομμουνιστικής διεθνούς. Σκοπιμότητες που υπηρέτησαν  δουλικά και πιστά οι ιδεολογικοί γεννήτορες του προαναφερομένου διδύμου, το οποίο ανέλαβε «στα τέσσερα» να τελειώσει την «δουλειά»,  με προφανές αντάλλαγμα την διαμόρφωση «κλίματος», που, κατά την άποψή του, θα συμβάλει στην διαιώνισή του στην εξουσία..

Ο υπερφίαλος και υπερφλύαρος υπουργός των Εξωτερικών θεωρεί ότι, ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία του και από την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών, είναι το δημοκοπικό εύρημα του ότι, δήθεν, η μακεδονική ταυτότητα και  γλώσσα είχαν παραχωρηθεί στους αλβανοσκοπιανούς ήδη από το 1977!

Αλλά, εάν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε γιατί ο Ζάεφ πανηγυρίζει ΣΗΜΕΡΑ για την συμφωνία των Πρεσπών, την οποία παρουσιάζει στον πολυφυλετικό λαό του ως την μέγιστη εθνική επιτυχία, που ανοίγει τον δρόμο της χώρας του για το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επωφελή ένταξή της στην Δύση;

Εάν, ήταν έτσι τα πράγματα, γιατί χρειάζονται ΣΗΜΕΡΑ δημοψήφισμα στα Σκόπια και ψηφοφορίες στα Κοινοβούλια των δύο συμβαλλομένων χωρών για την κύρωση μιας συμφωνίας, η οποία επιλύει ένα θέμα που, κατά την παλινδρομική σκέψη του Κοτζιά, έχει λυθεί εδώ και σαράντα χρόνια;

Αν ήταν έτσι τα πράγματα, γιατί δέχεται ΣΗΜΕΡΑ φιλικά κτυπήματα στην πλάτη ο Τσίπρας και κανείς από τους θαυμαστές του διπλωματικού του ταπεραμέντου δεν του θυμίζει ότι το θέμα έχει λυθεί ήδη από το 1979;

Εάν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε τι νόημα είχαν τα πανηγύρια με την γραβάτα του Ζάεφ, το ΣΥΡΙΖΑϊκο γλεντοκόπι στις Πρέσπες και οι συνεχείς κομπασμοί του Τσίπρα, που θυμίζουν την άλλη μεγάλη του επιτυχία της 17ωρης «διαπραγμάτευσης» του 2015, με τα πουκάμισα έξω και «τα μυαλά στα κάγκελα»;

Δυο θλιβεροί κομπάρσοι της διεθνούς διπλωματίας, δύο εμμονικοί ιδεολάγνοι των απολιθωμάτων της κομμουνιστικής διεθνούς, δύο ακούραστοι υποτακτικοί ξένων συμφερόντων, προσέφεραν στους αλβανοσκοπιανούς, χωρίς συναίσθηση εθνικής αξιοπρέπειας και χωρίς υποψία μελλοντικών κινδύνων,  όνομα, ταυτότητα και γλώσσα που δεν τους ανήκε και, συνεπώς, δεν την δικαιούνταν. Η πολυφυλετική τους προέλευση,  το ιστορικό παρελθόν τους και η ασήμαντη πολιτιστική τους διαδρομή ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορία, την προσφορά και την δόξα των Μακεδόνων. Η ανάγκη τους για ταυτότητα με οντότητα και για γλώσσα με περιεχόμενο, απέκτησε υπόσταση μόνον χάρη στην αριστερόστροφη παραληρηματική  αποδοχή των φαντασιώσεών τους από το πρόθυμο δίδυμο Τσίπρα- Κοτζιά.-