Η Ιταλική πληγή και η Ευρώπη που δεν πρέπει να περιμένει

Γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης, Φοιτητής Γλώσσας Φιλολογίας και πολιτισμού παρευξείνιων χωρών

Η Ιταλία που ήταν στο άρμα του Χίτλερ. Η Ιταλία του φασισμού μέχρι την λήξη που Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Μετά η Ιταλία του Ντε Γκάσπερι. Η Ιταλία της συνθήκης της Ρώμης που ουσιαστικά ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ιταλία του Διαφωτισμού και του Αναγεννησιακού κινήματος. Στην νεότερη ιστορία της είχε τα Μολυβένια χρόνια και την μεγάλη ταλαιπωρία από την Μαφία που ακόμη υπάρχει αλλά δεν ζει τις δόξες του παρελθόντος.

Η Ιταλία, η τρίτη οικονομία της ευρωζώνης και μία χώρα που ήταν ανάμεσα στις πρώτες που εισχώρησε στην ευρωπαϊκή αγκαλιά. Έφτασε μετά από πολλά χρόνια σε μία κατάσταση που δεν είναι ακριβώς η ίδια, αλλά υπάρχει μεγάλη απαξίωση προς τους πολιτικούς και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το έδειξε και η ακτινογραφία των εκλογών. Οι λαϊκιστές βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να μιλήσουν για πράγματα που είναι ανεδαφικά.

Το μεγάλο χάσμα παρατηρήθηκε ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο. Ο Νότος πλήττεται από φτώχεια και υψηλή ανεργία και ο Βορράς από την μαζική μετανάστευση από τις χώρες της Αφρικής. Έτσι ήρθε το αποτέλεσμα των εκλογών να το επιβεβαιώσει και με την βούλα.

Το MV5 του Μπέμπε Γκρίλο κέρδισε την πρώτη θέση, η Σοσιαλδημοκρατία υπέστη ήττα και για αυτό παραιτήθηκε και ο Ρέντσι από την ηγεσία του Κόμματός του. Μετά από αυτά, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είναι η Λέγκα του Βορρά και το κόμμα του Μπερλουσκόνι. Μετά όμως από όσα έκανε ο Σίλβιο, ένα κομμάτι της Ιταλίας τον ψήφισε.

Η Ιταλία με την σειρά της έδειξε που πάει η Ευρώπη από εδώ και πέρα. Κουρτς στην Αυστρία, ένα μείγμα ακροδεξιάς και αυταρχισμού στην Πολωνία, στην Ουγγαρία. Με κλείσιμο συνόρων και έλεγχο και καταστολή στο κάθε τι που δεν μας αρέσει.

Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει , να δει τα προβλήματα της και να τα αντιμετωπίσει. Με ποιόν τρόπο; Αυτό καλούνται να τον βρουν όλοι μαζί. Σίγουρα να αφήσουν αυτή την αλαζονεία που είχαν μέχρι πρότινος, να ξυπνήσουν και να δουν πως θα βάλουν μπροστά το έργο για μία κοινωνική Ευρώπη με βαθιές αλλαγές.

Μπορεί στους διαδρόμους των Βρυξελλών να επικρατεί ευφορία για την πορεία της οικονομία της Ευρώπης και για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Γερμανία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυτούν, σε αυτά ο κίνδυνος παραμονεύει.

Η «Ευρωπαϊκή Άνοιξη» που θέλει ο Μακρόν θα έρθει με συνεργασία, με καλές προσπάθειες και με έναν παραγωγικό διάλογο. Ο Γαλλογερμανικός άξονας θα μπει στις ράγες, η Ιταλία πρέπει να καθίσει να συζητήσει. Χωρίς την Ιταλία να είναι πρόθυμη θα είναι δύσκολη η όποια μεταρρύθμιση. Στις Βρυξέλλες δεν θα πρέπει να λένε «αφού καταφέραμε και πείσαμε να μας ακούσει ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας , θα πείσουμε και τους Ιταλούς». Εάν πάνε με αυτό το σκεπτικό θα το χάσουν το παιγνίδι, ήδη στην Ιταλία θεωρούν την Ευρώπη ένα κακό deal.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί άλλο περιμένει.