Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, με κίνδυνο της ατομικής τους ασφάλειας, βγήκαν στους δρόμους;
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
60 χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της δυναστείας Κάστρο στην Κούβα, είδαμε πλήθος αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Βεβαίως, για τους πολίτες των δυτικών δημοκρατιών αυτό δεν είναι ασύνηθες ούτε παράδοξο. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής ζωής.
Είναι η μορφή αντίδρασης σε ένα μέτρο, σε έναν νόμο, στην κυβερνητική, ίσως, πολιτική συνολικά. Το παράδοξο είναι να βγαίνει η κυβέρνηση και να ζητάει από τους “οπαδούς” της να βγουν στον δρόμο και να αναμετρηθούν με τους διαδηλωτές. Οι δικτατορίες όμως έχουν τους δικούς τους κανόνες.
Γιατί όμως οι άνθρωποι αυτοί, με κίνδυνο της ατομικής τους ασφάλειας βγήκαν στους δρόμους; Οι ιδεοληπτικοί θα πουν ότι τα παίρνουν από τη CIA. Αυτοί όμως έτρωγαν δημόσια και μαρούλια για να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε ποτέ το Τσέρνομπιλ. Η απάντηση είναι μία, διαχρονική και παγκόσμια…It’s the economy stupid.
Η Κούβα έχει ανάλογο πληθυσμό με την Ελλάδα. Όταν στη χώρα μας το ΑΕΠ έπεσε 25%, οι πολίτες βιώσαν μία σημαντική μείωση των εισοδημάτων τους. Και βγήκαν στους δρόμους. Έχουμε όμως ακόμα ΑΕΠ 170 δις. Η Κούβα έχει 100 δις.
Για σκεφτείτε στην Ελλάδα να έπεφτε το ΑΕΠ άλλο 45%!!!! Θα κρεμάγαμε πολιτικούς στην πλατεία Συντάγματος. Οι κάτοικοι του νησιού ζουν επί δεκαετίες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Με δελτία τροφίμων, δελτία ρουχισμού, με δικαίωμα ενός σαπουνιού ανά οικογένεια τον μήνα.
Τι τους έσωζε παλιά; Οι γενναίες οικονομικές ενισχύσεις της Σ. Ένωσης.
Μετά την κατάρρευση της σοσιαλιστικής μητρόπολης, τι τους ψιλοέσωζε μέχρι σήμερα; Ο τουρισμός….
Τα εκατομμύρια των τουριστών, έφερναν συνάλλαγμα, που κατέληγε σε μεγάλο ποσοστό στα δημόσια ταμεία, όμως κάτι αξιοπρεπή ψίχουλα κατέληγαν και στις τσέπες του Κουβανών. Από μικροεπιχειρήσεις τύπου Παλαδάρ που τους επέτρεπε το καθεστώς, από ενοικιάσεις δωματίων, από τη μαύρη αγορά πούρων, την πορνεία κοκ. Και τα ψίχουλα αυτά ήταν σε σκληρό νόμισμα, όχι σε αξιοθρήνητα πέσος.
Για να αντιμετωπίσει την πανδημία το καθεστώς, έκλεισε ερμητικά τα σύνορα του νησιού. Σε επίπεδο κρουσμάτων αυτό έπιασε. Σε οικονομικό επίπεδο όμως;;;
Η οικονομία έχασε άλλα 10 δις ΑΕΠ και το σημαντικότερο χάθηκε όλο το μαύρο συνάλλαγμα από τον τουρισμό. Και ξέρετε στην Κούβα, η κυβέρνηση δεν επιδοτεί όσους εργαζόμενους βρίσκονται σε αναστολή εργασίας με κατάθεση ευρώ στον λογαριασμό τους. Και ας μας φαίνονται εδώ ψίχουλα τα 500 ευρώ… Ούτε είναι μέλος μιας οικονομικής ένωσης, που θα ρίξει 75 δις στην οικονομία για να την ξαναβάλει μπροστά.
Φέτος αναγκαστικά ξανάνοιξαν τον τουρισμό. Και η πανδημία έκανε δυναμικά την εμφάνισή της. Στα θετικά ότι πλέον υπάρχει το εμβόλιο. Στα αρνητικά ότι το καθεστώς ήθελε να αποδείξει παγκοσμίως τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού και αντί να αγοράσει έτοιμα δοκιμασμένα εμβόλια, έφτιαξε με πολλαπλάσιο κόστος δικά του, με καθυστέρηση, με αποτέλεσμα και στο υγειονομικό πεδίο, τα προβλήματα να είναι σημαντικότατα. Οι διακοπές ρεύματος σε όλο το νησί λόγω οικονομικής δυσπραγίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων, ήταν φαίνεται η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι…
Το καθεστώς θα παλέψει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην εξουσία, επιστρατεύοντας τη βία και το παρακράτος, πουλώντας ταυτόχρονα επαναστατικά φύκια και αντιιμπεριλιαστικές στρακαστρούκες. Αν δεν κάνει όμως θεαματικά ανοίγματα της οικονομίας, αν δεν ξεφορτωθεί τις διαχρονικές ιδεολογικές αγκυλώσεις και αν δεν αυξήσει τον πλούτο στο νησί, οι ηγέτες του θα κινδυνεύσουν να έχουν την τύχη του Τσαουσέσκου…
Διότι ως “μαρξιστές”, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι, στην πλήρη ένδεια….οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους…
