Για να μην ζήσουμε την επόμενη “Ελένη”..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Και τώρα που πέρασαν οι πρώτες μέρες, τώρα που το σύνθημα «Καμία Ελένη δολοφονημένη» σιγεί σιγά σιγά, τα πανό από το εφετείο ξεκρεμάστηκαν, οι διαμάχες για το κατά πόσο ήταν θεατράλε ή όχι ο λόγος της εισαγγελέως αντικαταστάθηκαν με τις διαμάχες για τον καύσωνα, την κοινωνική αποστασιοποίηση και την ατομική ευθύνη, τώρα κάτσε να πούμε και για τις δικές μας ευθύνες.

Γιατί η Ελένη δεν θα είχε υπάρξει ως θύμα αν κάποιοι γονείς είχαν σταθεί σαν γονείς. Γιατί αυτά τα τέρατα, δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι, αν οι γονείς τους δεν τα είχαν κανακέψει και αναθρέψει ως ψευτόμαγκες και δεν είχαν καλύψει τις πράξεις τους πριν από αυτή την τελευταία.

Γιατί δεν είναι ο Έλληνας και ο Αλβανός. Δεν είναι ο ψευτόμαγκας και ο ακόλουθος του. Δεν είναι οι βιαστές. Είναι οι γιοί κάποιων γονιών που δεν τους έμαθαν να σέβονται τον εαυτό τους για να σεβαστούν και τους άλλους.

Είναι οι γιοί κάποιων γονιών που ακόμα και μετά το έγκλημα αυτό προσπάθησαν να καλύψουν, να λοιδορήσουν και να συκοφαντήσουν. Είναι οι γιοί κάποιων γονιών που χάθηκαν μέσα σε κοινωνικές νόρμες και στερεότυπα και δεν κοίταξαν ποτέ κατάματα τα δημιουργήματά τους!

Είναι οι γιοί κάποιων γονιών. Δεν φύτρωσαν! Δεν βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο της Ελένης. Δεν θόλωσαν μια στιγμή κι έγινε ένα κακό.
Ήταν μια πορεία προδιαγεγραμμένη κι απλά μπήκε η υπογραφή των παιδιών αντί των γονιών.

Μην γελιέσαι, η Ελένη θα ξεχαστεί κι από εσένα κι από εμένα. Όπως ξεχάστηκε και μια Ειρήνη, και μια Κατερίνα, και μια Μαρία και μια κι άλλη μια..

Μόνο οι γονείς της θα μείνουν να τη θυμούνται κάθε πρωί που ξημερώνει και κάθε βράδυ πριν κλείσουν τα μάτια τους.

Άντε και καμιά ενημερωτική εκπομπή όταν θα έχει ξεμείνει από θέματα.
Εσύ κι εγώ, θα ξεχάσουμε! Μέχρι την επόμενη Ελένη..
Γι’ αυτό σου λέω, για να αργήσουμε να ξαναζήσουμε μια Ελένη, κάτσε πλάι από το παιδί σου κι άκου το, νιώσε το, κατέβα από το θρόνο σου τέλειε και αλάνθαστε γονιέ και γονάτισε μπροστά του. Γίνε ένα με τα μάτια του και λύσε τους κόμπους και τους δαίμονες του.

Δεν είναι το παιδί η συνέχεια σου, ούτε τα απωθημένα που κουβαλάς εσύ και μια κοινωνία ολόκληρη. Δεν είναι το αξεσουάρ που το ξεφορτώνεσαι με ένα PlayStation και ένα tablet.

Το παιδί σου, είναι ο χρόνια που του αφιέρωσες. Η στιγμή που του αφιερώθηκες. Η ανεξάντλητη χωρίς όρους κι όρια αγάπη που του έδωσες!
Η αποδοχή, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη που του έδειξες.

Κι αν δεν μπορείς, αν κάτι δεν σου βγαίνει, ζήτα βοήθεια.
Αλλά κάνε ο,τι μπορείς για να μην ζήσουμε μια άλλη Ελένη.
Για να μη δούμε το όνομα του παιδιού μας, σε καμία από τις δυο πλευρές..