Έναν χρόνο μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών

Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Δικηγόρος

Συμπληρώνεται ένας χρόνος ακριβώς από την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, παρ’ όλα αυτά θα φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας.

Ήταν Τρίτη όταν δημοσιεύθηκε το τελικό κείμενο της συμφωνίας και η πρόταση που τελικά επελέγη. Ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας και σειρά άλλων ζητημάτων.

Αμέσως μετά τη δημοσίευση της πρότασης η ΝΔ κατέθεσε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, με σκοπό να εμποδιστεί η υπογραφή της συμφωνίας την Κυριακή. Τριήμερη συζήτηση και Σάββατο ή ψηφοφορία.

Τα μάτια όλων στους κυβερνητικούς βουλευτές. Θα κάνει κάποιος πίσω, θα έχει η κυβέρνηση απώλειες; Είχε, όχι όμως αρκετές. Μόλις μια, ο Δημήτρης Καμμένος. Ο συνεπωνυμός του Παναγιώτης Καμμένος δεν τόλμησε να κάνει το ίδιο. Οι ΑΝΕΛ δε στηρίζουν την πρόταση μομφής και η κυβέρνηση περνάει τον κάβο της ψηφοφορίας. Χιλιάδες κόσμου που είμαστε συγκεντρωμένοι έξω από τη Βουλή διαλυόμαστε ησύχως.

Την επόμενη, ημέρα Κυριακή, στους Ψαράδες, ο Νίκος Κοτζιάς και ο τέρμα χαμογελαστός Αλέξης Τσίπρας υπογράφουν τη συμφωνία μαζί με τους ομολόγους τους. Η χώρα δεσμεύεται οριστικά. Οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι στα γειτονικά χωριά δέχονται ανηλεείς επιθέσεις από τα ΜΑΤ. Δεκάδες καταλήγουν στα νοσοκομεία.

Λίγους μήνες μετά η συμφωνία κυρώνεται από τη Βουλή, αυτή τη φορά χωρίς τον Πάνο Καμμένο, με τη στήριξη όμως περισσοτέρων των μισών βουλευτών του. Κυρώνεται με πλειοψηφία μιας ψήφου, κι έκτοτε, πλην εξαιρετικά σοβαρών περιστάσεων, δεσμεύει τη χώρα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Από όλα τα δεινά που προκάλεσε στη χώρα η κυβέρνηση της αριστεράς, αυτό ήταν μακράν το μεγαλύτερο, με συνέπειες που ακόμα μπορούμε να φανταζόμαστε μόνο, όχι να γνωρίζουμε. Έκλεισε ένα τεράστιο ιστορικό και διπλωματικό ζήτημα με όρους τελείως δυσμενείς, και δέσμευσε επ’ αόριστον την Ελλάδα σε μία κακή λύση που δε μπορεί να ανατραπεί. Μια λύση που μπορεί στο μέλλον να εγείρει σοβαρά ζητήματα αλυτρωτισμού και εδαφικών διεκδικήσεων και περιορίζει το δικαίωμα των Ελλήνων να επικαλούνται τον όρο «Μακεδονία».

Η ιστορία αυτή για την Ελλάδα έχει ονοματεπώνυμο. Αλέξης Τσίπρας, Πάνος Καμμένος, Νίκος Κοτζιάς.

Ο τρίτος την πλήρωσε πρώτος, τον έκαναν πέρα οι ίδιοι του οι «σύντροφοι» και βρέθηκε εκτός πολιτικής ζωής μόλις λίγους μήνες μετά.

Ο δεύτερος ακολούθησε. Πρώτα έφυγε από την κυβέρνηση, μετά έχασε την κοινοβουλευτική του ομάδα, μετά συνετρίβη στις ευρωεκλογές και τώρα αποσύρθηκε από την πολιτική.

Μένει η τιμωρία του πρώτου. Πήρε την πρώτη δόση στις 26 Μαΐου, ακολουθεί η δεύτερη στις 7 Ιουλίου. Ο ελληνικός λαός του έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα αποδοκιμασίας. Όχι μόνο για τις Πρέσπες, για τη συνολική του παρουσία αυτή την τετραετία. Για τα ψέματα που είπε, για τον τρόπο που αντιμετώπισε τους αντιπάλους του, για την αλαζονεία με την οποία διαχειρίστηκε την εξουσία, για το γεγονός ότι έβαλε απέναντί του όσους διαφωνούσαν με τις Πρέσπες και διαμαρτύρονταν ως «ακροδεξιούς, φασίστες, περιθωριακούς» κοκ. Για όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε υπόλογος απέναντι σε αυτούς που τον ανέδειξαν, και βλέπουμε το αποτέλεσμα.

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 26ης Μαΐου δεν έγινε μόνο για τη Μακεδονία. Ήταν μια σειρά από παράγοντες. Η συμφωνία των Πρεσπών όμως μας είναι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο πρέπει να ηττηθεί ηχηρά στις βουλευτικές εκλογές. Να δοθεί το ιστορικό μήνυμα ότι ο λαός αποδοκίμασε τη λύση που άλλοι επέλεξαν και έδωσαν ερήμην του. Και ότι μπορεί νομικά η χώρα να δεσμεύεται, όταν όμως οι ιστορικές και διπλωματικές συνθήκες το επιτρέψουν ξανά θα επιδιώξουμε την ανατροπή της λύσεως που προκρίθηκε, και μέχρι τότε θα κοιτάξουμε με κάθε τρόπο να αμβλύνουμε τις συνέπειές της. Και ο πρωθυπουργός που την υπέγραψε και την ψήφισε, εν γνώσει ότι έχει την αντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας του έθνους, για να πάρει άλλου είδους ανταλλάγματα, θα μείνει για πάντα στην ιστορία ακριβώς έτσι. Ως ο άνθρωπος που δέσμευσε την Ελλάδα σε μία κακή γεωπολιτικά κατάσταση και έβλαψε τα εθνικά συμφέροντα με σκοπό την προσωπική του προβολή στο εξωτερικό. Για ένα βραβείο Νομπελ και για την καθυστέρηση λήψης σειράς οικονομικών μέτρων που ο ίδιος υπέγραψε, προκειμένου να τα φορτωθεί η επόμενη κυβέρνηση.

Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου τα διακυβεύματα είναι πολλά. Επιλέγουμε για το μέλλον, τι Ελλάδα θέλουμε. Δυστυχώς δεν είναι εφικτό, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το μέλλον αυτό να μην περιλαμβάνει τη συμφωνία των Πρεσπών. Το αποτέλεσμα όμως θα αφήσει μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Και όσο μεγαλύτερος ο βαθμός αποδοκιμασίας, τόσο περισσότερο θα νιώθουν οι κυβερνήσεις του μέλλοντος, αρχής γενομένης από την επόμενη, ότι η κατάσταση που διαμορφώθηκε πρέπει να αλλάξει. Όταν η περίστασις συγχωρήσει.