Η Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν Μακρόν

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Είναι διεθνές φαινόμενο ο πολιτικός μιμητισμός αλλά στην Ελλάδα΄, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δείχνουμε τάσεις υπερβολής. Κάπως έτσι συνέβη και με το φαινόμενο “Μακρόν” στην εκλογή του οποίου και στην μετέπειτα άλωση του κομματικού σκηνικού αναζητήθηκαν εύκολοι παραλληλισμοί και βγήκαν συμπεράσματα που δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα.

Την περίοδο της παντοκρατορίας του Μπερλουσκόνι αναζητούσαμε τον επιχειρηματία που θα αναλάμβανε αντίστοιχο ρόλο. Όταν αναδείχθηκε το new labour στην Μ. Βρετανία ψάχναμε τους αντίστοιχους εκφραστές του στην Ελλάδα. Μόλις ο Ομπάμα έθεσε νέα επικοινωνιακά πρότυπα ορισμένοι βάλθηκαν να το μιμηθούν, συχνά με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Για να μην αναφερθώ στην φαιδρότητα που διέπει κάποιες φορές ο νεότευκτος τραμπισμός!

Ο Μακρόν υπήρξε η συστημική έκφραση αντίδρασης του γαλλικού λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Ένας εκπρόσωπος του σοσιαλιστικού κόμματος με ασαφείς και γενικόλογες θέσεις που μένει να διευκρινιστούν. Σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό αλλά αποσπασματικές προτάσεις για την υπέρβαση των αγκυλώσεων της γραφειοκρατίας και των καθυστερημένων αποφάσεων των Βρυξελλών. Χαλαρή κοινωνική ατζέντα ειδικά στο ζέον θέμα του μεταναστευτικού.

Η Ελλάδα κινείται σε πολύ διαφορετικό πλαίσιο. Η Κεντροδεξιά έχει κρατήσει ισχυρές δυνάμεις αλλά αν θεωρήσει ως βασικό σκοπό την μετεξέλιξη σε… Μακρονική παράταξη μάλλον θα ανοίξει τον δρόμο για μεγαλύτερη ριζοσπαστοποίηση του ευρωσκεπτικισμού παρά θα απορροφήσει την κεντροαριστερά.

Η εγχώρια πολιτική σκηνή χρειάζεται ένα μεταμνημονιακό όραμα με σαφή χαρακτήρα που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί την κοινωνία, θα δίνει απαντήσεις στο θεσμικό και παραγωγικό έλλειμμα, θα στηρίζεται στις διαχρονικές αξίες μας. Αλλιώς θα πρόκειται για μια στείρα αναπαραγωγή άτοπων ξένων προτύπων.