«Είναι η αριθμητική, ανόητε»
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια είπε χθες ο Α. Τσίπρας στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ: «Τώρα, και τον επόμενο χρόνο, με τα δεδομένα της ακολουθούμενης πολιτικής Μητσοτάκη, θα κριθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί της επόμενης κάλπης». Μεγάλη αλήθεια. Μόνο που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει τη σημασία της. Ούτε το βαθύτερο νόημά της.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ πάτησε απότομο φρένο στην ανασχηματολογία, άρα και στην εκλογολογία για το 2021, πατώντας ταυτοχρόνως τέρμα το γκάζι των μεταρρυθμίσεων για το επόμενο εξάμηνο. Κάτι που φάνηκε και στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, όπου εγκρίθηκαν 3 μεγάλες τομές: Το νέο σχολείο με την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, ο ατομικός κουμπαράς για την επικουρική ασφάλιση που θα εκσυγχρονίσει και θα καταστήσει βιώσιμο το ασφαλιστικό και η αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες μορφές εγκλήματος και παραβατικότητας. Παιδεία-Ασφάλιση-Ασφάλεια, τρεις κρίσιμοι και καθοριστικοί τομείς. Κι έπεται όλο το αναπτυξιακό πακέτο, το οποίο μαζί με τα πολλά χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης θα αναθερμάνουν την ελληνική οικονομία και θα την ωθήσουν σε μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ λοιπόν, έτσι θα καθοριστούν και θα κριθούν «οι πολιτικοί συσχετισμοί της επόμενης κάλπης». Ο Α. Τσίπρας, λέγοντας τη μεγάλη αλήθεια που είπε, εννοούσε κάτι άλλο. Σε απευθείας σύνδεση με τον Θεό, πιστεύει, εύχεται και προσεύχεται ότι η πολιτική Μητσοτάκη θα σημάνει και την αυτοκαταστροφή της κυβέρνησης. Δεν του πέρασε καν από το μυαλό γιατί ο πρωθυπουργός πάτησε ταυτοχρόνως και απότομα ένα φρένο κι ένα γκάζι. Το φρένο που στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων τα σενάρια των πρόωρων εκλογών, δηλαδή όλη την επένδυση του Α. Τσίπρα για την προσωπική του επιβίωση. Και το μεταρρυθμιστικό γκάζι, το οποίο νομοτελειακά μεγαλώνει την ήδη μεγάλη διαφορά μεταξύ κάποιου που παράγει μεταρρυθμιστικό έργο το οποίο αγκαλιάζει η κοινωνία και κάποιου άλλου που έχει προγραμματική αμηχανία και αφωνία και εξαντλείται στην καταστροφολογία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Α. Τσίπρας αποδεικνύεται όχι πολιτικά ευφυής, αλλά και ιδανικός «αυτόχειρας».
ΑΛΛΑ και η «συνέχεια» της σκέψης του ακόμα αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ένα θεμελιώδες προβληματάκι: Τη ριμάδα την αριθμητική. Η οποία, εκτός των άλλων, είναι πείσμων και ξεροκέφαλη. Ο,τι και να της πεις, σου λέει πάντα 1+1=2. Ακόμα κι αν με ένα μυθικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να εξασφαλίσει πολιτικούς συνομιλητές, ώστε να έχει μια υποτυπώδη βάση το αφήγημα του σχηματισμού κυβέρνησης των «προοδευτικών δυνάμεων», θα έπεφτε χωρίς καμία προστασία στον αδιαπέραστο τοίχο της αριθμητικής. Σε εκλογές με απλή αναλογική είναι πρακτικά αδύνατον να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Ή, με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερο κόμμα για να σχηματίσει κυβέρνηση θα πρέπει να συνεργαστεί ταυτοχρόνως με το ΚΙΝ.ΑΛ., το ΚΚΕ, και εφόσον μπουν στη Βουλή με την Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου και το ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη.
ΤΟ ΚΚΕ αντιλαμβάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ -και δεν το κρύβει- σαν πιο «ύπουλη μορφή του καπιταλισμού». Ενώ η ηθική απαξία που τρέφει για την «παρέα της Κουμουνδούρου» επίσης δεν αποκρύπτεται. Το ΚΙΝ.ΑΛ., με αρχηγό είτε τη Φ. Γεννηματά είτε τον Α. Λοβέρδο είτε τον Ν. Ανδρουλάκη, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει, ξέροντας ότι πάνω από το 60% της νυν εκλογικής του βάσης συμφωνεί με την πολιτική Μητσοτάκη και διατηρεί άθικτα τα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» αντανακλαστικά του. Η δε αναγκαστική συνεργασία ΚΚΕ-ΚΙΝ.ΑΛ. (υπό την… ομπρέλα της «προοδευτικής κυβέρνησης») έχει με την πραγματικότητα ακριβώς την ίδια σχέση που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Αρα, οι επόμενες εκλογές- όποτε κι αν γίνουν από τα μέσα του 2022 και μετά- θα είναι αναγκαστικά «δίδυμες». Οι πρώτες με απλή αναλογική και οι δεύτερες, ένα μήνα μετά, θα είναι με το νέο σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, το οποίο δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση 153-155 βουλευτών ακόμα και με 37%.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ που δείχνει και το τραγικό αδιέξοδο του Α. Τσίπρα και εξηγεί γιατί προσπαθεί να ξεπεράσει και τον εαυτό του σε πολιτική τοξικότητα και καταστροφολογική «κριτική»: Ξέρει ότι βρίσκεται ήδη πολύ πίσω. Κι αυτά τα δύο χρόνια που πέρασε στην αντιπολίτευση, τον έφεραν ακόμα πιο πίσω. Ξέρει ότι σε επίπεδο προγραμματικού λόγου και προτάσεων για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας είναι σαν να παίζει ο Ολυμπιακός με τον Αστέρα της Κάτω Αγουλινίτσας. Και ξέρει επίσης ότι η ήττα του στις επόμενες εκλογές θα είναι η τέταρτη από τον Κ. Μητσοτάκη κι αυτή που θα ακολουθήσει ένα μήνα μετά θα είναι η πέμπτη του και οριστική. Επομένως, η μεγάλη αλήθεια που είπε χθες έχει κι ένα στοιχείο πολιτικής μελαγχολίας…
