«Bitch» δε σημαίνει δυναμική γυναίκα
Γράφει ο Ελένη – Ρεβέκκα Στάιου
Παρατηρώ μια τάση στα social media, αλλά και στην πραγματική ζωή (κυρίως στους μικρότερους φοιτητές μου), που λέει ότι μια γυναίκα που θεωρεί τον εαυτό της δυνατό και δυναμικό και νιώθει καλά, πρέπει να είναι επιθετική, ειρωνική και «μπιτσάρα». Φυσικά, δεν το λένε με αυτά τα λόγια ακριβώς, αλλά οι πράξεις, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται, το ύφος με το οποίο λέγονται είναι ακριβώς αυτό: bitchy.
Δεν ξέρω πώς προέκυψε ξαφνικά μια τέτοια τάση. Βλέπουμε γυναίκες στο Twitter να υπερηφανεύονται ότι τους έστειλε κάποιος ποτό σε ένα μπαρ και αυτές τον έβρισαν.
Ακόμα και αν τη φαντάστηκαν αυτήν την ιστορία, έχει σημασία το ότι τη φαντάστηκαν να διαδραματίζεται έτσι και όχι αλλιώς. Βλέπουμε γυναίκες στο TikTok και στο Instagram να ανεβάζουν βίντεο που περιγράφουν συμπεριφορές επιθετικές, συμπεριφορές ακραίες χωρίς λόγο. Το ίδιο στα σχόλια, το ίδιο στις απαντήσεις σε αυτά.
Επιθετικότητα, τοξικότητα, ανταγωνισμός χωρίς λόγο, για το ποια είναι πιο «σκληρή», πιο σκύλα από την άλλη. Ποια θα αποδείξει ότι αντέχει περισσότερα, ότι μπορεί να βγει από πάνω, ότι μπορεί να τα κάνει όλα και να μην ιδρώσει, ποια μπορεί να βρίσει περισσότερο, ποια μπορεί να επιτεθεί, ποια μπορεί να πατήσει πάνω στην άλλη ή/και στον άλλον.
Ξαφνικά πλημμύρισαν τα social media με τέτοιες εικόνες, με τέτοιες συμπεριφορές, και ξαφνικά τις βλέπουμε και στον πραγματικό κόσμο. Έχοντας απέναντί μου μια φοιτήτρια 20 χρονών, πώς πρέπει να αντιδράσω εγώ όταν δέχομαι επίθεση για κάτι που είπα, για κάτι που πρότεινα, για κάτι που υπογράμμισα; Πρέπει, όπως θα έκανε εκείνη, να χρησιμοποιήσω τη θέση μου και να την «πατήσω» κάτω; Αυτό θα σήμαινε νίκη για εκείνη;
Πού το χάσαμε στον δρόμο και θεωρούμε ότι μόνο αυτές οι γυναίκες είναι δυνατές; Ότι επιτυχία σημαίνει επιβολή και μάλιστα με τρόπο κακοποιητικό; Μια τέτοια συμπεριφορά φέρνει περίεργους συνειρμούς στο μυαλό, που σίγουρα μπορεί να προκαλέσουν αντιδράσεις αν γίνουν λέξεις και γραφτούν, οπότε δεν θα το κάνω. Αλλά δεν γίνεται να το θάψουμε κάτω από το χαλί αυτό. Δεν γίνεται να αφήνουμε αυτήν την τοξική συμπεριφορά, τη συνεχή επιθετικότητα χωρίς λόγο, να ανθίζει.
Και για να προλάβω, όχι, η επίθεση δεν είναι η καλύτερη άμυνα. Δεν ταιριάζει σε αυτήν την περίπτωση που συζητάμε εδώ. Εδώ αυτή η δράση το μόνο που θα καταφέρει είναι να φέρει αντίδραση, από τις άλλες γυναίκες, από τους άνδρες, από την οικογένεια, από τον κοινωνικό περίγυρο κοκ. Η συνεχής επίθεση θα φέρει επίθεση και θα είναι όλο αυτό μια κατάσταση που διαιωνίζεται.
Η λανθασμένη εικόνα της δυναμικής γυναίκας, της ανεξάρτητης γυναίκας, της γυναίκας που μπορεί να σταθεί για τον εαυτό της μπορεί να επιφέρει προβλήματα και σε άλλες παραμέτρους που μπορεί να μην τις σκεφτόμαστε. Σκεφτείτε τις κοινωνικές/οικογενειακές/ερωτικές μας σχέσεις αν όλους τους αποπαίρνουμε και τους μπινελικώνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε «γαμάτες». Σκεφτείτε να πάμε να διεκδικήσουμε και να αρχίσουμε τις επιθέσεις. Σκεφτείτε, στην τελική, να πρέπει όντως να αποδείξουμε σε μία φάση ότι είμαστε ανεξάρτητες και δυναμικές και να κάνουμε μια τρύπα στο νερό γιατί όλο αυτό ήταν μια εικόνα που πουλούσαμε προς τα έξω.
Δυναμική γυναίκα δεν είναι αυτή που βλέπει εχθρούς παντού, δεν είναι αυτή που είναι δυναμική και επιτυχημένη γιατί κάνει επιθέσεις και «νικάει» τους πάντες. Η κάθε μία είναι δυναμική με τον δικό της τρόπο, στο δικό της πλαίσιο και περιβάλλον. Και ναι, στην τελική, ο δρόμος προς την «κορυφή» είναι στρωμένος με αποφάσεις για το ποιες μάχες πρέπει να παλέψεις και ποιες να προσπεράσεις.
