Ασκεί (το άδειο τσιπρ-ασκί) ολιγαρχία και μεσιτεία! Το ανεχόμαστε;

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος (Ευρωπαϊκού Πολιτισμού)

Ο ηγεμόνας του Μακιαβέλι είχε μια ηθική, και μια ιδεολογία με σκληρότητα μέσα σε κανόνες. Αυτό που ζούμε εμείς, να μας πατάει στο λαιμό κ να προσπαθεί να μας βγάζει τρελούς για ν ασκεί(το άδειο ασκί) ολιγαρχία και μεσιτεία χωρίς κανόνες,… …όχι δεν έχει προηγούμενο, ούτε επόμενο. Υποτιμάει και υποβιβάζει τους ανθρώπινους εγκεφάλους, και κάνουν σαν τις κότες που δε μπορούν να καταλάβουν την ύπαρξη του αυγού της στρουθοκαμήλου, αλλά χαλάνε τον κόσμο με το δικό τους αυγό. Θυμίζουν και τους βατράχους του πηγαδιού, που δεν μπορείς να τους μιλήσεις για θάλασσα.. Ο λογικός και φυσιολογικός άνθρωπος του μέσου όρου αυτά δεν τα ανέχεται!

Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία περί του «Ηγεμόνα» του Νικολό Μακιαβέλι, και «μακιαβελισμό»

<<Σε ένα γράμμα το 1513 στο φίλο του Φρατζέσκο Βετόρι, ο Νικολό Μακιαβέλι περιγράφει τη ζωή που είναι αναγκασμένος να υπομένει στις εξορίες της Φλωρεντίας. περνώντας τις μέρες του με εξευτελιστικές ασχολίες. Την περίοδο εκείνη γράφει τον Ηγεμόνα (il Prinscipe, 1532) πραγματεία στην οποία επικαλείται την μακρόχορονη εμπειρία του στις σύγχρονες υποθέσεις , και το συνεχές μάθημα της αρχαιότητας. Σε αυτό το κείμενο οφείλουμε την επιρροή του Μακιαβέλι στις πολιτικές συζητήσεις στην Ευρώπη. Πώς ένας ηγεμόνας μπορεί να…..φτιάξει και να διατηρήσει ένα κράτος; Πρέπει να γίνει αγαπητός ή να προκαλεί τον φόβο; Πρέπει να κρατήσει την Πίστη στο Θεό και να ζει με ακεραιότητα ή του είναι επιτρεπτό να παραβιάζει τις αρχές της ηθικής; Ο Μακιαβέλι απαντά ότι ο ηγεμόνας πρέπει να εφαρμόζει το καλό, αλλά να εισχωρεί μέσα στο κακό, «εάν αυτό είναι αναγκαίο»ότι πρέπει να είναι πονηρός σαν αλεπού , δυνατός σα λιοντάρι, ότι πρέπει να γίνεται αγαπητός «εάν αυτό είναι δυνατόν» και να προκαλεί το φόβο «εάν αυτό είναι απαραίτητο»Ο Μακιαβέλι θεωρεί αυτά τα κριτήρια ως αξιώματα, χωρίς να αρνηθεί τη φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» μια φράση που δεν έγραψε, αλλά του αποδόθηκε σαν μεταμφίεση της σκέψης του.Ο Ιταλός στοχαστής πίστευε ότι η δικαίωση των πολιτικών μέσων από ένα ηθικό σκοπό, αποκαθιστά ανάμεσα στην πολιτική και στην ηθική ένα δεσμό. Η σκέψη του παραξηγήθηκε και το 1559 τα έργα του απαγορεύτηκαν . Η καθολική πολεμική αρχίζει το 1535 με μια κατηγορία για ασέβεια Μια πολεμική ( πολιτική,καθολική, και προτεσταντική) τα βάζει τότε με τον Μακιαβιέλι, και το επίθετο μακιαβελικός, γίνεται συνώνυμο του άθεου, και του άσεμνου. Παρατηρείται τότε μια άλλη ερμηνεία του Μακιαβέλι, εξ ίσου λανθασμένη, κατά την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, σύμφωνα με την οποία με την πρόφαση να ενδυναμώσει την εξουσία του ηγεμόνα , ήθελε να δείξει στο λαό τη βία και τη σκληρότητα της εξουσίας του>>

(Ιστορία Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας . Ευρωπαϊκά γράμματα Σόκκολης Αθηνα 1999)