Ασφυξία Μακρόν!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει έκπληξη το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία και τη μη εξασφάλιση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από το κόμμα του Μακρόν.

Τα σημάδια ήταν εκεί από τις Προεδρικές εκλογές, όταν με δυσκολία διατήρησε το προβάδισμα στον πρώτο γύρο και την πύρρειο επικράτηση στο δεύτερο γύρο, όπου κατάφερε μεν να αποφύγει το οριακό ντέρμπι με τη Λεπέν αλλά ήταν προφανές ότι έλειπε ο προ πενταετίας ενθουσιασμός και η εκλογή του έμοιαζε, για πολλούς Γάλλους, απλώς με το αναγκαίο “κακό”.

Η τελική αποτύπωση απέχει μάλιστα αρκετά κι από τις προβλέψεις για οριακή πλειοψηφία του Μακρόν, ενώ η Λεπέν καταγραφεί μια πρωτοφανή κοινοβουλευτική παρουσία και η Κεντροδεξιά περιορίζεται σε συμπληρωματικό αλλά πιθανότατα κομβικό ρόλο.

Ο Γάλλος Πρόεδρος μπορεί να μετακινήθηκε προς πιο φιλελεύθερες οικονομικές προτάσεις και πιο δεξιές κοινωνικές θέσεις, για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία αλλά αυτό δεν αρκούσε για να τον καταστήσει κυρίαρχο. Μοιάζει κι αυτός να ακολουθεί τον δρόμο του Ολάντ, θέτοντας ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο Ευρωπαϊκό πεδίο. Έναν πήχη στηριγμένο σε γενικόλογες ασαφείς προτροπές, με σχετικά μικρό βαθμό πρακτικότητας και πραγμάτωσης.

Από τα “κίτρινα γιλέκα” έως την αντιμετώπιση της πανδημίας, και από το μεταναστευτικό έως μια σειρά από κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, η προσμονή του διαφορετικού δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Η κυβέρνηση βρέθηκε στις μυλόπετρες του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού, δεξιόθεν κι αριστερόθεν. Κι όταν οι απαντήσεις σου στα προβλήματα δεν δίνουν άμεσες λύσεις, τότε το θυμικό βρίσκει αλλού εύκολη διέξοδο.

Αντίστοιχα και στο ευρωπαϊκό πεδίο, τα μεγαλόπνοα σχέδια για αλλαγές στην αρχιτεκτονική της ΕΕ., δεν απέκτησαν σάρκα και οστά. Παρέμειναν στη σφαίρα της θεωρητικολογίας και των ευσεβών πόθων. Κι όσο η κρίση εκτείνεται τόσο μεγαλώνει η απόσταση των απλών πολιτών από το διοικητήριο των Βρυξελλών, τόσο η αμφισβήτηση χάνει τη δημιουργική της φύση και περνά στο μηδενισμό και την απαξίωση.

Πλέον, ο Μακρόν έχει μπροστά του μια θεσμικά, δυσχερή κατάσταση αφού θα πρέπει είτε να αποζητά τη συμφωνία των Συντηρητικών, μετατοπιζόμενος ακόμη πιο δεξιά ή να ψάξει σε μέρος της Αριστεράς, κυρίως του σοσιαλιστικού κόμματος και των Πράσινων, κοινοβουλευτικό αποκούμπι, αφήνοντας περιθώριο για δυναμική αντιπολίτευση από την αναβαθμισμένη Λεπέν.

Η δεύτερη πενταετία, που ο Μακρόν θεωρούσε ότι θα αποτελέσει μια θητεία μεγάλων αλλαγών και ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών, μάλλον θα καταλήξει μια ασφυκτική περίοδος ισορροπιών και αναζήτησης ασταθών συμμαχιών.