Αριστερόστροφος Ψευδοφιλελευθερισμός

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Η ανακίνηση του ζητήματος των Σκοπίων και η προοπτική επίλυσης του προβλήματος με κάποια σύνθετη ονομασία, έχει, κυριολεκτικά, «ξεσηκώσει»  το διαπρύσιο μένος της ποικιλόμορφης αριστεράς, έναντι όλων όσοι αρνούνται να αποδεχθούν τον όρο «Μακεδονία» ή κάποιο παράγωγό της, ως συστατικό του νέου ονόματος.

Το γεγονός δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει. Οι απόγονοι εκείνων, που αγωνίστηκαν για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε λαϊκή «δημοκρατία» τύπου Στάλιν, Τσαουσέσκου, Χότζα ή Τίτο και οι επίγονοι εκείνων, που δεν είχαν τον παραμικρό ιδεολογικό ή συναισθηματικό δισταγμό να αποκόψουν την Μακεδονία από τον εθνικό της κορμό και να την υποτάξουν στα ολοκληρωτικά κρατικά μορφώματα των ονείρων τους, δεν μπορούν παρά να  θεωρούν άνευ σημασίας τον αλυτρωτισμό των γειτόνων μας και την βέβαιη, μετά την αποδοχή του ονόματός της, ιδιοποίηση της ιστορίας, της πολιτισμικής προσφοράς και των συμβόλων του Μακεδονικού Ελληνισμού.

Αντιθέτως, το γεγονός που εντυπωσιάζει και οφείλει να μας προβληματίζει, είναι η στάση ορισμένων αυτοαποκαλούμενων «φιλελευθέρων», των οποίων η γραφίδα, τις τελευταίες ημέρες,  ακολουθεί την επιχειρηματολογία της αριστεράς και «πιπιλίζει», εξ ίσου ξεδιάντροπα και ανέντιμα, βδελυρούς χαρακτηρισμούς και ποταπούς υπαινιγμούς σε βάρος όλων όσοι επιμένουμε στην εθνική γραμμή που χαράχθηκε το 1992 και, σε κάθε περίπτωση, πήρε την μορφή της αδιαπραγμάτευτης «κόκκινης γραμμής» στο Βουκουρέστι τον Μάιο του 2008.

Πράγματι! Προκαλεί, για παράδειγμα, απέραντη θλίψη να διαβάζει κανείς, στις στήλες του δημιουργήματος του αξεπέραστου Γεωργίου Βλάχου, χοντροκομμένα ειρωνικά σχόλια και κοινότοπους «προοδευτικούς» πομφόλυγες, που μοιάζουν να «παπαγαλίζουν», με απελπιστική έλλειψη στοιχειώδους ευπρέπειας και  αφόρητη μονομανία, το ανεξάντλητο σε  δογματικές ανοησίες, ψυχοτονικά συμπλέγματα και ανούσιες φανφάρες, «ιδεολογικό» οπλοστάσιο της αριστεράς.  Είναι διαφορετικό πράγμα να έχεις μια άποψη και μάλιστα επί ενός τόσο κεφαλαιώδους εθνικής σημασίας θέματος και εντελώς διαφορετικό να λοιδορείς και να χλευάζεις την αντίθετη, από την δική σου, άποψη, μιμούμενος την ασυναγώνιστη στην λογική του στιγματισμού και της κατασυκοφάντησης των αντιπάλων της (και συχνά και των δικών της ανθρώπων…) αριστεράς.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα: Γιατί είναι πιο «έντιμος» από μένα, αυτός που δέχεται τον όρο «Μακεδονία» ή παραγωγό του στην σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας; Πως και με ποιες εγγυήσεις εξασφαλίζει η χρήση του ονόματος της Μακεδονίας την ειρήνη και την συνεργασία μεταξύ των χωρών των Βαλκανίων;  Με ποιον τρόπο θα εξαλειφθεί ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων, όταν τους αναγνωρίσεις όνομα που δεν τους ανήκει και ιστορία και πολιτισμική προσφορά που την ορέγονται χωρίς να την έχουν δημιουργήσει;  Γιατί είναι λιγότερο «εθνικιστής» ο Ζάεφ, από τον Γκρούεφσκι; Επειδή παραχωρεί και σε μας το δικαίωμα να αισθανόμαστε απόγονοι τους Μεγάλου Αλεξάνδρου μαζί με τους Σκοπιανούς;

Φιλελευθερισμός ασφαλώς και δεν σημαίνει  περιφρόνηση της αντίθετης άποψης,  κατασυκοφάντηση των διαφωνούντων, πιθηκισμός στην υιοθέτηση της χλεύης και  ναρκισσιστική επίδειξη της αυθεντίας της «σαχλαμάρας»… Τα αιώνια συμπλέγματα της αριστεράς, στα χείλη κάποιων αυτοαποκαλουμένων «φιλελευθέρων», τους μετατρέπουν σε θλιβερούς κομπάρσους της ψευδοπροοδευτικής ασυδοσίας…

Δημοσιεύθηκε στην Εστία 25/1/2018