Απάντηση περί αχαριστίας

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Στις 09.02.2020 δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής κείμενο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη με τίτλο «Περί αχαριστίας» και θέμα τον Αντώνη Σαμαρά. Δε γνωρίζουμε προσωπικά τον κ. Δρυμιώτη, ούτε έχουμε κάτι εναντίον της Καθημερινής. Στα πλαίσια της ελευθερίας στην ανάπτυξη απόψεων και της δυνατότητας αντιπαράθεσης που δίνει το Διαδίκτυο, θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε κάποια εκ των γραφομένων του. 

Αφήνουμε στην άκρη τους ισχυρισμούς για το μακρινό παρελθόν της περιόδου 1993-2004. Ανήκει πλέον στην ιστορία και ελάχιστα επηρεάζει το παρόν. Ας πάρουμε όσα ισχυρίζεται για το πρόσφατο παρελθόν με χρονική σειρά. 

2004-2007: Η επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά στην παράταξη δεν ήταν αποτέλεσμα χάρης ή πσραχώρησης. Συμπεριελήφθη πράγματι από τον Κώστα Καραμανλή στο ευρωψηφοδέλτιο, και εξελέγη στην Ευρωβουλή. Η ουσιαστική επιστροφή του όμως στην ελληνική πολιτική σκηνή έγινε το 2007, όταν έθεσε ξανά υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές. Και ήταν μια επιστροφή καθαρή και τίμια. Επέλεξε να εκτεθεί στον κόσμο, έδωσε τη μάχη της σταυροδοσίας. Δε μπήκε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ούτε έθεσε υποψηφιότητα σε κάποια μεγάλη περιφέρεια με την απαίτηση να τον εκλέξει ο κομματικός μηχανισμός. Δοκιμάστηκε ξανά στη μικρή, επαρχιακή εκλογική του περιφέρεια, σαν να κατεβαίνει σε εκλογές πρώτη φορά. Και πέτυχε. Η επιστροφή του λοιπόν στη ΝΔ δεν ήταν αποτέλεσμα χάρης. Ήταν προσωπική του νίκη. 

2009: Ο κ. Δρυμιώτης αποφεύγει τεχνηέντως να αναφερθεί στις συνθήκες εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της ΝΔ. Παραλείπει να αναφερθεί στο γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός εξελέγη στην προεδρία από τη βάση της παράταξης, ο πρώτος στην ιστορία της με πρωτοφανή συμμετοχή. Δεν τοποθετήθηκε ουρανοκατέβατος σε αυτή τη θέση, ούτε διορίστηκε. Τον επέλεξε με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο η πλειοψηφία των υποστηρικτών του κόμματος. Και για αυτό δικαιούτο, και τότε και σήμερα, περισσότερο από όλους τον τίτλο. 

2010: Η απόδοση στον Αντώνη Σαμαρά των κατηγοριών εναντίον του Γεωργίου για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ και του ελλείμματος του 2009 αποτελεί τουλάχιστον ιστορική διαστρέβλωση. Δεν υπήρξε καμία απολύτως σύνδεση του πρώην πρωθυπουργού με τους ισχυρισμούς της περιόδου για το έλλειμμα. Προφανώς ο κ. Δρυμιώτης για κάποιο λόγο θεωρεί ότι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όφειλε για κάποιο λόγο να πέσει στη φωτιά να υπερασπιστεί τον κ. Γεωργίου, και μαζί να απορρίψει άμεσα κάθε ισχυρισμό και φήμη εναντίον του. Δικαίωμά του να έχει αυτή την άποψη, το γεγονός όμως ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του δε σημαίνει ότι αυτός υποκίνησε τις κατηγορίες. 

Επίσης, για ό, τι έγραψε ο κ. Δρυμιώτης σχετικά με το Νικήτα Κακλαμάνη και τη σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά, του συστήνουμε να ερευνήσει σε ποια υποψηφιότητα υπέγραψε ο Νικήτας Κακλαμάνης το 2009. 

2010: Ο κ. Δρυμιώτης φαίνεται ότι διακατέχεται από μια ψευδαίσθηση. Θεωρεί ότι το κίνημα του αντιμνημονίου στην Ελλάδα προκλήθηκε αποκλειστικά από τη στάση του Αντώνη Σαμαρά στο πρώτο μνημόνιο. Δηλαδή χωρίς την αρνητική ψήφο της ΝΔ δε θα υπήρχε αντιμνημόνιο. Λυπόμαστε που θα τον βγάλουμε από την ψευδαίσθησή του αλλά δεν υπάρχει καμία κοινωνία πουθενά στον πλανήτη που θα δεχόταν τόσο δραστική δημοσιονομική προσαρμογή χωρίς αντιδράσεις. Τρανή απόδειξη αυτού συνιστούν τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα σε αυτές, το μεγαλύτερο μέρος των λεγόμενων αντιμνημονιακών αποτελούσαν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. 

Σε ό, τι αφορά στην αναφορά του για τις πολιτικές επιδράσεις των μνημονίων σε άλλες χώρες, συνιστούμε να δει τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιρλανδία. 

Τέλος, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, από την ιστορία, ο Σαμαράς δικαιώθηκε σε μεγάλο μέρος της κριτικής που ασκούσε στο πρώτο μνημόνιο, για την ύφεση, τα επιτόκια δανεισμού κοκ. Για αυτό και το πρόγραμμα που κλήθηκε ο ίδιος να εφαρμόσει είχε ένα πλήρως διαφορετικό μείγμα πολιτικής, προσανατολισμένο στην περικοπή δαπανών. 

2015: Εδώ δυστυχώς ο κ. Δρυμιώτης έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος. Για να το αντιληφθεί κι ο ίδιος προτείνουμε να δει το νόμο του 2011 για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Αν το κάνει θα διαπιστώσει ότι η συμμετοχή 40% δεν είναι κριτήριο για την εγκυρότητα του δημοψηφίσματος, αλλά για τη δεσμευτικότητα του αποτελέσματος. Περιττό να σχολιάσουμε ότι, όπως εμπράκτως αποδείχθηκε, ακόμα και με μεγαλύτερη του 40% συμμετοχή το αποτέλεσμα μόνο δεσμευτικό δεν αποδείχθηκε…

2015-2019: Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον κ. Δρυμιώτη ότι η αχαριστία είναι κακό πράγμα. Ας αναρωτηθεί όμως ποιος είναι εν προκειμένω ο αχάριστος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει πολλά στον Αντώνη Σαμαρά για την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος το 2016. Ήταν η ουσιαστική στήριξη του πρώην πρωθυπουργού που του επέτρεψε να επικρατήσει στο δεύτερο γύρο. Και δε σταμάτησε να του συμπαρίσταται καθ’ όλη τη διάρκεια της ηγεσίας του. Στις τετραπλές εκλογές του 2019 όργωσε την Ελλάδα, είχε σταθερή παρουσία, έδωσε παντού τη μάχη όντας παρών, όχι κρυπτόμενος ή δια αντιπροσώπων. Ας αναρωτηθεί λοιπόν ο κ. Δρυμιώτης ποιος πρέπει να θεωρηθεί ευεργετηθείς και ποιος αχάριστος. Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς στον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν οφείλει τίποτα. 

2020: Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Δρυμιώτης θεωρεί τον εαυτό του νεοδημοκράτη. Μπορούμε πάντως να τον διαβεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχει οπαδός της παράταξης που θεώρησε καθήκον της να φέρει μια τροπολογία για το ποδόσφαιρο. Και να μας πιστέψει σε αυτό, κανείς δεν προσβλήθηκε από το γεγονός πως η επίμαχη τροπολογία έλαβε μια ψήφο λιγότερη. Εκτός αν η ΝΔ είχε εκλεγεί με βασική πρόταση να μείνει ο ΠΑΟΚ στη Superleague και δεν το θυμάται κανείς. 

Θα κλείσουμε με ένα γενικό σχόλιο: Αναφερθήκαμε ανωτέρω στην ουσιαστική στήριξη που παρείχε ο Αντώνης Σαμαράς στον πρωθυπουργό για να φτάσει μέχρι εδώ. Αυτή η στήριξη δόθηκε για συγκεκριμένους λόγους. Οι λόγοι αυτοί συνεχίζουν να υφίστανται. Πρώτος από όλους, το κίνητρο που τον χαρακτήριζε πάντα σε όλη τη διάρκεια της πορείας του. Ότι αυτό είναι το συμφέρον για την πατρίδα και την κοινωνία. Παρατηρούμε μια τάση κάποιων εσωκομματικών κύκλων τον τελευταίο καιρό να προκαλέσουν σύγκρουση των δύο ανδρών. Τη σύγκρουση την επιδιώκουν για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Ειλικρινά παιδιά, μην ελπίζετε. Τίποτα δε θα γίνει. Όσο υφίστανται οι λόγοι της συνεργασίας που ανωτέρω αναφέραμε, οτιδήποτε άλλο είναι λιγότερο σημαντικό. Δεν αρκούν μερικά δημοσιεύματα για να τη διαλύσουν.