Αναγκαίο ζητούμενο η υπευθυνότητα

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Με την σκέψη στις προοπτικές που μπορεί να μας προσφέρει το 2018, διερωτώμαι ποιο είναι εκείνο που μας λείπει περισσότερο, ως στοιχείο συλλογικής αλλά και ατομικής συμπεριφοράς,  προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, να ξεπεράσουμε την κρίση και να εισέλθουμε σε τροχιά αναδημιουργίας και ανάπτυξης.

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι, ως λαός, δεν μας λείπουν οι ικανότητες, ούτε οι προϋποθέσεις, ούτε, πολύ περισσότερο, η δυνατότητα υλοποίησης ενός  συλλογικού δημιουργικού οράματος. Οι Έλληνες του εξωτερικού διαπρέπουν στις επιστήμες και στην επιχειρηματικότητα και ξεχωρίζουν για την δυνατότητα προσαρμογής και επιτυχίας, σε συνθήκες πολύ διαφορετικές (και συχνά δυσχερέστερες) απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει στην χώρα μας. Οι προϋποθέσεις (φυσικό, ιστορικό, πολιτισμικό περιβάλλον, γεωπολιτική θέση της χώρας, ανεκμετάλλευτες πηγές πλούτου, ανθρώπινο δυναμικό) είναι ικανές, με την πλήρη αξιοποίησή τους, να παράξουν ανυπολόγιστους οικονομικούς πόρους και ευημερία για όλους. Η επιτυχής διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004, στην οποία συνέβαλαν αποφασιστικά οι χιλιάδες εθελοντές με την ακαταπόνητη προσφορά τους και το σύνολο του ελληνικού λαού με την υποδειγματική επίδειξη πνεύματος φιλοξενίας και συνεργασίας, απέσπασε την καθολική διεθνή επιδοκιμασία και απέδειξε ότι, μια ευγενής εθνική φιλοδοξία μπορεί να υπηρετηθεί συνειδητά και να γίνει πραγματικότητα.

Τι είναι λοιπόν αυτό που μας λείπει τόσο, ώστε, εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, να βιώνουμε μια εφιαλτική οικονομική κρίση, σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας και ανασφάλειας, με την μιζέρια, την απόγνωση, την οργή και την αγανάκτηση να κυριαρχούν, ως αισθήματα, στο συλλογικό και ατομικό υποσυνείδητο και την αισιοδοξία, την υπερηφάνεια, την αποφασιστικότητα, την επιμονή και την ευρηματικότητα, δηλαδή μερικά από τα  κυριότερα χαρακτηριστικά του Έλληνα, να απουσιάζουν  επιδεικτικά, επιτρέποντας στην μελαγχολία και την παραίτηση να σκοτεινιάζουν τον γαλανό ουρανό της χώρας μας και της ψυχής μας;

Η κρίση διευκόλυνε την ανάδειξη χαμερπών ενστίκτων και την εδραίωση περιθωριακών συμπεριφορών. Οι σχεδόν καθημερινές συναθροίσεις στο Σύνταγμα (σε απ’ ευθείας τηλεοπτική μετάδοση από τα περισσότερα κανάλια….), όπου οι χρυσαυγίτες της «πάνω πλατείας», ένωναν το υβρεολόγιο και το μίσος τους κατά θεσμών και αξιών με τους αριστερούς της κάτω «πλατείας», μας θυμίζουν πως η συνείδηση του μέσου Έλληνα «εξόκειλε» τόσο, ώστε να απεμπολήσει την λογική, την επίγνωση και την ευθυκρισία του. Όλοι αυτοί και τα εκατομμύρια εκείνων, που ψήφισαν και ξαναψήφισαν την «πρώτη φορά» αριστερά, οφείλουν να αντιληφθούν ότι, η πλήρης απόρριψη της ατομικής ευθύνης και η συλλογική μετάθεση ευθυνών στους «προηγούμενους», εντάσσεται στην παράδοση της αριστεράς, προκειμένου να μένει στο απυρόβλητο η «αγία» εικόνα της και η «μυθική» της διάσταση. Για τα Δεκεμβριανά έφταιγαν οι Άγγλοι, που «μας έβαλαν να τσακωθούμε μεταξύ μας»… Για την εφιαλτική τριετία 1946-1949 υπεύθυνοι ήταν «οι μοναρχοφασίστες και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός»… Για την μεταπολιτευτική κραιπάλη, την συνδικαλιστική ασυδοσία και τον ακατάσχετο δανεισμό υπεύθυνοι ήσαν μόνον οι βουλευτές που ψήφιζαν και όχι αυτοί που ζητούσαν και επωφελούνταν…

Είναι καιρός πια, όλοι μας,  να   σκεφθούμε και να συμπεριφερθούμε, υπεύθυνα.-

*Δημοσιεύθηκε στην «Εστία»