Στο βωμό μιας ”συντεταγμένης” συναίνεσης, που ισοδυναμεί με υποκρισία…

Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Το σχέδιο Μητσοτάκη να επισπεύσει τα προαπαιτούμενα της οικονομικής πολιτικής του για να επιτευχθεί μια ώρα γρηγορότερα η μετάβαση της ελληνικής οικονομίας σε ασφαλέστερο έδαφος, φάνηκε ήδη απ’ τον καταιγιστικό ρυθμό ανακοινώσεων της κυβέρνησης τη μέρα κατάθεσης του προϋπολογισμού του 2020 (21/11/’19). Ανακοινώσεων που ανοίγουν δρόμο για την αποκατάσταση των διαρθρωτικών αδυναμιών και τη διαμόρφωση νέας δημοσιονομικής πολιτικής με στόχο μια ανταγωνιστική Ελλάδα.

Ωστόσο η αντικατάσταση των παλιών μοντέλων κοπής με καινούρια δεν είναι κάτι που γίνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη, πολύ περισσότερο όταν το έδαφος είναι σαθρό λόγω αλχημειών των οικονομικών ”μάγων” του παρελθόντος. Η αποκατάσταση όμως του εδάφους, δηλαδή η σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, ήταν διακαής πόθος και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ένας πόθος που σκόνταφτε συχνά στην προεδρική εκλογή, η οποία ήταν μια υψηλού συμβολισμού διαδικασία που γινόταν συχνά παίγνιο κομματικών εκβιασμών και μεθοδεύσεων, με αποτέλεσμα ενίοτε την πτώση της κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης δια των πρόωρων εκλογών (περίπτωση κυβέρνησης Σαμαρά, Ιανουάριος 2015).

Λέω ”ήταν”, γιατί όλα αυτά ίσχυαν μέχρι ”χθες” (25/11/’19), οπότε – επ’ ευκαιρία της Συνταγματικής Αναθεώρησης – αποσυνδέθηκε, επιτέλους, η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής (άρθρο 32, παρ. 4), κάτι που σκίαζε την πολιτική μας ζωή και προκαλούσε τριγμούς στον ομαλό οικονομικό και αναπτυξιακό βίο της χώρας.

Έτσι το πρόβλημα της προεδρικής εκλογής έπαψε να είναι πρόβλημα βιωσιμότητας της εκάστοτε κυβέρνησης και περιορίστηκε μόνο στην επιλογή του ονόματος του υποψήφιου Προέδρου. Όπερ σημαίνει, εν προκειμένω, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα ατού του, που κράδαινε εκφοβιστικά μετά την ήττα του (7/7/’19), με στόχο τη ”δεξιά παρένθεση” που ονειρευόταν. Από τώρα και στο εξής η εκλογή του Προέδρου θα γίνεται με απλή πλειοψηφία (151 ψήφοι), οπότε δε θα εκδηλώνονται κινήσεις μικροπολιτικής σκοπιμότητας.

Παρ’ όλα αυτά, η ”προεδρολογία” και η ”ονοματολογία” που τη συνοδεύει δεν είναι στην επικαιρότητα άνευ λόγου και αιτίας, αφού ναι μεν αποφεύχθηκε ο σκόπελος της ψηφοθηρικής διάστασης του θέματος και των ”κοστοβόρων” συμβιβασμών που συνήθως την ακολουθούν, αλλά παραμένει βαρύνουσα η ορθή επιλογή ΠτΔ.

Και παραμένει βαρύνουσα απ’ τη στιγμή που αυτός, έστω και με περιορισμένες τις δικαιοδοσίες του, αποφασίζει για την τύχη της χώρας βάζοντας την τελική υπογραφή ή απορρίπτοντας κυβερνητικά νομοσχέδια με αντεθνική ή αντικοινωνική, ενίοτε, προοπτική.

Χαμογελάτε πικρά; Κι εγώ μαζί σας, σαν φέρνω στη μνήμη μου την ανύπαρκτη απορριπτική στάση του Προέδρου μας στη δύσκολη εθνική συγκυρία του 2018 (”Συμφωνία Πρεσπών”) και την έναρξη της πολιτικής των ”ανοιχτών συνόρων” του ΣΥΡΙΖΑ (η οποία συνεχίζεται, δυστυχώς, και επί ΝΔ).

Μιας πολιτικής που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ανεξέλεγκτα κύματα λαθρομετανάστευσης, τα οποία κλυδωνίζουν και απειλούν με διάβρωση τον εθνικό κορμό της χώρας. Μιας πολιτικής που αποτελεί, πιθανόν, το πιο σοβαρό αρνητικό δημοσκοπικό εύρημα για την κυβέρνηση. Ένα εύρημα που σωρευτικά μπορεί να δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις και να την οδηγήσει ακόμα και σε πτώση.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος, πάντως – που δεν έδειξε να διαφωνεί μέχρι τώρα με την αποτυχημένη πολιτική τόσο της πρώην, όσο και της νυν κυβέρνησης στο μεταναστευτικό – εξακολουθεί να χαίρει της εκτίμησης του π. πρωθυπουργού και φίλου του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος φρόντισε να γνωστοποιήσει την ”ψήφο εμπιστοσύνης” στο πρόσωπό του κατά την ομιλία-παρέμβασή του στις 29 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Τότε έπλεξε, αν θυμάστε, το εγκώμιο του Προέδρου για τη στάση του στα εθνικά θέματα (θα εννοεί τις κορώνες που βγάζει συχνά ο ”Πάκης” κατά του κουμπάρου του Ερντογάν), γεγονός που ερμηνεύεται από πολλούς ως πίεση του Καραμανλή προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την επανεκλογή του.

Ο πρωθυπουργός όμως κρατάει κλειστά τα χαρτιά του και δήλωσε ήδη ότι ”θα σκεφτεί το ζήτημα αυτό στο βουνό, στη διάρκεια των εορτών”. Σε κάθε περίπτωση πάντως έχει τον τελευταίο λόγο αυτός, οπότε πέρα απ’ την αναγκαιότητα της συναίνεσης, θα πρέπει να συνεκτιμήσει το γεγονός ότι ο ίδιος δεν τον είχε ψηφίσει για Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Ως εκ τούτου, τυχόν αλλαγή της στάσης του, θα ερμηνευτεί ως υποχώρηση στις πιέσεις του ”πατερούλη” της ΝΔ και δε θα δικαιολογεί στην εκτίμηση του λαού την κωλοτούμπα του. Επιπλέον, θα δημιουργήσει και αρρυθμίες έως αναταράξεις στο κόμμα του, απ’ τη μεριά των Σαμαρικών, που είναι έτοιμοι να εκραγούν λόγω της απόρριψης του δικού τους υποψήφιου.

Και θα ‘χουν το δίκιο με το μέρος τους, γιατί – πέραν του ότι είναι μάχιμος – είναι αποδεδειγμένα ένας γνήσιος πατριώτης, ικανός και ευσυνείδητος, οδοδείκτης καθοριστικός για τα δύσκολα που προοιωνίζονται για τους Έλληνες και την Ελλάδα σε επίπεδο Εξωτερικής κυρίως πολιτικής.

Παρ’ όλα αυτά, και σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν εκλέγεται πάντα ο καλύτερος, αλλά αυτός που έχει μεγαλύτερη δημοφιλία ή διασυνδέσεις. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, λοιπόν, ο νέος Πρόεδρος δε θα είναι γυναίκα (Διαμαντοπούλου, Αρβελέρ ή όποια άλλη), αλλά ο νυν Πρόεδρος Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, που έλκει προς το μέρος του το μεγαλύτερο απ’ τα δύο ”στρατόπεδα” στην ΝΔ, αυτό των Καραμανλικών.

Το κύριο επιχείρημα των τελευταίων είναι η ευρεία αποδοχή του και η πετυχημένη Προεδρία του, που του δίνει το πλεονέκτημα για μια δεύτερη θητεία, όπως έγινε στην περίπτωση του Κωστή Στεφανόπουλου και του Κάρολου Παπούλια..

Ανοιχτά υπέρ του κ. Παυλόπουλου – πέραν της ψήφου εμπιστοσύνης του Καραμανλή – έχουν ταχθεί, ήδη, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Νίκος Δένδιας, η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Κωνσταντίνος Τζαβάρας και πολλοί άλλοι.

Υπέρ του κ. Σαμαρά έχουν τοποθετηθεί ξεκάθαρα ο Βορίδης, ο Κύρτσος, ο Μαντάς, ο Χρυσομάλλης, ο Βαρτζόπουλος, ο Στεφανάδης και ο Μπαραλιάκος, ενώ ο Άδωνις – αν και δεν έχει δώσει το στίγμα του ακόμα δημόσια – παραμένει ”άτυπος αρχηγός” των Σαμαρικών στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Ως προς τις προθέσεις τώρα των υποψηφίων για το αξίωμα, ο μεν Προκόπης Παυλόπουλος έδειξε πως θα επιθυμούσε μια δεύτερη θητεία στον προεδρικό θώκο, ο δε Αντώνης Σαμαράς δε δημοσιοποίησε μέχρι τώρα την πρόθεσή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ωστόσο γίνεται αντιληπτό ότι η μη εκλογή του (μετά και το άκομψο άδειασμά του για τη θέση του Επιτρόπου στην ΕΕ) θα τον οδηγήσει αναγκαστικά σε πολιτική αποστρατεία, παρά το ειδικό πολιτικό βάρος που διαθέτει. Κι αυτό είναι πέρα για πέρα άδικο.

Πολύ περισσότερο όμως είναι άδικο να επανεκλεγεί ως Πρόεδρος Δημοκρατίας ένας άνθρωπος που παρακολουθούσε ατάραχος μια σκηνή βίας κατά γυναίκας που εξελισσόταν μπροστά του (Κασιδιάρης κατά Κανέλλη, Ιούνιος 2012).

Ένας μέτριος π. υπουργός , που απέτυχε στο ρόλο του το 2008, ενώ δεν είχε υψώσει ποτέ το ανάστημά του απ’ τη θέση του Ανώτατου άρχοντα επί ΣΥΡΙΖΑ (20015-2919), για να πει ”ΟΧΙ” στις εθνικά ασύμφορες κυβερνητικές επιλογές του 2018 (”Συμφωνία Πρεσπών” και ανεξέλεκτη είσοδος λαθρομεταναστών στη χώρα, τους οποίους μάλιστα ευχαριστούσε για την προτίμηση τους στην Ελλάδα απ’ το 2007…).

Ένας υποψήφιος Πρόεδρος για τον οποίο υπάρχει το ”δεδικασμένο” της μη ψήφισής του για την πρώτη θητεία του από τον νυν πρωθυπουργό, όταν ήταν ακόμα βουλευτής και υπουργός στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Στην πολιτική, ωστόσο, τέτοιου είδους ενστάσεις δε λογαριάζονται δυστυχώς, γιατί η απόφαση για την εκλογή του Προέδρου είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις συμμαχίες του εκάστοτε πρωθυπουργού και τη στρατηγική που θα επιλέξει αυτός για τις προοπτικές πρωτίστως της κυβέρνησής του και δευτερευόντως για τις προοπτικές της πατρίδας του…

Για τον λόγο αυτόν είναι δικαιολογημένος ο φόβος ότι η επικείμενη προεδρική εκλογή θα γίνει, κατά πάσα πιθανότητα, θυσία στο βωμό των εσωκομματικών ισορροπιών στην Νέα Δημοκρατία. Στο βωμό μιας ”συντεταγμένης” συναίνεσης, που ισοδυναμεί με υποκρισία…