Το αυτοάνοσο νόσημα του μικροελλαδισμού

Γράφει ο Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Νομικός

Στην περίπτωση των αυτοάνοσων νοσημάτων το ανοσοποιητικό σύστημα στρέφεται εναντίον του εαυτού του· επιτίθεται αδιάκριτα στα κύτταρα, τους ιστούς και τα ζωτικά όργανα του ίδιου του οργανισμού που, υποτίθεται ότι, θωρακίζει. Προσβάλλων και προσβαλλόμενος συνειδητά ή ανεπίγνωστα ταυτίζονται στον ίδιο καταστροφικό ρόλο.
Υπάρχει, όμως, κι ένα αυτοάνοσο νόσημα που κατατρύχει τον Ελληνισμό στη διαχρονιά του· βυσσοδομεί ενάντια συμφέροντά του, ασελγεί στο σώμα της εθνικής ενότητας και αλλοιώνει το πρόσωπο του Έθνους στον Κόσμο και την Ιστορία.

Ο μικροελλαδισμός είναι ο αδιόρατος –γι’ αυτό ακριβώς και πιο ύπουλος- εχθρός εντός των τειχών του σύνολου Ελληνισμού· ο Δούρειος Ίππος που απεργάζεται την αυτιστική καθήλωση και την αναπηρική αδράνεια σε έναν κλειστοφοβικό, άνευρο και μίζερο εαυτό· ένα Έθνος αποστειρωμένο από Μεγάλες Ιδέες, ξέπνοο Οράματος, απογυμνωμένο Ιδιοπροσωπείας και Ταυτότητας. «Η Ελλάδα ως περίπτωση φθίνοντος Έθνους», όπως εύγλωττα συνόψισε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο ομώνυμο άρθρο του.

Ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε αναδιπλούμενος, αρχής γενομένης από το 1922, να διαχειριστεί μια πορεία διάστικτη αλυσιδωτών εθνικών καταστροφών, μια θλιβερή πραγματικότητα, η οποία σκιαγραφούσε την οικτρή ανικανότητα του κράτους να προασπίσει τα ζωτικά συμφέροντα του Έθνους. «Η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου» στοιβάχτηκε σε ένα στρέμμα γης, ευεπίφορο σε ιδεολογήματα ψωροκώσταινας και μικροελλαδισμού, που άλλοτε εκδηλώνονταν ως ρητορεία ενός ανερμάτιστου εθνικισμού κι άλλοτε ως επίκυψη χατζηαβατισμού δουλόφρονος υπηρέτη.

Ο μικροελλαδισμός, που βρήκε πρόθυμους ηρακλείς και διαπρύσιους ιεροκήρυκες τόσο στο διεθνιστικό «εκσυγχρονισμό» όσο και στην εθνομηδενιστική Αριστερά αλλά στις παρασιτικές κρατικοδίαιτες ελίτ, επιθυμεί τον Ελληνισμό συμβιβασμένο και δειλό· από τα Ίμια και την ΑΟΖ μέχρι τα φιλοτουρκικά σχέδια για την Κύπρο και την λαθρομετανάστευση. Υπό τον πολυφορεμένο πια μανδύα της «κοινής λογικής» μεταμφιέζουν τον αποτροπιασμό τους όταν ο Ελληνισμός συντεταγμένα, με φρόνηση και πατριωτισμό, διεκδικεί τα συμφέροντά του και αναλαμβάνει με υπευθυνότητα την ιστορική, ηθική και πραγματική ευθύνη απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον του.

Αισθάνονται ντροπή που γεννήθηκαν Έλληνες, που κατάγονται από την κατεχόμενη Λύση Αμμοχώστου, την Απειρωτάν Χειμάρρα ή κάποιο αρβανιτοχώρι της Λειβαδιάς κι όχι από το Μοντ Πελεράν της Γενεύης. Είναι οι ίδιοι που προωθούν το δόγμα «δεν ζητάμε, δεν διεκδικούμε τίποτα» καταδικασμένοι στον ρόλο παρατηρητή της Ιστορίας, παρακολούθημα των εξελίξεων, άθυρμα των συσχετισμών. Η ενεργός μετοχή, ο επηρεασμός και η συνδιαμόρφωση του ιστορικού τους περιβάλλοντος τούς φαντάζουν μεγάλα και θαυμαστά για τον «ραγιά» Έλληνα. Αναζητούν εναγωνίως την έξωθεν καλή μαρτυρία του εξευρωπαϊσμένου και πεφωτισμένου κοσμοπολίτη ενώ παλεύουν να αποτινάξουν την ρετσινιά του Βαλκάνιου σκοταδιστή μαζί με ένα φιλικό χτύπημα συγκατάβασης στην πλάτη.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός βίωσε στο πετσί του και τώρα και το 2004 τις απειλές, την ψυχολογική βία και τις ασφυκτικές πιέσεις εκείνων που ονειρεύονται μια τουρκοποιημένη Κύπρο υποχείριο του νέο-οθωμανικού ισλαμοφασιμού. Το γαϊτανάκι ύβρεων, κατασυκοφάντησης και λοιδορίας που στήθηκε εκ μέρους τους αφού ο Κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε συντριπτικά το σχέδιο Ανάν και εισήλθε θριαμβευτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύοντας την θεσμική της θωράκιση αποδεικνύει ότι δεν μπορούν να χωνέψουν στην ιδέα ότι ο Ελληνισμός μπορεί να μεγαλώσει και να διεκδικήσει ρόλο για τον εαυτό του και την ευρύτερη περιοχή.

Πώς να εξηγήσεις σε αυτούς τους ιδεοληπτικούς σταυροφόρους του μικροελλαδισμού τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, όταν στο άκουσμά τους δεν αισθάνονται αυτό το αδιαπέραστο ρίγος στη ραχοκοκαλιά να συνεγείρει το είναι τους;

«Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια/ της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά στον αιθέρα στέκει να/ και στη θάλασσα μόνη της!