Μύθοι και πραγματικότητες

Γράφει ο Δημήτρης Μαλαμούλης, Μηχανολόγος – Μηχανικός

Ένας από τους διαχρονικούς ελληνικούς μύθους είναι οι μεγάλες δυνατότητες της τουρκικής διπλωματίας.

Αυτός ο μύθος συνοδεύεται συνήθως από τον επόμενο αβάσιμο μύθο της συνεχούς επιβολής  από τους ξένους….. δυτικούς γενικώς, αλλά κυρίως τους Αγγλοαμερικανούς.

Το  πλέον ατεκμηρίωτο επιχείρημα από καταβολής Ελληνικού κράτους.

Τους μύθους αυτούς καλλιέργησε κυρίως η αριστερά, αλλά αναμφίβολα κατά περιόδους και η μη συστημική  «δεξιά» , οι μύθοι αυτοί συνήθως συνοδεύονται κι από έναν ανερμάτιστο και αβάσιμο Μακρυγιαννισμό, που βρίσκεται στον πυρήνα της εκφοράς τους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους για να αποδείξουμε την φαλκίδευσή, που επιχειρείται στην ωμή πραγματικότητα.

Την 24^η Μαρτίου 1821 ,ας δεχτούμε αυτή την συμβατική ημερομηνία, η Ελλάς δεν υπήρχε ως κρατική οντότητα ,σε αντίθεση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ουσιαστικό πρόγονο της σημερινής Τουρκικής δημοκρατίας, η οποία εκτεινόταν από την πέρα του  Δούναβη Βλαχία , ως τις εκβολές του Ευφράτη στον περσικό κόλπο και από την σημερινή Αλγερία ως τις εσχατιές της Ανατολίας.

Η πρώτη λοιπόν σύγκριση από μόνη της είναι καταλυτική εις βάρος της Τουρκίας.

Με την επανάσταση του 1821 σε εξέλιξη και με αβέβαιο το αποτέλεσμα της , η πονηρά Αλβιών, όπως αρέσκονται οι Ελληνες να την αποκαλούν έκανε την σημαντικότερη κίνηση και την πιο ουσιαστική, το Σίτυ του Λονδίνου δάνεισε μία μη υπάρχουσα κρατική οντότητα.

Μεγαλύτερη και καθοριστικότερη αναγνώριση από αυτό το γεγονός δεν υπάρχει.

Το να μπούμε στην συζήτηση για το δάνειο το επιτόκιο και λοιπές τεχνικές λεπτομέρειες νομίζω δεν είναι της ώρας, αλλά σε όποια περίπτωση δεν θα δάνειζα ποτέ σε κάποιον ,που είναι πιθανόν να μην υπάρχει αύριο και αν το έκανε όποιο πιστωτικό ίδρυμα θα το έκανε με υπέρογκο τόκο.

Το 1827 δεν υπήρχε Ελληνική επανάσταση και το γεγονός, ότι υπάρχουμε σαν κράτος είναι μια σκανδαλώδη εύνοια της Αγγλίας κυρίως, αλλά και των άλλων δυνάμεων την οποία εξέφρασαν με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου.

Αλλά, οι εύνοιες δεν σταματάνε εδώ, αντίθετα εδώ αρχίζουν σκανδαλωδώς υπέρ ημών και συνεχώς κατά των Τούρκων.

Με τα κριμαϊκά του 1854, η αδύναμος πάμφτωχή Ελλάς θέλησε να πάει κόντρα στα συμφέροντα των άγγλο-γάλλων, οι οποίοι σύμμαχοι όντες της αυτοκρατορίας (από τις ελάχιστες φορές) είδαν τον αμετροεπή νεοέλληνα να τους αντιτίθεται.

Το 1864, λίγα μόλις χρόνια μετά την αμετροεπή μας στάση στα κριμαϊκά μας εδόθη  σαν προίκα από την πονηρά Αλβιόνα και πάλι η Επτάνησος.

Πριν περάσουν πολλά χρόνια και ενώ στο Βερολίνο του 1878 σχεδιαζόταν η μεγάλη Βουλγαρία, η οποία θα περιελάμβανε και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, συσχετισμοί δυνάμεων και ελληνική διπλωματία για όσκαρ απέτρεψαν αυτή την εξέλιξη και αντί της μεγάλης Βουλγαρίας χαρίστηκε ουσιαστικά χωρίς δράμι αίματος η Θεσσαλία πλην επαρχίας Ελασσόνας και η επαρχία Άρτας , επιτρέποντας στο ελληνικό κράτος να αποκτήσει διατροφικούς πόρους , οι οποίοι ήταν από τις αιτίες της συνεχούς καχεξίας μας.

Συνεχείς πιέσεις επαναστάσεις και εξαιρετική διπλωματική παρουσία και πάλι των ελληνικών ελίτ, καταφέρνει να δημιουργήσει ήδη από το 1896 την αυτόνομο Κρήτη.

Μια ματιά στον χάρτη αρκεί για να κατανοήσει κανείς την τεράστια απώλεια της μεγάλης πύλης, η οποία στην ουσία ήταν το πρώτο πιστοποιητικό της ενώσεως, που θα προέκυπτε μόλις 17 χρόνια αργότερα.

Η αμετροέπεια όμως έμελλε να χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς την έγκριση και την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων επιχειρούμε τον ντροπιαστικό πόλεμο του 97 , ο οποίος με την μεσολάβηση και πάλι των δυτικών σταματά στην Λαμία και μας ξαναδίνεται η Θεσσαλία με πολεμική αποζημίωση, την οποία βεβαίως δανειστήκαμε και πάλι.

Η εξαιρετική διπλωματία του Βενιζέλου και η πολεμική προετοιμασία από τις προ Γουδή κυβερνήσεις (αυτό πρέπει να λέγεται) μας φέρνουν με τους νικηφόρους πολέμους 12-13 σε διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας αφενός , λύνουν δε το μακεδονικό πρόβλημα όσον μας αφορά οριστικά αφετέρου.

Η δυνατή Ελλάς σε 90 μόλις χρόνια από την ύπαρξη της, μπορεί να είναι ένας αξιόπιστος εταίρος της Αλβιόνος πλέον και παρά τον ατυχή διχασμό τα ελληνικά όπλα σχεδόν αναίμακτα βρίσκονται στο τραπέζι των νικητών στις Βερσαλλίες του 1919.

Η Ελλάς είναι ένα από τα πρώτα αντικομουνιστικά έθνη, αφού ταυτίζει πλέον τις τύχες της με την κοσμοκράτειρα Αγγλία, στέλνοντας τα παιδιά της να σκοτωθούν στην αχανή Ουκρανία ενάντια στους Μπολσεβίκους….. με τίμημα την Ιωνία. 

Τα λάθη πλέον είναι δικά μας, ίσως δεν είχαμε το απόθεμα εκείνο σάρκας και αίματος για να λιπάνουμε τα υψίπεδα της Ανατολίας.

Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητες μας κι αυτό είναι πολιτικό λάθος στο οποίο δεν μας φταίει κανείς σύμμαχος , θα μπορούσαμε και με λιγότερα αλλά τα ελληνικά όπλα έστω και για λίγο άγγιξαν το όνειρο στους σκοτεινούς όγκους του Κάλε Γκρότο.

Οίκαδε λοιπόν αλλά με εδαφικό κέρδος την δυτική Θράκη παρ όλα αυτά.

Άλλα η εξαιρετική διπλωματία και πάλι του Μεταξά πλέον το 1940, μας φέρνει αντίπαλους με δύο αυτοκρατορίες κι ενώ ο ίδιος ξέρει το στρατιωτικό αποτέλεσμα στην ουσία προσδοκά στην μεταπολεμική θέση της χώρας,  βάζοντας μας στη δίνη της κατοχής, η οποία και πάλι απέφερε εδαφικά κέρδη στην Δωδεκάνησο.

Την θέση της Ελλάδας στη δυτική σφαίρα επιρροής και παρά την κομμουνιστική ανταρσία με αίμα και δάκρυα, ακολουθεί η ένταξη μας στο ΝΑΤΟ αργότερα στην ΕΟΚ και η Ελλάδα για πρώτη φορά από υπάρξεως αυτού του έθνους στην νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης , αποκτά ένα επίπεδο ζωής ,που κανένας Έλληνας δεν γεύτηκε στα 3-4000 χρόνια της ιστορίας της.

Μικρός είχα δει μια γελοιογραφία δημοσιευμένη στους Times του Λονδίνου, εκεί γύρω στα 1870.

Έδειχνε ένα μικρό τσολιαδάκι ξυπόλητο, να κρύβεται πίσω από τα φουστάνια μιας κυρίας, η οποία για φούστα είχε τη Βρετανική σημαία και  έδειχνε  έναν αγριωπό βάρβαρο, Τούρκο προφανώς, λέγοντας στη λεζάντα …. «μαμά , μαμά αυτός ο κακός θέλει να με δείρει»

Με σημάδεψε (ψάχνω να την βρω, δεν θυμάμαι που την είχα δει), η Ελλάς τα τελευταία 200 χρόνια έτυχε μεγάλης εύνοιας από τη δύση, όταν μπόρεσε να ευθυγραμμίσει τα συμφέροντα της με τα συμφέροντα κυρίως των δύο Ατλαντικών δυνάμεων.

Η ιστορία δείχνει σε αντίθεση με την Τουρκία, ότι όλα ετούτα τα χρόνια η διπλωματία της ήταν μαεστρική και αποτελεσματική.

Το να διαδηλώνει κάποιος Έλληνας έξω από την πρεσβεία οιασδήποτε δυτικής χώρας, δείχνει ότι είναι ανιστόρητος αφενός , κομπλεξικός αφετέρου…. παλιάνθρωπός δε εις το διηνεκές.