Θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!

Γράφει η Μάνια Κρητικού

Πριν από μερικές ημέρες έτυχε να δω ένα video (γιατί ΕΡΤ, ούτε γι’ αστείο!) από μία συνέντευξη του Νίκου Γκάλη.

Ο δημοσιογράφος θεώρησε καλό να τον ρωτήσει τι θα έκανε εάν αναλάμβανε τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και τι θα τους έλεγε εάν καθόταν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, δεδομένου ότι ως επαγγελματίας έχει μεγάλη πείρα στις διαπραγματεύσεις.

Η απάντηση του Γκάλη; Η επιτομή της λογικής!
“Υπάρχει μία διαφορά. Εγώ έπρεπε να είμαι οπωσδήποτε στην ομάδα. Άλλες διαπραγματεύσεις κάνεις όταν ξέρεις ότι σε έχει ανάγκη ο άλλος κι άλλες όταν δεν σε έχει ανάγκη”.

Τι είπε ο Γκάλης;
Μα φυσικά το αυτονόητο!

Πόση ανάγκη μας έχουν άραγε και σε πόσο καλή διαπραγματευτική θέση είμαστε;

Πολλοί είναι αυτοί που βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είμαστε ο ομφαλός της γης, όλοι πρέπει να μας σέβονται και όλοι μας χρωστούν.
Άλλοι πάλι, θεωρούν ότι εάν φύγουμε από την ΟΝΕ (από την ΕΕ, από την Ευρώπη, από τον πλανήτη ή από το σύμπαν!) θα τους διαλύσουμε, θα τους εξευτελίσουμε και θα τους καταστρέψουμε όλους τους δανειστές μας.

Έτσι οι “διαπραγματεύσεις” συνεχίζονται, και συνεχίζονται, και συνεχίζονται, και η κυβέρνησή μας παρακολουθεί ατάραχη μη μπορώντας να κατανοήσει την τραγικότητα της κατάστασης.

Δεν ξέρω τι σκέφτεστε όταν διαβάζετε καθημερινά τα νέα της “διαπραγμάτευσης”, εγώ όμως κάθε φορά σκέφτομαι το κακομαθημένο πιτσιρίκι στις περιπέτειες του Αστερίξ στην Ισπανία που, όποτε δεν γινόταν το δικό του, κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να σκάσει!

Αυτό κάνουμε κι εμείς.
Κρατάμε τις διαπραγματεύσεις μέχρι να σκάσουμε,
Γιατί το “μπαμ χωρίς αύριο”, θα το κάνουμε εμείς και μόνο εμείς.

Η τόσο μισητή στους Έλληνες Γερμανία, και οικονομία έχει, και παραγωγή/βιομηχανία έχει, και μια χαρά αύριο έχει ακόμη κι αν ταρακουνηθεί  από μία -τυχόν- έξοδό μας (που πολύ αμφιβάλω δηλαδή, αλλά κουβέντα να γίνεται…)

Εμείς όμως;
Εμείς θα κρατήσουμε την αναπνοή μας σαν κακομαθημένα πιτσιρίκια κι αν δεν βρεθεί κάποιος μυαλωμένος να μας σταματήσει, θα κάνουμε ένα -επικών διαστάσεων- μπαμ!
Και ίσως τότε να μας φαίνεται παράδεισος η Βενεζουέλα, όπως λέει και ο Μηταφίδης…