Το Πάσχα της μεγάλης ανατροπής με αγκαλιές άδειες…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

”… Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε

για να μπορούμε να ‘χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ…’‘, λέει ο Τάσος Λειβαδίτης σ’ ένα ποίημά του.

Κι εμείς, σχεδόν ασυναίσθητα – με αφορμή τις μέρες που ζούμε στερημένοι από κοινωνική επαφή – λογαριάζουμε σαν μέσα στα κορυφαία, για τα οποία αξίζει να πολεμάμε, την άνευ όρων αγάπη για τον συνάνθρωπο, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά μας σ’ αυτόν.

Είναι το ίδιο συναίσθημα που ξύπνησε μέσα μας στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων μαλακώνοντας τις καρδιές μας για τους φτωχούς και ανήμπορους συμπολίτες μας, τους ανέστιους και αδικημένους. Στην προσφορά των κοινωνικών συσσιτίων, για παράδειγμα, βρήκαν το νόημα της ζωής οι συμμετέχοντες στον εθελοντισμό συμπατριώτες.

Και το κέρδος της συμμετοχής τους αυτής απ’ την απλόχερη προσφορά αγάπης και στήριξης στους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας ήταν το ίδιο που ένιωσε στην καρδιά του ο καλός Σαμαρείτης της Παραβολής του Χριστού: ένα συναίσθημα πληρότητας, ευτυχίας και ψυχικής ισορροπίας!..

Εκείνη η επώδυνη περίοδος των μνημονίων, που ανέδειξε αξίες ξεχασμένες απ’ τους περισσότερους Έλληνες επανήλθε κυρίαρχη σήμερα με τον λόγο του Αριστοτέλη, για να αναδείξει ως όπλα ενδυνάμωσης της κοινωνικής συνοχής – η οποία επαπειλείται υπό το κράτος του πανικού για τον Covid 19 – την αγάπη για τον συνάνθρωπο, τον αλτρουισμό και την φιλανθρωπία.

Την ανιδιοτελή προσφορά στον πάσχοντα άνθρωπο που αγωνίζεται να επιβιώσει τη βλέπουμε καθημερινά στις απρόσωπες μονάδες των ΜΕΘ, όπου γιατροί και νοσηλευτές του ΕΣΥ δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για τη σωτηρία των ασθενών που προσβλήθηκαν απ’ τον ιό της φοβερής πανδημίας.

Ο αλτρουισμός τόσο των επικεφαλής της ”εκστρατείας διάσωσης” του ελληνικού λαού απ’ την θανατηφόρο επιδημία όσο και του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των δημοσίων νοσοκομείων της χώρας μόνο με την εθελοθυσία για την υπεράσπιση της πατρίδας μπορεί να συγκριθεί.

Πέρα απ’ αυτό όμως, αναδεικνύει περίτρανα ως ανώτερο τρόπο ζωής την προσφορά στον συνάνθρωπο, αφού δικαιώνει τον προορισμό του ανθρώπου μέσα απ’ την ετυμολογία του (άνω-θρώσκω=κοιτάζω ψηλά, στον Δημιουργό μου, για να γίνω κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του). Όπερ σημαίνει, τελικά, πορεία προς την κατάκτηση της πραγματικής ευτυχίας του.

Με κίνητρο τέτοιες ρηξικέλευθες για την απάνθρωπη εποχή που ζούμε επιλογές μπήκαν στον αγώνα κατά του κορωνοϊού και οι Έλληνες εθελοντές, που έχουν προσφέρει πολλά κατά καιρούς με τη δράση τους στην ελληνική κοινωνία βοηθώντας αυτούς που έχουν ανάγκη.

Κι αυτοί που έχουν ανάγκη σήμερα είναι πολλοί. Είναι πρώτοι απ’ όλους οι άνθρωποι του περιθωρίου, οι άστεγοι και ανέστιοι συμπολίτες μας, που δεν έχουν ούτε τη γνώση ούτε τη δυνατότητα να προστατευθούν απ’ τον θανατηφόρο ιό ο οποίος ενδημεί και στους δρόμους ή τα πάρκα όπου συχνάζουν στην πλειοψηφία τους.

Είναι ακόμα οι εκτεθειμένοι στον Covid 19 ”κολασμένοι της γης”. Οι παράνομα εισελθόντες στη χώρα μας από την Τουρκία, που κινούνται εξαθλιωμένοι στις ερημικές (απ’ το… ”Μένουμε Σπίτι”) γειτονιές μας ψάχνοντας για τον καθημερινό επιούσιο. Ένας ”στρατός” θεόφτωχων κατατρεγμένων ή υποκινούμενων κατά τόπους μουσουλμάνων προσφύγων και μεταναστών, που ζούσαν ως χθες σε συνθήκες ανείπωτης δυστυχίας στοιβαγμένοι απάνθρωπα σαν σακιά σε καταστρώματα πλοίου στις δομές φιλοξενίας της μοίρας τους.

Είναι, επίσης, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έχουν ανάγκη την κοινωνική αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις σχέσεις αμοιβαιότητας που θα ‘πρεπε να έχουν αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία, αλλά δεν αναπτύχθηκαν δυστυχώς, τουλάχιστον σε βαθμό αντίστοιχο με την παράδοση και τον πολιτισμό μας.

Αντίθετα υψώθηκαν στη θέση τους μεταξύ των γειτόνων ή και των ενοίκων των πολυκατοικιών τείχη απροσπέλαστα, που αποτελούν φράχτες για τις διανθρώπινες σχέσεις και επιδεινώνουν την αποξένωση των μοναχικών κυρίως ανθρώπων, οι οποίοι συνδέονται ελάχιστα με τους άλλους λόγω έλλειψης επικοινωνίας.

Αποτέλεσμα αυτού είναι να μένουν μακριά απ’ την δημόσια περίθαλψη και φροντίδα και, ως εκ τούτου, να είναι εκτεθειμένοι περισσότερο στον θανατηφόρο ιό, λόγω της άγνοιας των μέτρων προφύλαξης και της κοινωνικής απομόνωσής τους.

Μέσα σ’ αυτούς που χρειάζονται την αμέριστη συμπαράσταση των κοινωνικών υπηρεσιών και των εθελοντικών οργανώσεων είναι οι ιδιαίτερα ευάλωτοι απέναντι στον θανατηφόρο ιό ηλικιωμένοι. Η ανάγκη για στήριξη και φροντίδα του κράτους είναι προφανής, καθώς λόγω του Covid 19 μένουν επί μακρόν και θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμα κλεισμένοι στα σπίτια τους και σε απόσταση ασφαλείας απ’ τα εγγόνια (τους δυνητικούς φορείς του ιού) και τα παιδιά τους.

Δια της τεθλιμμένης οδού της Μεγάλης Σαρακοστής, που την περνούσαν πολλοί εξ αυτών – στην προ κορονοϊού… εποχή – με νηστεία, ταπείνωση και μετάνοια ακούγοντας με τα παιδιά και τα εγγόνια τους τα ευαγγελικά αναγνώσματα και τα τροπάρια στην εκκλησία της ενορίας όπου ανήκουν, έφτασαν να κάνουν Ανάσταση ως ”τρόφιμοι καραντίνας” απομονωμένοι ψάλλουν με οδύνη ψυχής το ”Χριστός Ανέστη” της τηλεοπτικής αναστάσιμης ακολουθίας.

Ναι, τούτες οι άγιες μέρες του Πάσχα βιώθηκαν σίγουρα οδυνηρότερα απ’ τους ηλικιωμένους που βρίσκονται σε απομόνωση, καθώς – μέσα στον φόβο της καθημερινότητας του ιού – είχαν ν’ αναθυμούνται εκείνες του πρόσφατου παρελθόντος που τις περνούσαν με τους οικείους τους σε κάποιο διαμέρισμα πόλης ή στην αγροτική κατοικία τους στο χωριό τους.

Το ”Άρατε Πύλας” της Μεγάλης Παρασκευής και το κάψιμο του Ιούδα του Μεγάλου Σαββάτου, μαζί με τα μαγειρέματα και φιλέματα της Λαμπρής, που μοσχοβόλαγαν μαγειρίτσα, αρνί στη σούβλα και τσουρέκια πασχαλινά, έμειναν κλειδωμένα στο χθες κι αποτελούν πλέον νοσταλγική αναπόληση που τους φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Όπως τους φέρνει δάκρυα η ανάμνηση της ζεστής αγκαλιάς των παιδιών και των εγγονών τους με τους οποίους συνέτρωγαν άλλοτε στο τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα, όταν δεν απαγορεύονταν η κοινωνική και συγγενική επαφή και δεν έπεφταν θύματα ενός εγκλεισμού διαρκείας.

Θα μου πείτε πως ”η αγάπη ταξιδεύει γρηγορότερα κι απ’ τον ιό” και πως θα βρουν τον τρόπο να διώξουν την μοναξιά της καρδιάς τους με μια χαραμάδα χαράς και ελπίδας που θα τους δώσει το άκουσμα της φωνής των παιδιών, των εγγονών και των φίλων τους απ’ το τηλέφωνο, αν δεν έχουν γνώση διαδικτύου (που δεν έχουν οι περισσότεροι), για να τους δουν απ’ τις οθόνες των υπολογιστών τους.

Θα σας έλεγα πως στην ”αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι”, πράγματι, αρκεί να μην μεταφράζεται η πρώτη σε φόβο αναγκαστικής μοναξιάς υπό την καθημερινή απειλή του θανάτου λόγω της φοβερής πανδημίας.

Κι αυτή η αίσθηση της αναγκαστικής απομόνωσης λόγω φόβου απ’ τους συγγενείς και τους φίλους τους είναι που άφησε στο στόμα των ηλικιωμένων την πιο πικρή γεύση το φετινό Πάσχα. Το Πάσχα της μεγάλης ανατροπής που πάγωσε το μυαλό και πίκρανε την καρδιά τους, αφού τους ανάγκασε να ζουν καθημερινά σε σκηνικό χαρμολύπης και να στέλνουν αέρινα φιλιά αγάπης προς τους δικούς τους, συνοδευμένα από κλάματα και ευχές αναστάσιμες, που δεν μπορούν να αντικαταστήσουν με τίποτε τη ζεστή αγκαλιά τους…

Όμως αυτήν την τελευταία πολεμάμε να εξασφαλίσουμε μια ζωή κι εμείς και εκείνοι, ”… για να μπορούμε να έχουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ…”. Γι’ αυτήν αξίζει να πολεμάμε ακόμα και θανατηφόρους ιούς όπως τον τωρινό, που ανέτρεψε άρδην το Πάσχα μας αφήνοντας άδειες τις αγκαλιές μας…