Συγκάτοικοι στην τρέλα…

Γράφει ο Ακρίτας

Στον αστερισμό των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας κινείται ολόκληρο το ευρωπαϊκό σύστημα. Φυσικά, ένα σύστημα που σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του, έχει προβλέψει τα πάντα και κυρίως τις κακοτοπιές που απειλούν την ύπαρξή του. Αυτά όμως, όταν το σύστημα είναι ρωμαλέο. Όταν είναι πλαδαρό, δυσκίνητο, αναποτελεσματικό και κυρίως γραφειοκρατικό, νομίζει ότι προβλέπει, αλλά στο τέλος, αργά και σταθερά καταρρέει.

Η επιλογή του γαλλικού και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκού συστήματος να πολεμηθεί λυσσαλέα και αδυσώπητα ο Φιγιόν και να υποστηριχθεί ο Μακρόν, ο οποίος ευκολότερα θα κέρδιζε τη Λεπέν, είναι εναρμονισμένη με τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα, αλλά όχι χωρίς πιθανές συνέπειες. Υποστηρίχθηκε και τελικά, πέρασε στον δεύτερο γύρο ένας υποψήφιος χωρίς κόμμα. Προαγωγή στρατηγού χωρίς στρατό. Δεν έχει στρατό, αλλά διαθέτει επιτελεία τραπεζιτών και επικοινωνιολόγων. Στο πεδίο της μάχης όμως, ματώνουν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες. Δεν αποτελεί η διαπίστωση αυτή συνηγορία υπέρ του «κολοβού» και «ρυνοτομημένου», πολιτικά, Φιγιόν. Έκφραση προβληματισμού για τα πιθανά μελλούμενα αποτελεί η συγκεκριμένη διαπίστωση, διότι οι δημοκρατίες λειτουργούν με κόμματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η αρχή έχει παραβιαστεί.

Οι ευθύνες της γαλλικής δεξιάς για το δισταγμό της να αλλάξει άλογο στη μέση του ποταμού είναι τεράστιες, διότι, εν τέλει, πνίγηκε… στη στεριά. Αλλά και οι ευθύνες του συστήματος για τη μονοδιάστατη και κοντόθωρη επιλογή του να εξευτελίσει και όχι να αντιπαλέψει τον επικεφαλής του μοναδικού πυλώνα πολιτικής σταθερότητας, δεν είναι αμελητέες. Η Λεπέν συνεχίζει να παίζει μόνη εναντίον όλων και αυτό είναι που τη μεγεθύνει, διότι το αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο, η αξία του νικητή δίνει αίγλη στο νικημένο, ακόμα και χωρίς εκλογική νίκη, συνεχίζει να ισχύει. Κοντολογίς, αν χάσει ο Μακρόν χάνεται και ο ίδιος και το πολιτικό σύστημα. Αν χάσει η Λέπεν, απλά δυναμώνει…

Εν πάση περιπτώσει, για να μην τρομάξουμε και τους νεοορθολογιστές, είναι περισσότερο πιθανή, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εκλογική αναμέτρηση, η επικράτηση Μακρόν στο δεύτερο γύρο. Είναι πρόδηλο όμως, ότι το σημερινό ευρωπαϊκό σύστημα παραμένει τόσο μονοδιάστατο, ιδεολογικά και πολιτικά, που τείνει να εξομοιωθεί με τις ιδεοληψίες της αριστεράς, εγχώριας και μη.

Όλα τα σκέφτηκε το σύστημα, αλλά μια κρίσιμη, για όλους μας, λεπτομέρεια έχει διαφύγει. Τι θα γίνει αν εκλεγεί πρόεδρος ο Μακρόν και στις βουλευτικές εκλογές, μετά από δύο μήνες, έχοντας προίκα από τις προεδρικές εκλογές τον αέρα του 40% στα πανιά της, η Λεπέν κερδίσει με το κόμμα της την πρώτη θέση και κρίσιμο αριθμό εδρών; Το πλειοψηφικό μονοεδρικό σύστημα δύο γύρων στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας, όταν θα την έχει ψηφίσει μια φορά σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα δεν θα είναι απίθανο να της δώσει από τον πρώτο γύρο των εκλογών αρκετές βουλευτικές έδρες.

Επιπλέον, ακόμα και αν δεν κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές η Λεπέν, δεξιοί, σοσιαλιστές και μεταρρυθμιστές, σε όλη τη διάρκεια της θητείας Μακρόν θα είναι υποχρεωμένοι σε διαρκή συνεργασία, προκειμένου ο νέος πρόεδρος να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις του. Πόσο εφικτό είναι αυτό για έναν πρόεδρο τον οποίο τα υπάρχοντα κόμματα αντιμετωπίζουν ως αναγκαστική επιλογή; Υπάρχουν ακόμα πολλά γαλλικά επεισόδια που δεν έχουν παιχτεί και αν τα απευκταία συμβούν, θα καταλήξουμε όλοι συγκάτοικοι στην τρέλα.