Ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας δεν τους δίνει σημασία
Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης
Τα χρόνια περνούν. Οι συνθήκες και οι καταστάσεις αλλάζουν. Ολα τα κόμματα σε όλες τις χώρες μετασχηματίζονται -εκτός, βέβαια, από το ΚΚΕ. Μπαίνουν νέα πρόσωπα, φεύγουν παλιά. Κάποιοι «ξεβράζονται» από το κύμα των αλλαγών. Κάποιοι νιώθουν «ξένο σώμα». Αλλοι πιστεύουν πως τους «αδίκησε» η Ιστορία και δεν τους άφησε να… μεγαλουργήσουν.
ΚΑΠΟΙΕΣ φορές ορισμένοι φτιάχνουν νέα κομματικά μορφώματα ελπίζοντας ότι θα μπουν ξανά στο παιχνίδι. Ελάχιστοι το πετυχαίνουν. Οι υπόλοιποι γίνονται «ταβλαδόροι» της πολιτικής, ρίχνουν τις ζαριές τους, εκτοξεύουν «δηλητήριο» κατά της νέας «κατάστασης» και ελπίζουν στην ήττα του κόμματος με το οποίο έγιναν δημόσια πρόσωπα, γιατί αλλιώς δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας, όπως είχε πει εύστοχα κάποτε ο αείμνηστος Γιώργος Κατσιφάρας.
Η μεγάλη πλάκα είναι ότι κάποιοι εξ αυτών επιχειρούν να υποδυθούν την υποτιθέμενη «χαμένη συνείδηση» της παράταξής τους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, στηρίζουν με κάθε τρόπο κάποιο αντίπαλο κόμμα.
ΤΟ ίδιο συμβαίνει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία στη Νέα Δημοκρατία. Αρκετά στελέχη που ήταν βουλευτές ή κατείχαν ακόμα και υπουργικές θέσεις στο παρελθόν βρέθηκαν εκτός… νέας πραγματικότητας.
ΑΠΟ τότε ξεκίνησαν έναν ανένδοτο αγώνα κατά της κεντροδεξιάς παράταξης, ενώ συγχρόνως στήριζαν και στηρίζουν με πάθος τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα, βέβαια, το παίζουν ακόμα… δεξιοί. Και κάνουν υποδείξεις για τον «ορθό δρόμο» που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η Ν.Δ.
