Οι αμείλικτοι αριθμοί…
Γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης
Η θύελλα με το όνομα κορωνοϊός έφτασε. Μια ανατριχίλα διατρέχει το σώμα τής κοινωνίας. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Δίνουν απάντηση σε όσους αψηφούσαν τον κίνδυνο και ο καθένας ήταν μια μικρή βιοτεχνία παραγωγής, ή αναπαραγωγής, θεωριών που αμφισβητούσαν (και αμφισβητούν) τις επίσημες οδηγίες, έχοντας το δικό του κίνητρο.
Ο υπαίθριος πωλητής στην λαϊκή, με την ειρωνεία στα χείλη, αποφαινόταν, ως να είχε δέκα πτυχία ιατρικών ειδικοτήτων, ότι όλα είναι ένα στημένο παιγνίδι, για να μας καθυποτάξουν κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες. Κάθε λεμόνι που έβαζε στην σακούλα, αντιστοιχούσε και σε μια λέξη υποτιμητική, είτε για τον πρωθυπουργό, είτε για τον Τσιόδρα, είτε για κάποιον άλλον επιστήμονα, που «τα έπαιρνε για να παίξει αυτό το παιγνίδι τών σκοτεινών δυνάμεων». Οι περιορισμοί στις λαϊκές αγορές έβλαπταν σοβαρά την τσέπη του…
Η κομμώτρια επίσης. Μάλιστα αυτή παρήγαγε και ειδήσεις· κάποια φίλη που ήταν μια χαρά και δεν είχε κάνει ποτέ τεστ, δέχτηκε τηλεφώνημα από κάποια ιατρική υπηρεσία, που την πληροφορούσε πως ήταν θετική στον ιό. «Μας φλόμωσαν στο ψέμα…» κήρυττε με ύφος εκατό καρδιναλίων.
Ήταν, και είναι, μέλη τής κοινωνίας μας με ιδιαίτερη επιστημονική κατάρτιση, ακόμα και στον χώρο τής ιατρικής. Κύριος εκπρόσωπος των τελευταίων, ο επί χρόνια υφυπουργός Υγείας, εντατικολόγος κ. Πολάκης, που πρόσφατα χλεύαζε τους κινδύνους, που τρομάζουν όλους εμάς, που δεν έχουμε σχέση με την ιατρική. Η τελευταία θεατρική του εμφάνιση στο «Σωτηρία», για να επιθεωρήσει αν λειτουργεί καλά, με μια μάσκα στο χέρι, δίνει ένα μικρό παράδειγμα της θρασύτητας του άνδρα.
Κατά καιρούς εμφανίζονται και άλλοι επιστήμονες, από άλλους χώρους (μέχρι και πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου), ως αμείλικτοι εχθροί τού Σόρος, πολέμιοι «των υποταγμένων πρωθυπουργών και των ειδικών τής ιατρικής κοινότητας, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, για να περνά τα σκοτεινά της σχέδια», αυτά δηλαδή που εξυπηρετούν τα μαύρα συμφέροντα των εχθρών της ανθρωπότητας.
Στον φούρνο τής γειτονιάς μου, οι μάσκες αντικαθιστούσαν (και αντικαθιστούν) τα κολιέ στον λαιμό τών πωλητριών, οι συνάξεις τών νέων έξω από ένα καφέ, χλεύαζαν τα απαγορευτικά, ίσως γιατί έτσι τόνιζαν το πέρασμα από την εφηβεία στον χώρο τών ενηλίκων (άλλωστε κι εμείς κάποτε στην ηλικία τους ξεκινήσαμε το τσιγάρο, για να δείχνουμε αντράκια – αργότερα με τον ίδιο τρόπο μυηθήκαμε στα ποτά).
Πιστοί, επικαλούνταν την Θεία Χάρη και δήλωναν πως ο Θεός τούς προστατεύει απ’ όλα, δείχνοντας απόλυτη υπακοή στον ιερέα τής ενορίας τους, που με πύρινους λόγους, διάσπαρτους με φράσεις τού Ευαγγελίου, ξιφουλκούσε κατά των εχθρών τού Χριστού, που έτυχε να κυβερνούν την χώρα με την συνδρομή τού Σατανά. Ποτέ δεν θέλησε να μάθει αυτός, πως τους προηγούμενους αιώνες, οι άνθρωποι, προκειμένου να μην τους αγγίξει η πανδημία, μαζευόταν στους ναούς για να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού, και βγαίνοντας έμεναν οι μισοί.
Γίναμε μάρτυρες αυτού που συνέβη στην Θεσσαλονίκη, κατά τον εορτασμό τού Αγίου Δημητρίου, που κάπου δεκαπέντε μητροπολίτες, με πολλαπλάσιους ακολούθους, αγέρωχοι όλοι, αρνητές τής μάσκας, υποδέχτηκαν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δημιουργώντας και στην ίδια συνειδησιακό πρόβλημα. Παρακολουθώντας την σκηνή στην τηλεόραση, σκέφτηκα πως η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δυο επιλογές είχε: Ή να γυρίσει την πλάτη της και να φύγει, ή να μην πλησιάσει καν και να χαιρετίσει από μακριά. Και οι δυο θα προκαλούσαν μέγα θέμα. Θα την χαρακτήριζαν εχθρό τού Χριστιανισμού. Επέλεξε να τηρήσει την εθιμοτυπία και να δεχθεί τα πυρά άλλων, ελπίζοντας στην κατανόηση των πολλών.
Ήδη, ο πλέον σοφός τών ιεραρχών, ο πλέον δραστήριος στον χώρο τής ανθρωπιστικής προσφοράς, ο ιεράρχης που άφησε το αποτύπωμα του στην Αφρική, που ανάστησε τον Χριστιανισμό στην γειτονική Αλβανία, ο άνθρωπος που περίθαλψε τους χιλιάδες πρόσφυγες του Κοσσόβου, ο ιεράρχης με την μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτιστική προσφορά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, που τον σέβονται όλοι οι ηγέτες τής Δύσης, ο επιστήμονας που ποτέ δεν αμφισβήτησε την επιστήμη, βρίσκεται στην Αθήνα, νοσηλευόμενος. Αν κάποιος δικαιούται τον τίτλο του σύγχρονου Αγίου, αυτός είναι ο Αναστάσιος. Άραγε, να είναι τόσο κακός ο Θεός, που να θέλει να δοκιμάσει τον πιο άξιο ιεράρχη του;
Πριν λίγο διάβασα μια συγκλονιστική ανάρτηση του εξαίρετου Καθηγητή τού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας Δημήτρη Μπόγδανου. Ένιωσα έναν λαλίστατο πόνο στο στήθος. Πού πάμε αναρωτήθηκα για μια ακόμα φορά. Μεταφέρω την ανάρτησή του, αυτολεξεί:
«Τα πράγματα δυσκολέψανε πάρα πολύ και στα νοσοκομεία της Λάρισας και η μια μετά την άλλη κλινική και στα δύο νοσοκομεία μετατρέπονται σε κλινικές COVΙD-19. Δύσκολο να το καταλάβει αυτό κάποιος που δεν το βιώνει εντός νοσοκομείου.
»Το μόνο που Εύχομαι και Προσεύχομαι είναι να αντέξουμε όλοι και όλες και κυρίως και πάνω από όλα οι ιατροί και οι νοσηλευτές μας της πρώτης γραμμής που ολοένα αυξάνονται, ανεξαρτήτου ειδικότητας.
»Ξέρω ότι πολλοί από αυτούς έχουν μέρες να ξεκουραστούν, ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και έχουν προβλήματα υγείας, αλλά παρόλα αυτά έχουν μπει στη μάχη για να σώσουνε τις μανάδες και τους πατεράδες μας, τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας.
»ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΖΩ. Αίσθημα ευθύνης, σεμνότητα, αυτοθυσία, αυταπάρνηση, σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και την αξία της είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν να αγωνιζόμαστε και ΜΟΝΟ».
Καταθέτω αυτές τις σκέψεις κάτω από την επιρροή ενός βιβλίου. Πρόκειται για το «Ρίζες και θεμέλια» της συμπατριώτισσάς μας Μαρίας Ευθυμίου, μιας ιστορικού με την σφραγίδα τού χαρισματικού.
Σ’ αυτές τις τόσο ομιχλώδεις ημέρες μας, η Μαρία Ευθυμίου, επικαλούμενη την ποίηση του μεγάλου μας Οδυσσέα Ελύτη («Ρίζα πικρή μου ρίζα και κρυφή πηγή / δώσε την περηφάνεια και πάρε την οργή»), ήρθε ως ήλιος φωτεινός, να δώσει την χαμένη αισιοδοξία μας και να μας μιλήσει για την πορεία μας στους αιώνες, ως Φυλή, ως Γένος, ως Έθνος, ως Κράτος.
