Ο Καμμένος κι οι 151 αποστάτες τής δικής μας “11ης Σεπτεμβρίου”

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Η σαπουνόπερα που λεγόταν “κυβερνητική συνεργασία Τσίπρα – Καμμένου” έλαβε τυπικά τέλος. Δεν υπήρξε ούτε δραματικό διαζύγιο, ούτε εκατέρωθεν υπερβολές. Η εξέλιξη ήταν προ προδιαγεγραμμένη και προσυμφωνημένη από την πρώτη στιγμή που εισήχθη στο δημόσιο διάλογο η Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Καμμένος γνώριζε πολύ καλά, ότι ο ίδιος προσωπικά αλλά και ο κομματικός σχηματισμός των ΑΝΕΛ κονιορτοποιήθηκαν εκλογικά, για μια σειρά θεμάτων που ανέχτηκαν ή δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν διαφορετικές πολιτικές. Στο μεταναστευτικό, τα θέματα Παιδείας και Θρησκείας, την ασφάλεια, ο λόγος των ΑΝΕΛ ουδέποτε αποτέλεσε ουσιαστικό μπόλιασμα στις διεθνιστικές, ταξικές, δικαιωματιστικές προτεραιότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Τα εθνικά θέματα αποτελούσαν το ύστατο αποκούμπι. Με θεατρινίστικους λεονταρισμούς, ακραίους λεκτικούς ακροβατισμούς και λοιπές θεσμικές υπερβάσεις, ο Καμμένος κατόρθωνε να διατηρεί μια ελάχιστη, έστω, επαφή με ένα μέρος του ακροατηρίου του. Αν και ήταν προφανές, εδώ καιρό, ότι οι ψηφοφόροι του τον εγκατέλειπαν οδεύοντας προς πιο φιλόξενους προορισμούς όπως η Χρυσή Αυγή ή η Ελληνική Λύση, ο πρώην, πλέον υπ. Άμυνας ήλπιζε με την επιρροή του στον χώρο των ενστόλων και την προεκλογική παροχολογία να διατηρήσει κάποιες ελπίδες για είσοδο και στο επόμενο κοινοβούλιο.

Η μετονομασία της ΠΓΔΜ σε “Βόρεια Μακεδονία” και η ένταξη της στο ΝΑΤΟ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της κοινωνικής οργής. Όλοι κατανοούν ότι αν ο Καμμένος ήθελε να απομακρύνει αυτή τη λύση, θα επέλεγε την έγκαιρη αποχώρηση του, ή ακόμη και την υπερψήφιση της τότε πρότασης μομφής, ώστε να δυσκολέψει τις διαπραγματεύσεις και να εκθέσει έγκαιρα όσους θα ήθελαν να δώσουν χείρα βοηθείας σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας.

Δεν το έπραξε γιατί δεν θα εγκατέλειπε τον υπουργικό θώκο παρά στο παρά πέντε, μόνο και μόνο επειδή η καταψήφιση της συμφωνίας με τα Σκόπια ενόσω θα παρέμενε υπουργός, θα συνιστούσε λογικό παράλογο ανεξήγητο και φαιδρό ακόμη και για τον Καμμένο. Έτσι και στήθηκε το σκηνικό αποχώρησης, με μεγαλοπρεπή σκηνοθεσία που περιελάμβανε από τη θεία Μετάληψη μέχρι και τα Ίμια!

Αυτό που απομένει είναι να δούμε τυπικά ποιοι θα επιλέξουν τον ρόλο του κατ’ επίφαση δημοκρατικού αποστάτη. Ποιοι θα είναι οι 151 εθνικοί αποστάτες που θα επικυρώσουν την δική μας “11η Σεπτεμβρίου” όταν η Σκοπιανή Βουλή υπερψήφισε τις Συνταγματικές αλλαγές. Μια καταστροφή πιο βαθιά από τις διαχρονικές συνέπειες τς τρομοκρατίας. Ένα τέλμα χειρότερο από την κάθε προδοσία.

Γιατί η τρομοκρατία κι η προδοσία μπορεί να αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια αλλά υπάρχουν δυνατότητες επούλωσης μέχρι και ίασης. Οι εθνικές υποχωρήσεις καταγράφουν τετελεσμένο αποτέλεσμα χωρίς πιθανότητα μεταστροφής, τουλάχιστον δίχως κάποιου τύπου πολεμική εμπλοκή και γενικότερες γεωπολιτικές διαφοροποιήσεις στην περιοχή.

Υ.Γ. Μην ανησυχείτε. Οι ετερόκλητες, καιροσκοπικές πλειοψηφίες, τόσο για την ψήφο εμπιστοσύνης όσο και για την Συμφωνία των Πρεσπών είναι δεδομένες. Αλλιώς αυτό τον υποκριτικό χωρισμό ούτε που για πλάκα δεν θα τον επιχειρούσαν. Γι’ αυτό ψυχραιμία. Έχει δρόμο και αγώνα ακόμα.