Μην την καταδιώκεις. Αγάπησε την!

Γράφει η: Κατερίνα Μωυσοπούλου Φοιτήτρια Τμήματος Πολιτικών Επιστημών Α.Π.Θ.

Επιμελείται ο: Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς Επικοινωνιολόγος, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών, Ευρωπαϊκών Σπουδών & Διπλωματίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

”Τη γυναίκα δεν χρειάζεται να την ερμηνεύεις, μα απλά να την αγαπάς!” Ας το προσεγγίσουμε, τουλάχιστον στην αρχή, φιλοσοφικά, όσο πιο απλοποιημένα γίνεται. Αν λοιπόν κοιτάξει κάποιος το δέντρο της ζωής, δυο είναι οι μορφές που δεσπόζουν. Η μητέρα και η σύζυγος. Θα μπορούσα να πω ότι αμφότερες αποτελούν τον κορμό του δέντρου. Διότι αν αποφασίσουμε να πούμε όλη την αλήθεια, τότε θα καταλήξουμε χωρίς πολλά-πολλά, στο ότι αυτοί οι δυο κίονες, μαζί με όλες τις υποκατηγορίες τους (γιαγιά, γκόμενα, σύντροφος, θεία, πεθερά, κόρη, εγγονή κλπ), είναι ΟΛΟ το δέντρο. Αυτές το ελέγχουν από την ημέρα που ο δημιουργός έφτιαξε την Έυα και θα συνεχίσουν να το ελέγχουν μέχρι να σταματλησει να υπάρχει ανθρώπινο γένος.

H κακοποίηση δεν είναι επαναλαμβανόμενη, ούτε συμβαίνει τυχαία. Αλλά κάθε φορά ακολουθεί μια συγκεκριμένη σειρά. Τα στάδια της είναι τόσο ύπουλα, που σε «σκοτώνουν» λίγο – λίγο. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Κάθε φορά όλο και πιο επώδυνα. Τα σημάδια είναι ανεξίτηλα. Όχι στο σώμα, αλλά στη ψυχή. Είναι ένας φαύλος κύκλος, από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις, δε σε αφήνει, δε γίνεται. Όχι, όμως, αν κοιτάζοντας στον καθρέπτη ψάξεις να βρεις τον εαυτό σου, ποια πραγματικά είσαι και τι σου αξίζει. Το χρωστάς στον εαυτό σου, το χρωστάς σε αυτή τη γυναίκα που έχει μάθει να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Το χρωστάς σε αυτό το μικρό κοριτσάκι, που μεγαλώνοντας έμαθε να παλεύει για τη ζωή και όχι να τη χαρίζει στα χέρια ανάξιων. Στα χέρια αυτών που δε ξέρουν τι πραγματικά θα πει γυναίκα. Τι θα πει να προσπαθείς να είσαι ταυτοχρόνως καλή σε όλα. Στο σπίτι, στη δουλειά, στις σπουδές, στον αγώνα. Μα πάντα να χαμογελάς, γιατί κάποιοι εκεί έξω σε χρειάζονται περισσότερο και έχεις την ευθύνη τους. Όχι από υποχρέωση, αλλά από την υπερβολική αγάπη που κρύβεις μέσα σου.

Πρόσφατα, όλοι γίναμε μάρτυρες μπροστά σε αυτό το τραγικό γεγονός που έλαβε χώρα στη Ρόδο. Κανένας δε μπορεί να πει με σιγουριά τι έγινε εκείνη την νύχτα. Και ποτέ κανένας δε θα μάθει, ίσως. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι μια κοπέλα, που είχε όλη τη ζωή μπροστά της – κανείς θα φανταζόταν – , που έκανε όνειρα για το μέλλον και τις σπουδές της, τώρα δε μπορεί να κάνει τίποτα από αυτά. Γιατί βρέθηκαν κάποιοι που αποφάσισαν για αυτή, χωρίς να τη ρωτήσουν. Χωρίς να τους έχει δώσει κανείς το δικαίωμα. Οι σκέψεις μας είναι πολλές και μπερδεμένες. Άραγε αυτή η κοπέλα τους ήξερε; Είχε συνάψει ίσως σχέσεις μαζί τους; Γιατί δεν προσπάθησε να ψάξει για βοήθεια πριν να είναι ακόμα αργά; Κάποιοι ίσως σκεφτούν πως προκάλεσε την τύχη της με την προκλητική της εμφάνιση. Για να δικαιολογήσουν τη πράξη, γιατί δε μπορούν να αντιληφθούν την σοβαρότητα αυτού του εγκλήματος. Δε το χωράει η συνείδησή τους. Πώς να δικαιολογήσεις μια τέτοια πράξη ενάντια σε μια 21χρονη κοπέλα, που τώρα άρχιζε να μαθαίνει τη ζωή. Σίγουρα δε θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε. Έχουμε μόνο τις υποθέσεις των ειδικών. Τι να της κάνεις όμως και τις υποθέσεις όταν η ζωή έφυγε και δε θα ξανά γυρίσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται μόνο σιωπή. Τότε αρχίζεις να συνειδητοποιείς τη σημασία της απάνθρωπης αυτής πράξης. Όποιες σκέψεις και να υπάρχουν πάντα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι και να ήταν αυτή η κοπέλα, όποια και να ήταν η καταγωγή της ή ακόμα και η οικογενειακή της κατάσταση, δεν της άξιζε κάτι τέτοιο. Γιατί τα δικαιώματα αυτών που σήμερα βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της φυλακής δηλώνοντας πικρά μετανιωμένοι σταματούσαν εκεί που άρχιζαν τα δικαιώματα της κοπέλας. Το δικαίωμα για χαρά, το δικαίωμα για φιλίες, το δικαίωμα για γνώση, το δικαίωμα για την ζωή.

Πριν από λίγες ημέρες σε όλα τα κανάλια αλλά και στον τύπο αναπαραγόταν η ίδια είδηση, ξανά και ξανά. Μια κοπέλα του καλλιτεχνικού χώρου, προσφάτως εστεμμένη και υποψήφια για Miss Universe (δεν τα πήγε και πολύ καλά τελικά…), σε μια εμφάνιση της ως καλεσμένη σε ένα βραδινό, τηλεοπτικό σόου δήλωσε πως όλες οι γυναίκες έχουν φάει έστω και ένα μικρό χαστούκι πάνω σε έναν καβγά με το σύντροφο ή το σύζυγό τους. Υποστήριξε ακόμα πως όποιες γυναίκες υποστηρίζουν το αντίθετο, ψεύδονται. Η ίδια μάλιστα δήλωσε πως στο παρελθόν είχε υποστεί έντονη λεκτική και σωματική βία από το τον τότε σύντροφο της. Γεννάται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα, πώς αυτή η κοπέλα έχοντας γνωρίσει εκ των έσω πόσο οδυνηρή είναι αυτή η πράξη και ποια είναι τα επακόλουθά της, «βγήκε» στο φως της δημοσιότητας, έχοντας πλήρη συνείδηση των λεγόμενων της, και έκανε μια τέτοια δήλωση χωρίς ντροπή και με μία μεγάλη δόση θρασύτητας. Την ώρα μάλιστα που σε ένα άλλο μέρος της χώρας είχε διαπραχθεί ένα απάνθρωπο έγκλημα, ο βιασμός, η κακοποίηση και η δολοφονία της νεαρής κοπέλας. Το δε αξιοσημείωτο είναι πως η συγκεκριμένα κοπέλα αποτελεί πρότυπο για πολλά νεαρά κορίτσια που αγαπούν το χώρο του θεάματος και ονειρεύονται μια θέση σε αυτόν, όσο απατηλός και να είναι. Αναρωτιομαστε αν κάποιος έστω και αργά φρόντισε να εξηγήσει στην νεαρά μελαχρινή καλλονή πόσο λάθος ήταν αυτό που είπε…

Οι γυναίκες είναι όντα ευλογημένα. Έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες, τη στιγμή μάλιστα που έχουν παλέψει τόσο σκληρά δεκαετίες τώρα για να τα αποκτήσουν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βιάσει, να κακοποιήσει και να αφαιρέσει τη ζωή μιας γυναίκας, την ώρα που αυτή φέρνει την ίδια τη ζωή. Δεν είναι ποτέ αργά για μια γυναίκα να μιλήσει και να μοιραστεί το πρόβλημα της. Είναι πολύ περισσότερο δυνατή από όσο νομίζει! Και σίγουρα υπάρχει κάποιος να την ακούσει. Και πάντα ένας άντρας να την αγαπά. «Απαιτώ την ανεξαρτησία της γυναίκας, το δικαίωμα της να υποστηρίξει τον εαυτό της. Το να ζει για τον εαυτό της. Το να αγαπά όποιον εκείνη θέλει ή όσους εκείνη θέλει. Απαιτώ την ελευθερία και για τα δύο φύλα, την ελευθερία δράσης, την ελευθερία στην αγάπη και την ελευθερία στη μητρότητα.» Emma Goldman,1987.

Τα χρώματα της ζωής ενός άνδρα είναι γυναικεία, ανήκουν σε εκείνη την μία. Της τα χάρισε η φύση. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να τα κλέψουμε. Η παλέτα είναι στο δικό της χέρι και εκεί θα παραμείνει για πάντα. Αν αισθανθούμε τη ζωγραφιά της, αν σταθούμε δίπλα της αντί απέναντί της, αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα στα μάτια της, αν αφουγκραστούμε την καρδιά της να χτυπάει, αν νιώσουμε και τη δική της ανάγκη για σεβασμό, αν αφεθούμε σε όσα θέλει να μας δώσει με τον τρόπο που εκείνη θέλει να το κάνει, αν τελικά την αφήσουμε να είναι ο αληθινός εαυτός της, τότε πιστέψτε με, θα πλημμυρίσουμε κι εμείς με πραγματικά χρώματα, θα βγούμε από τους μονόδρομους και θα βρεθούμε μαζί της στα πιο όμορφα λιβάδια, εκείνα της ευτυχίας, της αφοσίωσης και της ολοκλήρωσης…