Η πίστη είναι το άλας της ζωής

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος 

Τι μου ήρθε ξαφνικά… Θυμήθηκα το θυμόσοφο αφορισμό του Ανατόλ Φράνς: «Ο άνθρωπος ποιείν τον θεόν κατ’ εικόνα και ομοίωμα του». Θυμήθηκα και τη θρησκευτική ιστορία των Ελλήνων μέχρι σήμερα. Θυμήθηκα και το ότι σε τούτο το λαό, ο δεσμός του αίματος εξακολουθεί πάντοτε να είναι τρομακτικά ιερός. Η Εκκλησία, ο οίκος και το γένος δένουν τους Έλληνες με αλυσίδες βαρύτατες. Αναρωτιέμαι… πως μπόρεσε ο άθεος και διεθνιστής Τσίπρας να αγνοήσει αυτά τα τρία θεμελιώδη στοιχεία που δομούν τον Έλληνα και κοινωνία του; Μέγα σφάλμα ή ηθελημένο έγκλημα; Άραγε, βλάπτουν τόσο πολύ, όπως προπαγανδίζουν ακατάπαυστα αυτός και οι ακόλουθοι του, την φιλελεύθερη σκέψη του Έλληνα και συμφέροντα του κράτους οι παραδόσεις και θεσμοί του αυτοί;

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεκινήσω την έρευνα μου από την Εκκλησία της Ελλάδος καθαυτή. Πόσο μεγάλο κακό έχει κάνει αυτός ο θεσμός στη χώρα για να θέλει κάποιος από πάντα αλλά κυρίως τώρα με το ρόλο του πρωθυπουργού εμμονικά να τον αποδημήσει; Και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να ρίξω μια ματιά στα στοιχεία για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μόνο κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης του. Υπεύθυνο όργανο της Εκκλησίας για την καταγραφή του φιλανθρωπικού της έργου είναι η Συνοδική Επιτροπή επί της Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας. Από δημοσιοποιημένους πίνακες (http://sekpe.org/?p=481) της το σύνολο των ιερών Μητροπόλεων έχουν δαπανήσει συνολικά τα έτη 2015, 2016 και 2017 περί τα 500 εκ. ευρώ, τουτέστιν μισό δις. ευρώ! Η Εκκλησία της Ελλάδος απαρτίζεται από 4.336 δομές μερικές από αυτές που αφορούν σε ορφανοτροφεία, οικοτροφεία, γηροκομεία, νοσοκομεία-ιατρεία, κατασκηνώσεις, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, σχολεία, φροντιστήρια, κοινωνικά παντοπωλεία, τράπεζες ρούχων, συσσίτια, γενικά φιλόπτωχα ταμεία κ.α. πολλά! Καθόλου μικρό έργο θα μπορούσε να πει κανείς…

Πως μπορεί και τα συντηρεί όλα αυτά, εύλογα θα ρωτήσει κανείς. Όταν ο Χριστός μας έστειλε τους δώδεκα αποστόλους να κηρύξουν, τους είπε: «μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη πήραν εις οδόν μηδέ δυο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον· άξιος γαρ έστιν ο εργάτης της τροφής αυτού» (Κατά Ματθαίον, Ι, 9).

Η ανάπτυξη και συντήρηση του έργου της εκκλησίας της Ελλάδος στηρίζεται αποκλειστικά στην εθελοντική συνεισφορά όσων έχουν ασπασθεί την διδασκαλία του Σωτήρα της. Οι «ποιμένες» της εκκλησίας συντηρούνται από τα «ποίμνια» τους, χωρίς όμως οι πρώτοι να καθορίζουν ούτε την ποσότητα ούτε το είδος της χορηγίας των δεύτερων. Η χορηγία καθορίζεται είτε από την ευγνωμοσύνη και τη γενναιοδωρία του κάθε μέλους του ποιμνίου τους είτε από το σύνολο του εκκλησιάσματος, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι μετά φόρων καθώς έχουν ήδη φορολογηθεί από το κράτος ως ατομικά εισοδήματα ή περιουσία. Η Εκκλησία της Ελλάδος επαφίεται στην προαίρεση, όχι στην επιβολή! Οι δε χορηγίες και εκκλησιάσματα έχουν από πριν φορολογηθεί στη βάση τους!

Καλά για το έργο αλλά ο «εργάτης της τροφής του» που πήγε ρε φίλε; Όντως, την μισθοδοσία των «εργατών» της εκκλησίας την επιβαρύνεται το ελληνικό δημόσιο. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας – την αποτελούσα από χορηγίες και εκκλησιάσματα. Οι αναγκαστικές αυτές απαλλοτριώσεις γίνανε χωρίς την άμεση αποζημίωση της Εκκλησίας. Έμμεσα, λοιπόν, το ελληνικό κράτος και μέσω της μισθοδοσίας των κληρικών όφειλε και οφείλει να αποπληρώσει αυτό το πραγματικό χρέος του απέναντι στην Εκκλησία, ποιμένες και ποίμνια της.

Αφού, λοιπόν, μάθαμε πως αποκτά περιουσία και έσοδα η εκκλησία – χορηγίες και εκκλησιάσματα – αλλά και πως ο «εργάτης της τροφής του» επιβιώνει θα μου πει ο επόμενος καχύποπτος ότι η Εκκλησία παρεμβαίνει στο κράτος… Και αναρωτιέμαι με την σειρά μου και εγώ, «πως μπορεί να γίνεται αυτό χωρίς να παραβιάσει πρώτα το ίδιο το δόγμα και πιστεύω της»; Ο Τόμας Χομπς πάνω σε αυτό γράφει χαρακτηριστικά στον Λεβιάθαν, «Τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι Αποστόλοι υπέδειξαν στη διδασκαλία τους την τήρηση των νόμων ως απαραίτητη προϋπόθεση για να μας δεχθεί Εκείνος την τελευταία ημέρα στο αιώνιο βασίλειο του, όπου θα υπάρξει προστασία και ζωή αιώνια. Εφόσον, λοιπόν, ο Σωτήρας μας και οι απόστολοι δεν άφησαν νέους νόμους που να μας δεσμεύουν στον κόσμο αυτό, αλλά μια νέα διδασκαλία που θα μας προετοιμάσει για τον μέλλοντα κόσμο, συμπεραίνουμε ότι μέχρι την στιγμή που όσοι έλαβαν από τον Θεό την εξουσία να νομοθετούν επί γης απαίτησαν από μας υπακοή στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, που περιέχουν την παραπάνω διδασκαλία, τούτα τα βιβλία δεν συγκροτούσαν υποχρεωτικούς κανόνες, δηλαδή νόμους, αλλά μόνο νουθεσίες, ώστε να οδηγηθούν οι αμαρτωλοί στο δρόμο της σωτηρίας, κάτι δηλαδή που ο καθένας μπορούσε να αποδεχθεί και να αρνηθεί, με δική του ευθύνη, χωρίς να θεωρείται ότι διαπράττει αδίκημα». Ο Θεός δέχεται την πρόθυμη και όχι την αναγκαστική υπακοή!

Ο Χριστός ούτε έκανε ούτε δίδασκε τίποτε που θα απέβλεπε στη μείωση των πολιτικών δικαιωμάτων των Εβραίων ή του Καίσαρα. Ο Ιησούς δεν παραβίαζε τους νόμους του Καίσαρα! Και γιατί αυτό; Γιατί πολύ απλά, η αποστολή που ο Σωτήρας μας Χριστός ανέθεσε στους αποστόλους και μαθητές του ήταν να κηρύξουν το βασίλειο του, όχι όμως το παρόν αλλά το μελλοντικό! Όπως είπε χαρακτηριστικά, «η βασιλεία μου ουκ έστι του κόσμου τούτου»! Από ποιόν, λοιπόν, απειλείται η ελληνική δημοκρατία και πως παρεμβαίνει η Εκκλησία στο κράτος όταν οι κανόνες και η λειτουργία της το απαγορεύουν ρητά αυτό; Η Εκκλησία όχι μόνο δεν επιδιώκει να παρεμβαίνει στο κράτος αλλά ανέκαθεν επιζητούσε το διαχωρισμό της από αυτό!

Για τους ακόμα πιο καχύποπτους ας δούμε και ποιοι είναι οι κανόνες αυτοί… Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου· ου φονεύσεις· ου κλέψεις· ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρία ψευδή· και, τελικώς, ουκ επιθυμήσεις δηλαδή ούτε να διανοηθείς αδικία σε βάρος άλλου… Επίσης, ο «ποιμένας» δεν διεκδικεί το δικαίωμα του να καταδικάζει σε θάνατο, να φυλακίζει, να εξορίζει, να επιβάλλει πρόστιμο, που είναι ποινές, παρά μόνο να αφορίζει· όμως ο αφορισμός, χωρίς την υποστήριξη της πολιτικής εξουσίας, δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να μη συναναστρεφόμαστε κάποιον και να μην έχουμε καμία σχέση μαζί του. Ο «ποιμένας» επαγρυπνά για την σωτηρία των ψυχών μας και όχι για την ανύψωση της δικής του ισχύος και εξουσίας. Διαφωνεί το κράτος με κάποιον από τους παραπάνω κανόνες;;; Αν όχι, τότε ποια είναι η πραγματική παρέμβαση της εκκλησίας στο κράτος;

Δε διαφωνεί, βεβαίως, αλλά δεν μπορεί ένα φιλελεύθερο κράτος, λέει ένας άλλος, να μην υποστηρίζει την ανεξιθρησκία… Ναι, αλλά, αυτό δεν το προβλέπει το ελληνικό σύνταγμα; Σαφώς! Το άρθρο 13 παράγραφος 1 αναφέρει: «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός». Πότε όμως; Όταν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις προς το κράτος και συμμορφώνεται προς τους νόμους (άρθρο 13, παράγραφος 4). Και αυτό ισχύει φυσικά και για όλους τους πρόσφυγες και πολύ περισσότερο λαθρομετανάστες. Με λίγα λόγια, οι πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, με την συναίνεση, ανοχή, ακόμα και παρότρυνση της αριστεράς, βασικά θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: περιμένουν να επωφεληθούν στο έπακρο από το δυτικό κράτος πρόνοιας και φιλελεύθερες ιδέες του και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Για πηγαίνετε στις πατρίδες τους να ζητήσετε τα ίδια δικαιώματα ή να κάνετε χριστιανικό ναό να δείτε τι έχει να γίνει…

Θα έρθει και ο πλέον καχύποπτος να μου πει… Εικόνες χριστιανικές υπάρχουν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, δικαστήρια, στρατό, οι βουλευτές ορκίζονται στο ευαγγέλιο κ.α. τέτοια. Θα επιστρέψω εκεί που ξεκίνησα… : «Ο άνθρωπος ποιείν τον θεόν κατ’ εικόνα και ομοίωμα του». Δεν θα πάρω εκείνον που πιστεύει. Ούτε φυσικά και αυτόν που δεν πιστεύει. Θα πάρω εκείνους τους έλληνες  με γερό μυαλό, υγιή ψυχή και αρκετή μόρφωση που ούτε πιστεύουν ούτε δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, και όμως, κάθε βράδυ κάνουν τον σταυρό τους, λέγοντας ένα «δι’ ευχών». Τη Μεγάλη Εβδομάδα νηστεύουν και παρακολουθούν την ακολουθία του Επιταφίου και της Ανάστασης. Θα πάρω επίσης και τα αμέτρητα μικροδράματα της ζωής των ανθρώπων. Τον άρρωστο, που γυρεύει την υγεία του· τον μελλοθάνατο, που δέεται για τη ζωή του· την μητέρα, που αγωνιά για το άρρωστο παιδί της· τον χρεωμένο νοικοκύρη, που παρακαλεί τον Σωτήρα να του γλιτώσει το σπίτι από τον ανικανοποίητο δανειστή· τον χωριάτη, που θα πεινούσε αν καταστρεφόταν η σοδειά του· την κοπέλα, που ανησυχεί για την αγάπη του καλού της. Πόσους από αυτούς έσωσε η πίστη τους στον Μαρξ, στον Λένιν, στον Μάο και γενικότερα αριστερής νομενκλατούρας;

Αντιλαμβάνομαι ότι την εποχή που κάποιοι ισοπεδώνουν ιδεολογίες, αρχές, πιστεύω ακόμη και κανόνες – πόσο δημοκρατικό; – για να κάνουν προπαγάνδα ή να κρατήσουν μια κυβερνητική ή βουλευτική καρέκλα, μπορεί  για κάποιους να ακούγονται αυτά που γράφω αναχρονιστικά και φλύαρα. Ο Ελληνικός λαός, όμως, στην μεγάλη του πλειοψηφία είτε από πίστη είτε από παράδοση είτε και από τα δυο μαζί ήταν και είναι χριστιανικός. Και ο άθεος Τσίπρας και προπαγανδιστής του Μαρξ, του Λένιν, του Μάο κ.α. και υπ’ αυτών καρεκλοκένταυροι θα πρέπει να καταλάβουν ότι όποιοι εκπροσωπούν έναν χριστιανικό λαό εκπροσωπούν την Εκκλησία, διότι Εκκλησία και λαός μιας χριστιανικής πολιτικής κοινότητας είναι ένα και το αυτό! Και όποιος επιμένει να εγκληματεί ενάντια της Εκκλησίας, «ποιμένων» και ποιμνίων» της καλά θα κάνει η Εκκλησία της Ελλάδος να τον αφορίσει και ο χριστιανικός ελληνικός λαός να τον στείλει γρήγορα σπίτι του! Για να καταλήξω σε αυτό που λέει ο Καραγάτσης «Η πίστη είναι το άλας της ζωής. Πως μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς πίστη; Όταν δεν πιστεύεις σε τίποτα, δεν σου απομένει παρά να πεθάνεις»…