Η κόλαση είναι οι άλλοι (άνθρωποι)
Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργίου
Μια κοινωνία όλο συντρίμμια φτιάξαμε. Που οι πυλώνες στήριξής της, αυτοί που τοποθέτησαν από χιλιετίες οι πρόγονοί μας, τρίζουν συθέμελα. Αξίες και ιδανικά, όλα αμφισβητούνται και τίποτα δεν ξεφεύγει από το κύμα της αντικουλτούρας που σαρώνει τα πάντα. Σε πρώτο πλάνο προς στόχευση είναι και ο άνθρωπος.
Ο (άλλος) άνθρωπος, ο διπλανός μας. Μας έγινε συνήθεια η σαρκοφαγία, σαν ένα άτυπο πισωγύρισμα αιώνες πριν τότε που εκτεθειμένοι στην φύση δεν διστάζαμε να προβούμε σε κανιβαλισμό. Αλλά αυτή την φορά τρώμε τις πνευματικές μας σάρκες, την αξία του διπλανού μας. «Αλλά ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν γίνει συνάνθρωπος». Χτυπήθηκε η αδερφοσύνη μεταξύ μας γιατί χωρίς ομοψυχία και ενδιαφέρον για το άλλο άτομο, τότε διαμελιζόμαστε.
Άνθρωποι που θέλησαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό στην κοινωνία κατακεραυνώνονται από τις εξουσίες, και τις τέσσερις, καίτοι ο λαός ακολουθεί και αρχίζει να ρημάζει. Από την μια ο πατήρ Αντώνιος, ιδρυτής και υπεύθυνος της «Κιβωτού του Κόσμου», φιλανθρωπικής οργάνωσης που παρείχε προστασία, στέγη, νομική κάλυψη και αγάπη σε άπορα παιδιά. Από την άλλη ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ιδρυτής της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος», ομάδας που προσέφερε εκατομμύρια μερίδες φαγητού σε απόρους. Το κοινό που ενώνει τις ιστορίες είναι η πλέον σπιλωμένη εικόνα τους στα μάτια του κόσμου. Ή τουλάχιστον η προσπάθεια για να σπιλωθεί. Και γιατί προσπάθεια και από ποιον; Εξηγούμαι.
Η ύπαρξη μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης δίνει ελπίδα στον κόσμο, πέρα από το καθαρά πρακτικό έργο που προσφέρει. Η αποκαθήλωση μιας τέτοιας λοιπόν, η απόδειξη πως ακόμη και οι καλύτεροι από εμάς είναι τελικά απατεώνες, μας στερεί την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Αίρει την πεποίθηση πως μπορούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αφαιρεί την πίστη στις αξίες που μπορούν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Εάν λοιπόν μια εξουσία θέλει τους λαούς απογοητευμένους, διχασμένους και ανήμπορους πρέπει να τους στερεί τα πρότυπα δράσης. Ιστορικά αλλά και του παρόντος. Πρέπει να αφανίζει τους αγωνιστές έναντι στην σήψη.
Εδώ βέβαια αρχίζουν οι αστερίσκοι, καθότι η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη.
Είναι απογοητευτική η άμεση ανταπόκριση του κόσμου στο δημόσιο ξεφτίλισμα ανθρώπων από τις δημοσιογραφικές περσόνες. Με την πρώτη παρουσίαση μιας οσμής σκανδάλου, χωρίς καν αποδείξεις, ο λαός αρχίζει τους εξυπνακισμούς. «Το ήξερα, κλέφτες είναι όλοι τους». «Πάει και αυτός, κανένας ηθικός πλέον (μόνο εγώ)». «Αυτοί οι παπάδες όλο βρωμιά είναι». Το τελευταίο ακούστηκε πολύ στην περίπτωση του πατρός Αντωνίου, ο οποίος σύρθηκε στα δικαστήρια με ντροπιαστικές κατηγορίες, όχι απλώς κατάχρησης χρήματος όπως ο κ. Πολυχρονόπουλος αλλά παρενόχλησης και κακοποίησης ανηλίκων. Βέβαια, μήνες μετά και μη έχοντας αποδειχθεί τίποτα (για την ακρίβεια έχουν φανερωθεί αρκετές ψευδείς καταγγελίες) όποιος έχει μάτια βλέπει. Αλλά το πρόβλημα είναι πως τα media, αυτά που όλος ο κόσμος κατηγορεί αλλά συγχρόνως ακούει, είναι εκεί μόνο για να διασύρουν κόσμο. Ποτέ για να μεταδώσουν την αποκατάσταση της αλήθειας, την δικαίωσή του.
Επίσης, φαίνεται πως ο κόσμος «τσίμπησε» και πλέον με χαρά κοντράρεται με τους συνανθρώπους του. Όταν βγήκε στη επιφάνεια το, κατ’ εμέ, στημένο σκάνδαλο με την «Κιβωτό του Κόσμου», όλος ο κόσμος πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έπεσε για να συκοφαντήσει τους ανθρώπους της «Κιβωτού». Από την άλλη, τώρα που ο φαινομενικά ένοχος Πολυχρονόπουλος είναι άνθρωπος του δρόμου και της αριστεράς δεν έχει δεχθεί επιθέσεις. Τουναντίον, οργανώσεις και κόσμος κρατάνε ίση απόσταση και εμμέσως τον υποστηρίζουν, λέγοντας μέχρι και πως είχε δικαίωμα να καταχραστεί λεφτά εφόσον έκανε παράλληλα καλό έργο. Αυτή η στάση λοιπόν, «δυο μέτρα και δυο σταθμά» απέναντι στους κατηγορούμενους φανερώνει πως ήδη έχει πιάσει τόπο το σχέδιο της εξουσίας που ανέφερα στην αρχή. Υπάρχει δηλαδή διχόνοια και υποστήριξη όχι του δικαίου αλλά του εκάστοτε ατόμου που έχει ίδια πιστεύω με εμάς. Έχουμε ήδη χάσει την ελπίδα. Μόνο έτσι εξηγείται η χωρίς κανέναν δισταγμό εναντίωση σε ανθρώπους του Θεού και η σύμπραξη με τους κατήγορούς τους.
Να σημειωθεί δε πως ευχής έργο είναι να αθωωθούν για όλες τις κατηγορίες και οι δυο άνθρωποι. Να μην ισχύει, όπως και διαφαίνεται στην περίπτωση του π. Αντωνίου, τίποτα. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη την ελπίδα. Έχει ανάγκη από πρότυπα που θα του θυμίζουν πως η αλληλεγγύη μεταξύ μας δείχνει τον τρόπο για ένα καλύτερο αύριο. Άλλωστε, «κόλαση είναι οι άλλοι» μόνο όταν δεν αγαπούμε. Μόνο τότε δεν αντέχονται. Ας περιμένουμε σιωπηλά λοιπόν την τελεσίδικη απόφαση για τους κατηγορούμενους χωρίς να απελπιζόμαστε και να κατηγορούμε. Ας συνεχίσουμε να μαχόμαστε για τον Άνθρωπο. Γιατί υπάρχει λίγο καλό ακόμη μέσα στο σκοτάδι του κόσμου και αξίζει να παλεύουμε για αυτό.
