Έριδες

Γράφει ο Οδυσσέας Ματζιούνης

15 Ιουνίου 1341: Ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ Παλαιολόγος πεθαίνει από χρόνια ελονοσία και ο εννιάχρονος γιος του Ιωάννης Ε βρίσκεται υπό την προστασία του αντιβασιλέα Ιωάννη Καντακουζινό. Τους επόμενους μήνες ακολούθησαν ορισμένα γεγονότα με αποκορύφωμα το πραξικόπημα της Βασιλομήτορος και του Μεγάλου Δούκα Αλέξιου Απόκαυκου την ώρα που ο Καντακουζινός ήταν εκτός της Πόλης. Ο αντιβασιλέας μαζεύει τους υποστηρικτές του και έτσι αρχίζει ο Δεύτερος Παλαιολόγειος Εμφύλιος Πόλεμος. Η Αυτοκρατορία είχε αποκτήσει μια κάποια σταθερότητα υπό τον Ανδρόνικο Γ. Παρόλα αυτά, αυτός ο πόλεμος θα γίνει η ταφόπλακα του Βυζαντίου. Γιατί αυτό; Γιατί το Βυζάντιο περιτριγυριζόταν από οντότητες που είχαν φιλοδοξίες σε βάρος του. Και φυσικά οι προαναφερόμενοι βρήκαν την ευκαιρία να αναμιχθούν στα εσωτερικά του κράτους, διαλέγοντας στρατόπεδα.

Οι Τούρκοι με τον Καντακουζινό, Βούλγαροι και Ζηλωτές με την Αυτοκράτειρα και οι Σέρβοι πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο (και φυσικά όλοι με τον εαυτό τους). Όσο λοιπόν οι Έλληνες σκότωναν ο ένας τον άλλο, εχθροί και «φίλοι» μοιράζονταν τα Ελληνικά εδάφη (ένα περίεργο ντεζαβου).

Με το πέρας του πολέμου μετά το 1347, η Αυτοκρατορία έχασε τις περισσότερες επαρχίες της, με την Σερβία να παίρνει Μακεδονία (πλην της Θεσσαλονίκης), Ήπειρο, Αλβανία και Θεσσαλία, και την Βουλγαρία να παίρνει ορισμένες περιοχές Βόρεια του Έβρου. Επιπλέον η Αυτοκρατορική διοίκηση αποδιοργανώθηκε, με αποτέλεσμα την αυτονόμηση πολλών περιοχών και την κατάρρευση του φορολογικού συστήματος. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Βυζάντιο ήταν πλέον εξαρτώμενο σε ξένες πρώτες ύλες.

Το παραπάνω είναι μόνο ένα παράδειγμα στην μακρά μας ιστορία για το πώς καταφέραμε λόγο διχόνοιας και φιλοδοξίας ορισμένων να αυτοκαταστραφούμε. Γενικότερα στην Ελλάδα τείνουμε να ρίχνουμε στους ξένους την ευθύνη για την κατάστασή μας σε δύσκολους καιρούς. Δεκτό σε ορισμένες περιπτώσεις έτσι είναι (πχ Άλωση της Πόλης, Δ Σταυροφορία, Κατοχή). Αλλά ξεχνάμε κάτι βασικό. Δεν πρέπει να περιμένουμε από ξένους να νοιαστούν για μας ή να προάγουν τα συμφέροντά μας γιατί αυτό πρέπει να είναι δική μας προτεραιότητα. Εμείς πρέπει να φροντίσουμε να είμαστε ισχυρό κράτος, και πάνω από όλα ενωμένοι ως έθνος. Ο ξένος και ειδικά ο γείτονας, με την πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσει να κερδίσει σε βάρος μας.

Δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι απλή λογική, δράση-αντίδραση, βασικά είναι η ίδια η ανθρώπινη ιστορία. Για παράδειγμα, όταν ο Καντακουζινός έφερε μυριάδες Οθωμανούς μισθοφόρους για να βοηθήσουν τον σκοπό του, οι τελευταίοι κάναν απλά την δουλεία τους και φύγανε; Ίσως σε έναν άλλο κόσμο. Στην δική μας διάσταση, λεηλάτησαν, λήστεψαν, δολοφόνησαν και βίασαν στο πέρασμα τους Έλληνες. Και οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι;  Μήπως όταν έπαιρναν πόλεις και χωριά τα έδιναν πίσω στην νόμιμη (κατά την γνώμη τους ) κυβέρνηση; Όχι βέβαια! Τα κράτησαν και αυτά και τους πόρους τους.

Τι πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε να είμαστε ενωμένοι; Γιατί δεν καταλαβαίνουμε το αυτονόητο; Την αλήθεια θα την βρούμε στην φράση «δύο Έλληνες τρεις γνώμες». Ορισμένοι Έλληνες, με το παραμικρό και θα δούνε στους Συνέλληνές τους εχθρούς. Πολλές φορές, προκειμένου να μείνουν πιστοί στις ιδεοληψίες τους, θα συνταχθούν, μη συνειδητά, εναντίων των συμφερόντων του Έθνους, μόνο και μόνο για να επιτεθεί στην αντίπαλη «ομάδα» (πιθανώς και αυτή το ίδιο φανατισμένοι). Αυτό το δηλητήριο που υπάρχει μέσα στην κοινωνία μας αποτελεί, όχι μόνο τροχοπέδη για την Πατρίδα μας, αλλά και παράγοντας αποσάθρωσης της Ελλάδας. Γι αυτό, καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε σε αυτά που νομίζω η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμφωνούμε:

• Τα επίπεδα φορολογίας στη χώρα μας είναι ανεπίτρεπτα
• Η χαοτική γραφειοκρατία και η διαφθορά στη χώρα μας αποτελούν πρόβλημα
• Η ξένη επιρροή στην χώρα μας είναι σε αντικανονικά επίπεδα
• Η χώρα μας, υπό κανονικές συνθήκες, πρέπει να ξοδεύει όσα βγάζει, ούτε ευρώ παραπάνω
• Τα επίπεδα μετανάστευσης (και των Ελλήνων που φεύγουν αλλά και των ξένων που έρχονται) είναι υπερβολικά υψηλά
• Πρέπει η χώρα μας να είναι γεωπολιτικά ισχυρή

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα σημεία, στα οποία πιστεύω, ότι συμφωνούμε ως πολίτες. Θεωρώ λοιπόν ότι αντί να λειτουργούμε με συνθήματα, καλό θα ήταν να προωθήσουμε και να συζητήσουμε τα σημεία τα οποία έχουμε κοινά.

Γενικότερα πρέπει οι μισοί να σταματήσουν να βρίζουν τους άλλους μισούς (και εναλλάξ). Πρέπει να είμαστε ενωμένοι κάτω από την γαλανόλευκη. Να μην έχουμε διαφορές; Φυσικά και όχι, άνθρωποι είμαστε, απλά να μην είμαστε τοξικοί. Να καταλάβουμε εμείς, ότι η διχόνοια μόνο εμάς δεν  ωφελεί, και κάποιοι άλλοι (οι εραστές της καρέκλας) να μάθουν από το πικρό μάθημα των Βυζαντινών, γιατί ότι συμφέροντα και να έχει κάποιος, είναι καλύτερα να είσαι πολίτης ενός ισχυρού κράτους παρά Αυτοκράτορας ενός υποβαθμισμένου χωριού.