Είναι η ώρα που πρέπει να νοιαστείς ρε άνθρωπε…
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δύσκολες μέρες.
Άχρωμες κι αόριστες όπως αυτός ο Κορωναϊός που έχει κατακτήσει τη ζωή μας.
Μπήκε ακάλεστος κι αναστάτωσε τα πάντα μας.
Μας σύστησε με το φόβο, μας σύστησε με την ανασφάλεια και την αμφιβολία.
Μας σύστησε με τον εαυτό μας.
Αυτόν που από κεκτημένη ταχύτητα είχαμε αφήσει σε μια εκκρεμότητα διαρκείας.
Δύσκολη εξίσωση. Άλυτη όταν πιάσεις όλες τις παραμέτρους.
#μένουμεσπίτι το σύνθημα, μα κι αυτό, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.
Πόσο εύκολο είναι να μείνεις σπίτι όταν τα απαραίτητα τελειώνουν κι ο λογαριασμός δεν βγαίνει;
Πόσο εύκολο είναι να μείνεις σπίτι όταν η ανασφάλεια για το αύριο σε πνίγει;
Πόσο εύκολο είναι να μείνεις ψύχραιμος με ένα αύριο που δεν προγραμματίζεται, με ένα αύριο που δεν προβλέπεται καν.
Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ πως τις ίδιες ανησυχίες έχει κι ο διπλανός σου;
Τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανασφάλειες μοιράζεσαι με το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που υπάρχουν γύρω σου.
Ξέρεις τι μπορεί να σώσει το #μενουμεσπιτι και να μην σε πλακώσουν οι τοίχοι;
Να νοιαστείς!
Ναι! Να νοιαστείς..
Να ρωτήσεις τον διπλανό σου, τον γείτονά σου, ακόμα κι εκείνον που συναντάς κάθε πρωί μέσα στην τρεχάλα και δεν ξέρεις το όνομά του κάτι απλό.
Οι άνθρωποι ανοίγονται όταν βρίσκουν κοινό κώδικα επικοινωνίας και ο φόβος, η ανασφάλεια, η αγωνία, είναι κοινός κώδικας επικοινωνίας.
Άσε τις ψευτο-περηφάνειες και τους εγωισμούς, δεν είναι η ώρα!
Μίλα..
Μίλα με την αλήθεια σου. Άκου με την ψυχή σου.
Οι άνθρωποι εξισωθήκαμε σε αυτή την κρίση.
Δεν είναι Capital Controls, για να αγγίξει κάποιους και να προσπεράσει άλλους.
Είναι κάτι που δεν κοιτά οικονομική θέση, κοινωνική καταξίωση, φύλο, χρώμα, φυλή, καταγωγή, τίποτα!
Νοιάξου!
Δώσε, κι ας μην σου περισσεύει..
Θυμήσου πως είσαι άνθρωπος… θυμήσου πως είσαι τρωτός… θυμήσου πως ορίζεσαι όπως όλοι εκεί έξω από τον ίδιο φόβο και την ίδια ανάγκη.
Νοιάξου, ανθρώπινα.. και θα την περάσουμε κι αυτή τη μπόρα!
Είναι η στιγμή που θα μετρηθούν ψυχές και ανάστημα..
ΥΓ. Homō hominī lupus est
