Απ΄την “πολυπολιτισμικότητα” στην “νεοφεουδαρχική” πραγματικότητα…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Ήταν λίγο πριν το ’90, θυμάμαι – στα τελειώματα του παρηκμασμένου ΠΑΣΟΚ – όταν ήρθε κι έδεσε το γλυκό στην Μέση Εκπαίδευση με την… μετάγγιση της πολυπολιτισμικότητας στα σχολεία μας απ’ το… προχωρημένο και ευεπηρέαστο σε ξένες επιρροές υπουργείο Παιδείας, που είχε τότε πολιτικό προϊστάμενο τον Γιώργο Παπανδρέου.
Αυτή καθαυτή η ιδέα της πολυπολιτισμικότητας στην Εκπαίδευση δεν ήταν άσχημη, με την έννοια της συμφιλίωσης των μαθητών με το διαφορετικό και της αποδοχής της διαφορετικότητας σαν αντιρατσιστικό όπλο. Όμως έγινε με στρεβλό, ανοργάνωτο τρόπο σε μη γόνιμο έδαφος, γιατί επιβλήθηκε σαν αναπόφευκτη συνιστώσα της παγκοσμιοποίησης, ασυμβίβαστη – όπως αποδείχθηκε – με την μέχρι τότε πραγματικότητα, σε βαθμό που να μοιάζει με οικουμενιστική ιδεοληψία, για να μην πω ουτοπία.

Έπειτα η ελληνική κοινωνία, που είναι στη βάση της εθνική, είδε με καχυποψία την πολιτική της κινητικότητας στην Εκπαίδευση (με αφορμή το ρεύμα της μετανάστευσης), γιατί απειλούσε με διάλυση τους αταβισμούς των εθνικών κοινωνιών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής.

Έτσι – με δεδομένο ότι η πολιτισμικότητα δεν αποτελούσε ζητούμενο σ’ ένα δυναμικό κοινωνικό σύνολο, ήταν φύσει αδύνατον να ενσωματώσει στην εκπαίδευση την ιδέα της ”παγκόσμιας συναδέλφωσης”, στο όνομα της οποίας το ΥΠΕΠΘ ήθελε να επιβάλει την καινοφανή αντίληψη ότι το ”έθνος” αποτελεί ιστορικό αναχρονισμό που δημιουργεί προσκόμματα στην μετατροπή της εθνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας σε πολυπολιτισμική.

Το ίδιο λάθος, με επιβαρυντικότερα δεδομένα λόγω των καταιγιστικών μεταναστευτικών ροών, έκανε χρόνια αργότερα και ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να αποσυνθέσει – δια της υπονόμευσης της ιδέας του έθνους (που του απέδωσε φασιστικά χαρακτηριστικά) και της θρησκείας (την οποία επιχείρησε να αντικαταστήσει με την αθεϊα) το πλειοψηφούν εθνικό υπόβαθρο στην κοινωνία και την Εκπαίδευσή μας.

Ήταν μια συμπεριφορά πολιτικά ανώριμη, για να μην πω υπονομευτική, σε καιρούς που απαιτούσαν και απαιτούν εθνική συσπείρωση και υποταγή του ”εγώ” στο ”εμείς” ενόψει των μεγίστων κινδύνων που απειλούν να ξεθεμελιώσουν τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού.

Η προσπάθεια της Αριστεράς και κάποιων νεοφιλελεύθερων μιμητών της να αποχωρήσει… ησύχως απ’ την κεντρική σκηνή της Ιστορίας ο πατριωτισμός των Ελλήνων παραχωρώντας τη θέση του σε μια νεφελώδη πολυπολιτισμικότητα δυτικόδουλων πολιτικών που δρουν ως φραγγολεβαντίνοι παλαιάς κοπής με βάση τις θεωρίες της ”σύγχρονης (ανθελληνικής) σκέψης”, δεν πέρασε και δε θα περάσει.

Όπως δεν πέρασε στην Εκπαίδευση η στρεβλή σημασία του πολυπολιτισμού, η ταυτισμένη με τον διεθνισμό, ο οποίος – με όχημα την παιδεία – στόχευε και στοχεύει στην άλωση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων.

Μιλώ για στεβλή σημασία του πολυπολιτισμού, γιατί – στο όνομα της αποδοχής της διαφορετικότητας (που είναι βασικό ανθρωπιστικό δεδομένο) και της απάλειψης της θεωρίας περί ”καθαρότητας” των εθνικών κοινωνιών – η Αριστερά και οι ποικιλόμορφες βακτηρίες της επιδιώκουν τον ”εμπλουτισμό” μας με ικανό αριθμό αλλοεθνών ο οποίος θα λύσει (υποτίθεται) το πρόβλημα υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, ασχέτως αν αφελληνιστεί η κοινωνία της…

Γιατί θα αφελληνιστεί με τέτοιας ποιότητας και δολιότητας μετανάστες, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε μεταναστευτικό στρατό χειραγωγούμενο απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν, για να παίξει τον Δούρειο Ίππο που θα περάσει με μανδύα ανθρωπιστικό εντός των τειχών μας, όπως επιχειρήθηκε να γίνει πριν δύο μήνες στον Έβρο.

Ναι, αυτή είναι η εικόνα της πολυπολιτισμικότητας σήμερα. Κι ας μην το αρνούνται οι θιασώτες της κι οι ευκαιριακοί υπερασπιστές των δικαιωμάτων των μεταναστών, που παρουσιάζονται ως ”ανθρωπιστές” και ”παγκοσμιοποιητές της ειρήνης”.

Υπερασπιστές που υποστηρίζουν επιπόλαια ότι κάτι παρόμοιο έγινε και στις ΗΠΑ με τους Ινδούς μετανάστες στα μέσα του περασμένου αιώνα και με τους Έλληνες, όταν πήγαν ως νόμιμοι μετανάστες – μέσω διακρατικών συμφωνιών – στη Δυτική Ευρώπη, ”για να εργαστούν στα ορυχεία και τις φάμπρικες του Βελγίου και της τότε Δυτικής Γερμανίας”.

Άλλο ο πλουραλισμός όμως της επιλογής κι άλλο ο πλουραλισμός της επιβολής. Άλλο οι νόμιμοι μετανάστες κι άλλο οι παράνομοι. Άλλο οι οικονομικοί μετανάστες του παρελθόντος που επέλεγαν τη χώρα μας, για να ζήσουν με τις οικογένειές τους και να δημιουργήσουν, κι άλλο οι εξαθλιωμένοι λαθροεισβολείς που ήρθαν είτε για να γίνουν επαίτες στους δρόμους των ελληνικών πόλεων είτε για να πουλούν κλοπιμαία έξω από σουπερμάρκετ ή για να γίνουν βαποράκια ναρκωτικών και κρίκοι του εμπορίου λευκής σαρκός.

Μέσα σ’ αυτούς, εννοείται, παρείσφρησαν ισλαμιστικά στοιχεία, πράκτορες και πρακτοράκια της ΜΙΤ, νταβατζήδες και τυχοδιώκτες του Τρίτου κόσμου, κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου, οι περισσότεροι εκ των οποίων συγκαταλέγονται σ’ αυτούς που είχε βγάλει απ’ τις φυλακές τον Μάρτιο ο Ερντογάν, για να τους στείλει μαζί με τους 37.000 σχεδόν μετανάστες στη χώρα μας δια της Πύλης του Έβρου.

Είναι η διαφορά της επιλογής απ’ την επιβολή, που λέγαμε. Η πρώτη προϋποθέτει σεβασμό της χώρας υποδοχής και των κατοίκων της, σε αντίθεση με τη δεύτερη που προκρίνει την αποδοχή δια της βίας, το ”έτσι θέλω” ουσιαστικά των αλλοεθνών και αλλόθρησκων στη θέση των ομοεθνών και ομόθρησκων Ελλήνων.

Γιατί αν υπερισχύσει το δεύτερο, θα μας πνίξουν οι εικόνες ντροπής και καταστροφής που είδαμε προ ημερών στη Μόρια: καταστροφές χριστιανικών συμβόλων, κήπων και ελαιόδεντρων, εμπρησμοί αυτοκινήτων, επιθέσεις κατά πολιτών, βιαιοπραγίες καταστημάτων και φόλες σε σκυλιά-φύλακες σπιτιών.

Όλα αυτά, φυσικά, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα των νόμιμων μεταναστών σε μια κοινωνία, που ζουν και εργάζονται επ ωφελεία της με όπλα την ικανότητα και τη διαφορετικότητά τους. Έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους ξένους που επέλεξαν την Ελλάδα για να εγκατασταθούν ως οικονομικοί μετανάστες ανταποκρινόμενοι σε συγκεκριμένες ανάγκες που δικαιολογούν την παρουσία τους.

Στο πλαίσιο αυτό έδωσε το πράσινο φως η κυβέρνηση, στα τέλη του περασμένου μήνα, σε παραγωγούς του κάμπου της Μακεδονίας να προσκαλέσουν 7.000 εποχικούς εργάτες γης απ’ την Αλβανία για τη συγκομιδή της πρώιμης φρουτοπαραγωγής τους.

Η βασική στόχευση ήταν, ασφαλώς, να μη χαθούν παραγωγές και συνάλλαγμα απ’ τους πελάτες αγροτικών προϊόντων της χώρας στο εξωτερικό, έτσι ώστε να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία οι εξαγωγές που συνεισφέρουν στην αύξηση του ΑΕΠ, το οποίο αυξήθηκε κατά 1,9 % το ’18 και απογειώθηκαν το 2019.

Ωστόσο, ενόψει του ανοίγματος των συνόρων σε Αλβανούς εργάτες γης που θα ξεκινήσουν τις εργασίες στα χωράφια της Μακεδονίας τον τρέχοντα μήνα, τίθεται το ερώτημα:

– Είναι φυσιολογικό να διαιωνίζεται το φαινόμενο της ”νεοφεουδαρχίας” των καλλιεργητών στην Ελλάδα; Μ’ άλλα λόγια, ως πότε οι ”νεοφεουδάρχες” της ελληνικής επαρχίας (και κυρίαρχα της Βόρειας Ελλάδας και της Πελοποννήσου) θα στηρίζονται στις πλάτες των δουλοπάροικων της Αλβανίας και των άλλων λαθρομεταναστών που παρεισφρύουν στην νόμιμη ”κάστα” των πρώτων για ένα κομμάτι ψωμί το οποίο πληρώνεται ”μαύρα”, εξαγορασμένο από τα κυκλώματα που δρουν παρασιτικά εκεί;

Όταν υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες άνεργοι στην ελληνική επαρχία, γιατί δεν προτιμούν οι παραγωγοί τα ελληνικά χέρια για τη συγκομιδή των καρπών τους; Μήπως γιατί θα τους στοιχίσει σε κέρδος η απαίτηση των λίγων ευρώ παραπάνω;

Πώς θα δώσουμε όμως ώθηση σαν Έλληνες στην ανάπτυξη της πατρίδας μας, όταν δε χτυπάμε την ανεργία και παίρνουμε μέτρα με βάση το ”εγώ” των ολίγων και όχι την κάλυψη αναγκών των πολλών; Και το υπουργείο Εργασίας, άραγε, γιατί δεν ελέγχει την μαύρη εργασία των αλλοδαπών στην ύπαιθρο χώρα; Μήπως για να μην επισκιάσει την ”νεοφεουδαρχική” πραγματικότητα (μια άλλη έκφανση της… πολυπολιτισμικότητας) που ανθίζει και καρποφορεί στην ελληνική επαρχία;