Αντέχουμε όλοι να είμαστε διάσημοι;

Γράφει η Ελένη-Ρεβέκα Στάιου

Η «διασημότητα» είναι ένα ρούχο που δεν ταιριάζει σε όλους.

Καλά, όχι διάσημοι σαν τους σταρ του σινεμά ή κάποιους πολιτικούς ή κάποιους αθλητές (και πάει λέγοντας), αλλά διάσημοι στον δικό μας «μικρόκοσμο», στον δικό μας κύκλο που μπορεί να ανοίγει και ελαφρώς περισσότερο λόγω της δύναμης των social media και ενός ανοιχτού προφίλ.

Με τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, στραφήκαμε περισσότερο στα κοινωνικά δίκτυα. Ταυτόχρονα, η επικαιρότητα έδινε και δίνει άπειρα θέματα για συζήτηση, τσακωμούς, επιχειρήματα και κραξίματα οπότε η διαδικτυακή κουβέντα φουντώνει.

Η κουβέντα φουντώνει από εμάς, τους «κοινούς θνητούς», αλλά φουντώνει και από ανθρώπους που για τον χ-ψ λόγο είναι πιο διάσημοι, έχουν περισσότερους ακολούθους, και σαν άνθρωποι και αυτοί έχουν την ανάγκη να πουν τις σκέψεις τους, να εκφράσουν την άποψή τους, να πουν αυτό που αισθάνονται και τους πνίγει.

Όταν όλοι συμφωνούν μαζί σου είναι απλό. Επίσης είναι και ωραίο, χαίρεσαι όταν σου δίνουν δίκιο, ποιος δεν χαίρεται σε τέτοιες καταστάσεις; Τι γίνεται όμως όταν θέλεις να εκφράσεις απόψεις που μπορεί να μην είναι αποδεκτές από όλους; Που ίσως ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και αυτά που ακούγονται συνήθως; Τι γίνεται αν αυτό που θες να πεις είναι άλλο, και τελικά με τον τρόπο που το έγραψες βγήκε κάτι διαφορετικό; Τι γίνεται αν με τον τρόπο που το έγραψες προσβάλεις χωρίς να το φαντάζεσαι; Μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός ότι κάτω από την ανάρτησή σου θα μπουν και θα σε βρίζουν; Ή μπορεί να σου «ευχηθούν» ό,τι χειρότερο να σου συμβεί;

Μπορώ να συνεχίσω με τα ερωτήματα. Ερωτήματα που θα έπρεπε να τα έχουμε συνηθίσει πλέον, αλλά μάλλον δεν συνειδητοποιούμε την έκταση που μπορεί να πάρει μια μικρή-μικρή ανάρτηση.

Πάρτε παράδειγμα τον εαυτό μου. Από τότε που ξεκίνησα να κάνω «φίλους» στα κοινωνικά δίκτυα τους φοιτητές μου, προσέχω υπερβολικά πολύ. Όχι αλλάζοντας την άποψή μου, αλλά προσέχοντας τον τρόπο που την εκφράζω. Και όπως τους λέω συχνά-πυκνά, τίποτα στα social media δεν είναι προστατευμένο, όσα φίλτρα και κλειστά account και αν έχεις, ένα screenshot είναι πάντα αρκετό για να κυκλοφορήσεις και να σε βρουν.

Τα γραπτά μένουν. Μένουν και παρερμηνεύονται γιατί λείπει το πλαίσιο, λείπει η έκφραση του προσώπου, η γλώσσα του σώματος, όλα τα άλλα στοιχεία που πλαισιώνουν μία δήλωση. Τα σημεία στίξης παίζουν ρόλο. Η επιλογή των λέξεων είναι μήνυμα. Η σειρά των προτάσεων είναι μήνυμα. Και το σημαντικότερο: Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Δεν έχει σημασία αν έχεις ένα εκατομμύριο ακολούθους ή χίλιους ή δέκα. Η ανάρτησή σου μπορεί να έχει απρόσμενα αποτελέσματα που μπορεί να μην μπορείς, να μην έχεις τη δύναμη, να μην έχεις την αντοχή να διαχειριστείς.

Οι αναρτήσεις στα social media δεν πρέπει να γίνονται με ελαφριά την καρδιά. Αυτό ισχύει για όλους, και δυστυχώς ακόμα περισσότερο για τους ανθρώπους που είναι εκτεθειμένοι στα φώτα της δημοσιότητας και που εύκολα μπορεί να αποδειχτεί αν τα λεγόμενά τους συμφωνούν με τις πράξεις τους ή με αυτά που έλεγαν κάποιον καιρό πριν. Και ναι, σας προλαβαίνω, προφανώς και επιτρέπεται να αλλάξει κάποιος γνώμη. Το θέμα είναι να το εκφράσει με τον σωστό τρόπο.

Η «διασημότητα» είναι ένα ρούχο που δεν ταιριάζει σε όλους. Επίσης είναι ένα ρούχο που θέλει μια συγκεκριμένη «σιλουέτα» την οποία πρέπει να διατηρήσεις, ανεξαρτήτως των αναγκών σου. Ακόμα, είναι ένα ρούχο που φέρνει… «αλλεργικές» αντιδράσεις, είτε σε σένα είτε σε άλλους που μπορεί να ξεφύγουν.

Διπλή σκέψη λοιπόν για το τι θα αναρτήσουμε και πώς θα το εκφράσουμε. Γιατί το μετά μπορεί να είναι απρόβλεπτο, και η «πτώση» απότομη (και άδικη κάποιες φορές).