Ανοιχτά καφέ ή ανοιχτές Πλατείες;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Αν κάτι μάθαμε με την πανδημία είναι ότι όλοι νομίζουν πως δικαιούνται, όχι μόνο να έχουν μια τυπική γνώμη αλλά να την παρουσιάζουν ως θέσφατο και να την υπερασπίζονται μέχρι θανάτου, ακόμη κι όταν συγκρούεται με την επιστημονική αλήθεια και στηρίζεται αποκλειστικά σε διαρκείς υποθέσεις. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται από πολλούς και το θέμα με τις Πλατείες όπου εκατοντάδες νέοι άνθρωποι μαζεύονται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Στην πρώτη φάση, εκεί γύρω στον Μάιο που πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο, ορισμένοι προσπάθησαν πίσω από δήθεν ελευθεριακές και αντικαταπιεστικές ιδέες να κρύψουν καλά την μόνιμη, ιδεολογικά “επαναστατική” διάθεση τους. Σε πολλά σημεία της Αττικής, και όχι μόνο, υπήρχαν υποκινητές με συγκεκριμένο στίγμα που δημιουργούσαν κλίμα αντίστασης στο οποίο από νεανικό εγωισμό υπέκυπταν και αρκετοί, άσχετοι μεν, αφελείς δε.

Με τον καιρό, η αρχική “φωτιά” καταλάγιασε, οι παρουσίες στις Πλατείες μειώθηκαν και η κανονικότητα επανήλθε. Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες εβδομάδες υπήρξε αναζωπύρωση. Όπως ισχύει και το συμπέρασμα ότι ο νέος αυτός συνωστισμός συνέπεσε με το κλείσιμο των καφετεριών και όλων των νυχτερινών μαγαζιών από τις 12.

Φυσικό είναι λοιπόν το γεγονός ότι εφόσον αυτή η σύμπτωση γεγονότων συνδυάστηκε με εκθετική αύξηση των κρουσμάτων να δημιουργήσει εύλογες απορίες για το κατά πόσο ήταν ωφέλιμη η περιοριστική απόφαση για τα καταστήματα. Αν έπρεπε να διαλέξουμε, τι είναι τελικά καλύτερο; Ανοιχτά καφέ ή ανοιχτές Πλατείες;

Το ερώτημα είναι σχεδόν άτοπο για δύο βασικούς λόγους. 

Πρώτον, το πρόωρο κλείσιμο των νυχτερινών μαγαζιών είναι ένα μέτρο που ισχύει πλέον στις περισσότερες χώρες ακριβώς επειδή οι συγκεκριμένοι χώροι αποτελούν μόνιμες εστίες υπερσυγκέντρωσεις ατόμων. Φυσικά και ο επαναλαμβανόμενος έλεγχος από τους κρατικούς φορείς μπορεί να επιβάλει την τήρηση των κανόνων αλλά πάντα θα παραμένουν ανέλεγκτες εστίες.

Δεύτερον, Η επάνοδος στις Πλατείες δεν συνέβη αυτόματα λόγω των κλειστών καφέ – μπαρ. Η μνήμη της μη αντίδρασης, από πλευράς δημοτικών και κρατικών αρχών, το καλοκαίρι, ενίσχυσε το “κίνημα” επαναφοράς του φαινομένου. Αν τότε, είχαν προφυλαχθεί οι Πλατείες, με προληπτικά μέτρα αντίστοιχα αυτών που χρησιμοποιούνται τώρα, κανένα νέο πρόβλημα δεν θα είχε προκύψει.

Αυτό που ίσως θα μπορούσε να έχει δοκιμαστεί, πριν το γενικό κλείσιμο όλων των νυχτερινών μαγαζιών, θα ήταν η χρήση του μέτρου πρώτα στις μεγάλες πίστες και τα κλαμπ (πχ άνω των 250 τμ) με αύξηση των ελέγχων των μικρότερων κι ανάλογα με την επιδημιολογική εξέλιξη να προχωρήσουμε και στα καφέ – μπαρ σε δεύτερο χρόνο κι εφόσον αυτό κριθεί επιδημιολογικά απαραίτητο.