Υποκριτικές ευαισθησίες
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Με τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις «για το δολοφονικό έγκλημα των Τεμπών» – όπως ανέφερε η σχετική ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ – αποδείχθηκε, για μια ακόμη φορά, ότι στην χώρα μας το συναίσθημα μπορεί πολύ εύκολα να υπερισχύσει της λογικής και, ακόμη πιο εύκολα, να τεθεί στην υπηρεσία της προπαγάνδας…
Μεταξύ των πρωτεργατών των κινητοποιήσεων ήσαν η ΑΔΕΔΥ (Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων), η ΟΛΜΕ ( Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης) και η ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας), δηλαδή οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, που πρωτοστατούν στους «αγώνες» κατά της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης…
Και οι οποίες συνδικαλιστικές ενώσεις με τις κινητοποιήσεις αυτές στρέφονταν κατά του κράτους, του οποίου όργανα και λειτουργοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή τα μέλη τους…
Πράγμα που σημαίνει ότι, στην όποια δυσλειτουργία της κρατικής μηχανής, οι ευθύνες δεν είναι γενικές, αόριστες και απρόσωπες, αλλά συγκεκριμενοποιούνται και προσωποποιούνται σε εκείνους που έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες στις εκάστοτε συγκεκριμένες περιπτώσεις…
Μόνον έτσι μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και να διαπιστωθούν, μέσα από τις δικαιοδοτικές διαδικασίες, οι ευθύνες που ασφαλώς θα καταλογιστούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα, για συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις…
Είναι βέβαιον ότι ελάχιστοι από τα πλήθη που έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις αυτές θα αναλογίστηκαν πόσες κινητοποιήσεις έχουν πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ κατά της αξιολόγησης, της αξιοκρατίας, της επιμόρφωσης των μελών τους και της πειθαρχικής τιμωρίας των υπαλλήλων εκείνων που δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους ή παραβιάζουν την νομιμότητα…
Αλλά είναι εξ ίσου βέβαιον ότι αν υπήρχε αξιολόγηση και αξιοκρατία στο Δημόσιο, ο μοιραίος άπειρος σταθμάρχης δεν θα ήταν στο μοιραίο πόστο, εκείνη την μοιραία στιγμή…
Αυτή την μικρή αλλά ΟΥΣΙΩΔΗ – την ουσιωδέστερη – λεπτομέρεια την αγνοούν επιδεικτικά όλοι όσοι προθύμως έσπευσαν να δείξουν και να προβάλουν πομπωδώς την συγκίνησή τους μέσα από τις κινητοποιήσεις, ταυτίζοντας το «πένθος» τους με συνθήματα του τύπου «Μνημόνια, κυβερνήσεις, ιδιωτικοποιήσεις: ένοχοι», «οι νεκροί μας, τα κέρδη σας», « η ανάπτυξή σας είναι καμένη γη, θα σας αποπέμψει η λαϊκή οργή», «Δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία, κάτω η Νέα Δημοκρατία», «Καμία ανθρωποθυσία στο βωμό του κέρδους και της πατριαρχίας», «Πουλήσατε τα πάντα, είστε δολοφόνοι», «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «Ανοίξτε τα σύνορα» κλπ, κλπ…
Υψώθηκε ακόμη και πανό, στα γαλλικά (!) και στα ελληνικά, που έγραφε: «Από το Αιγαίο ως τα Τέμπη, το αίμα των αθώων κυλάει, εκδίκηση ζητάει»…
«Πένθος» με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (του πάντοτε ανεύθυνου για τα πάντα…) μόνον ως βεβήλωση της μνήμης και ως τυμβωρυχία μπορεί να εκληφθεί και, κάθε άλλο παρά «αυθόρμητη» συμμετοχή υποδηλώνει, όπως περίτρανα απέδειξαν οι ομοιόμορφες φωτογραφίες πολιτικών και δημοσιογράφων, που «κοσμούσαν» τα λάβαρα του πένθους…
Άλλωστε η συστηματική προσπάθεια ορισμένων να συνδέσουν τις κινητοποιήσεις αυτές με τον «Δεκέμβρη του 2008», ή να συμψηφίσουν το Μάτι με τα Τέμπη, η να τονίσουν π.χ. ότι «η συγκέντρωση και πορεία στη Θεσσαλονίκη ήταν μεγαλύτερη σε αριθμό διαδηλωτών από την πορεία μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα» («Εφημερίδα των Συντακτών», 09.03), δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι υπηρετήθηκε με απόλυτη συνέπεια το μαοϊκό απόφθεγμα που λατρεύει ο Τσίπρας: «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση»…
Είμαστε, η μοναδική χώρα στον κόσμο, που για ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα, παραμερίζεται εντελώς, από τους επαγγελματίες της ευαισθησίας, το προφανές, αδιαμφισβήτητο και ομολογημένο ανθρώπινο λάθος, προκειμένου να πληγεί η κυβέρνηση και να εξυπηρετηθούν οι κομματικές σκοπιμότητες της αριστεράς, υπό την χρησιμοθηρική και γι’ αυτό ανατριχιαστική και βέβηλη, επίκληση των τραγικών θυμάτων…
Η αριστερά, οι δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις και οι φοιτητικοί σύλλογοι που οργάνωσαν και καθοδήγησαν αυτές τις εκδηλώσεις πένθους – που ουδέποτε τις σκέφτηκαν για τα αθώα θύματα του Κουφοντίνα, για τους τραγικούς εργαζόμενους της Marfin ή για την εκατόμβη στο Μάτι – απλώς επιβεβαίωσαν, για πολλοστή φορά, ότι οι νεκροί, δεν έχουν όλοι το ίδιο βάρος και την ίδια εκτίμηση στον ιδιότυπο αξιακό τους κώδικα…
Και ότι το σοκ από μια τραγωδία, η συγκίνηση και το πένθος, δεν αρκούν να προκύπτουν από τα αισθήματα και την φύση του ανθρώπου, αλλά «επιβάλλεται» να καθοδηγούνται και να κατευθύνονται εκεί όπου εξυπηρετούνται κομματικές ανάγκες και σκοπιμότητες…
Απέδειξαν ακόμη ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων μέσα από τέτοιου είδους χονδροειδείς επιδείξεις ευαισθησίας (που επιτυγχάνουν, ακριβώς επειδή η ένταση του γεγονότος είναι μεγάλη) και η αναμόχλευση ταξικού μίσους, αποτελούν την «ευκαιρία» που πάντοτε αναζητούν όλοι όσοι απεχθάνονται την κανονικότητα και επιδιώκουν την αναταραχή και το χάος…
Από την ειδησιογραφία:
Στον Ποινικό Κώδικα που προωθήθηκε τον Ιούνιο του 2019 αφαιρέθηκε αιφνιδιαστικά και χωρίς καμιά αιτιολογία το τμήμα νόμου του 2013 που προσδιόριζε ως κακουργηματικής μορφής την κλοπή αυτών των καλωδίων από το σιδηροδρομικό δίκτυο κ.λπ. και το άφησε σαν μια απλή ή διακεκριμένη κλοπή που είναι κυρίως πλημμεληματικής μορφής.
ο νέος Ποινικός Κώδικας που κυρώθηκε με τον Ν. 4619/2019 (ΦΕΚ Α’ 95/11.6.2019) αφαίρεσε την… αφαίρεση υλικού και την «ιδιοποίησή» του.
Με τον νέο νόμο η κλοπή του σιδηροδρομικού υλικού εντάχθηκε στις απλές ή διακεκριμένες κλοπές σαν τυχαίο κρατικό υλικό. Κάτι που οδηγεί στην αποθράσυνση των κλεφτών και στη γρήγορη επάνοδό τους στην ίδια εγκληματική δράση.