Υπάρχουν στεφάνια με δάφνες και… στεφάνια με γαρύφαλλα. Η διαφορά είναι τεράστια
Γράφει η Ντέπη Στενού
Πρέπει να θεωρείτε τον ηρωισμό και το θάρρος δευτερεύουσες αξίες, αφού όμως πρώτα δώσετε αποδείξεις ηρωισμού και θάρρους, λέει ο νομπελίστας Αλμπερ Καμύ.
Ας το πάρουμε από την Αρχή…
Την Πέμπτη γιορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ . Το ΟΧΙ δεν είναι μια απλή λέξη. Πρέπει να ξέρεις να την λες… Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι Λαοί γιορτάζουν το τέλος του Πολέμου και εμείς την κήρυξή του και την Επέτειο του ΟΧΙ !
Γιατί το ΟΧΙ , θέλει Ψυχή. Ελληνική Ψυχή…!
” Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το έμψυχον “, λεει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ στον επιτάφιο του Θουκυδίδης. Δηλαδή Η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία και αυτή την Ευψυχία….
Ορμώμενος από αυτό, ο ΑΝΤΟΝΥ ΗΝΤΕΝ σημειώνει μερικές χιλιάδες χρόνια μετά, αναγνωρίζοντας το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής : “Ελέχθη εις Αθήνας προ 2.000 ετών, ότι το μυστικόν της Ευτυχίας είναι ή Ελευθερία και το μυστικόν της Ελευθερίας ή ‘Ανδρεία. Οι “Έλληνες ‘με τα ΟΧΙ των, δίδουν ζωήν νέαν εις την μεγάλην των αυτήν κλασσικήν παράδοσιν”
Το ΟΧΙ, είναι μία τόσο μικρή λέξη, πόση δύναμη όμως κρύβει μέσα της και πόσα δυνατά συναισθήματα προκαλεί … Και σε αυτόν που το λέει, αλλά και σε αυτόν που το παίρνει σαν απάντηση.
Δεν είναι απλώς μια άρνηση, δεν είναι απλώς μια απάντηση. Είναι τα πάντα.
Αυτός που το λέει, την στιγμή που το λέει, είναι γεμάτος από διάφορα συναισθήματα, όπως οργή, αποφασιστικότητα, κακία, πειθαναγκασμό, σωφρονιστική διάθεση, αίσθηση δικαίου, αγανάκτηση και τόσα άλλα. Και είναι έτοιμος για τα αποτελέσματα της τόσο απόλυτης απάντησής του.
Αυτός που το εισπράττει, αισθάνεται απογοητευμένος, αδικημένος, οργισμένος, δυστυχισμένος ή ευτυχισμένος, και πολλά άλλα ακόμη .
Ποια άλλη λέξη, τόσο μικρή, μπορεί να δημιουργήσει όλα αυτά τα συναισθήματα; Σίγουρα καμία.
Αντί για ΟΧΙ, μπορεί να πεί ή να ακούσει κάποιος ότι “ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ”, “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ”, “ΔΕΝ ΘΕΛΩ”, “ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ”, “ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ” και τόσα άλλα “δεν”.
Κανένα από αυτά δεν έχει την δύναμη του ΟΧΙ.
Το “Μολών Λαβέ” των γνωστών για τη λακωνικότητά τους Σπαρτιατών, πολύ δυνατό επίσης, μπορούσε να αντικατασταθεί με ένα ΟΧΙ. Το ίδιο και το “Το την Πόλην σοι δούναι …” του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Όπου και να ανατρέξεις στην Ιστορία μας, περήφανα “ΟΧΙ” θα συναντήσεις, μερικά από τα οποία δεν μας ωφέλησαν. Όμως, ειπώθηκαν. Και καλώς ειπώθηκαν, γιατί με τα ΟΧΙ γράφεται η ιστορία των λαών και δημιουργούν Έπη όπως αυτό του 1940 !
Βέβαια, πολύ μεγάλη σημασία έχει το ποιος λέει το ΟΧΙ.
Ο ισχυρός στον ανίσχυρο ή ο ανίσχυρος στον ισχυρό.
Το να ακούγεται από τον ισχυρό, πέρα από το συζητούμενο θέμα, δείχνει μια επιβεβαίωση εξουσίας και αλαζονεία. Αναπόφευκτο. Και για αυτό δεν έχει και τόση μεγάλη δύναμη σαν λέξη.
Το να ακούγεται όμως από τον ανίσχυρο προς τον ισχυρό, είναι μεγάλο πράγμα, πολύ δυνατό, πολύ περήφανο…!
Γιορτάσαμε λοιπόν οι νεοέλληνες αυτήν την μεγαλειώδη επέτειο του ΟΧΙ, που αντίθετα με ότι συμβαίνει παγκοσμίως σηματοδοτεί την έναρξη και όχι το τέλος ενός πολέμου, του χειρότερου που γνώρισε η ανθρωπότητα …Ίσως τη μόνη λέξη στον κόσμο που γιορτάζεται και μάλιστα με τόσες τιμές, αφού αποτελεί την συνέχεια της χιλιόχρονης Ιστορίας μας και της διαχρονικά ανά τους αιώνες αγέρωχης στάση μας απέναντι στους ισχυρούς του κόσμου, που επιβουλεύονταν την Εθνική μας κυριαρχία .
Σε πείσμα όλων ακόμη και των πιθανοτήτων η μικρή Ελλάδα, για άλλη μια φορά με την γενναιότητα και τον ηρωισμό των παιδιών της, στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια των ισχυρών για την υποδούλωση της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο , όπως ακριβώς το είχε κάνει πριν 2.500 χρόνια στον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα και τις Θερμοπύλες .
Και ήταν η μόνη χώρα της Ευρώπης που τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, τόλμησε να σηκώσει το μικρό της ανάστημα, στο ανίκητο μέχρι τότε τέρας του φασισμού και του ναζισμού και να αποδείξει ότι δεν ήταν άτρωτο…
Και δεν είναι τυχαίο επίσης που αυτήν την μικρή λέξη με τα τρία γράμματα, την γιορτάζουμε μόνο Εμείς οι Έλληνες, ένας λαός με κατ εξοχήν ελεύθερο και ανυπότακτο πνεύμα…
Αυτό το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων γιορτάζουμε και τιμούμε κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου, που χιλιάδες χρόνια βροντοφωνάζουν ΟΧΙ σε κάθε ισχυρό όπου γης, γράφοντας με το αίμα τους την Ιστορία ανά τους αιώνες, διατηρώντας ελεύθερο αυτό το μικρό κομμάτι γης που τους έλαχε για Πατρίδα…..
Το γιορτάζουμε τιμώντας αυτούς που το είπαν και υπερασπίστηκαν με την ζωή τους , αποδίδοντας έτσι την ελάχιστη Τιμή και δόξα στους ήρωες που γεννά αυτός ο τόπος .
Δίνοντας το μήνυμα που πρέπει, σε αυτούς που ακόμη και σήμερα εξαπολύουν απειλές κατά της εθνικής μας κυριαρχίας , επικαλούμενοι την ισχύ τους …Σε αυτούς που ιστορικά έχουν λάμψει με την απουσία τους, από κάθε μεγάλη στιγμή της ανθρωπότητας στο αγώνα της για ελευθερία και ανεξαρτησία, ενώ έχουν ταυτιστεί με τις πιο σκοτεινές σελίδες της, πρωτοστατώντας σε γενοκτονίες λαών , εθνοκαθάρσεις , παραβιάσεις εδαφών και εθνικής κυριαρχίας κρατών, καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταστροφές πολιτιστικών μνημείων, κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου.
Για να γνωρίζουν πως η μικρή Ελλάδα, παρά το μέγεθος της, ήταν πάντα αν τους αιώνες το εμπόδιο πάνω στο οποίο σπάνε τα μούτρα τους όλοι οι ισχυροί Αλαζόνες και οι παρανοϊκοι της Ιστορίας.
Κάνουμε ακριβώς αυτό, το οποίο έκανε και ο Γέρος του Μοριά στα χρόνια ακόμη της Επανάστασης, όταν ευρισκόμενος στη Ζάκυνθο παρέστη σ ένα μνημόσυνο για τους σκοτωμένους Κλέφτες. Εκεί, ήταν παρόντες ο κόντε Διονύσιος Ρώμας, Ρώσοι αξιωματικοί με τις επίσημες στολές τους και απλές – μαυροφορεμένες γυναίκες. Σε κείνο το μνημόσυνο οι μεν γυναίκες κατέθεσαν δάφνινο στεφάνι και γονάτισαν προσευχόμενες μπροστά στα κόλλυβα, ο δε γενναίος Κολοκοτρώνης όταν έψαλλαν το «αιωνία των μαρτύρων η μνήμη» μη μπορώντας να συγκρατηθεί, τσάκισε και ξέσπασε σε λυγμούς.
Θείες Λειτουργίες, ιερά Μνημόσυνα, δάφνινα Στεφάνια. Αυτά προσφέρονται ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης και τιμής, προς τους ένδοξους ήρωές μας. Αιώνες τώρα. Σε μνημεία ομαδικά, σε τάφους μεμονωμένους, σε Ναούς και σε Ηρώα.
Αυτά τα δώρα, ως αντίδωρα, αντιπροσφέρουμε και κατά την Εθνική εορτή της Ελλάδος, στους αθάνατους ήρωες, αποτίοντας φόρο τιμής στην ιερή μνήμη τους. Δίχως εκπτώσεις, δίχως μικροψυχίες, δίχως περικοπές, δίχως υποκατάστατα. Με ψυχή και ελευθερία. Ανυπόκριτα και αληθινά. Με ρίγη συγκινήσεως και άδολη υπερηφάνεια. Ως Έλληνες, ως Ορθόδοξοι, ως απόγονοι Ηρώων και μαρτύρων. Με αισθήματα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία του Γένους μας, και την Παράδοση των Πατέρων μας.
Δυστυχώς κάποιοι φορείς φαίνεται έχουν μπερδέψει τα δάφνινα Στεφάνια και την κατάθεσή τους με τον προσήκοντα σεβασμό, για την αποτίμηση φόρου τιμής των ηρώων μας στις Εθνικές επετείους, με τα στεφάνια από γαρίφαλα και γλαδιόλες εις ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς φίλους και συγγενείς.
Αλλιώς δεν εξηγείται πως γίνεται τα τελευταία χρόνια να έχει γίνει μόδα, σε κάθε Εθνική επέτειο, την ώρα της κατάθεσης στεφάνου μπροστά στο ηρώο πεσόντων, να ακούγονται ανακοινώσεις του τύπου: Ο τάδε Σύλλογος ή φορέας αντί στεφάνου καταθέτει το τίμημα στο τάδε Κρατικό Ίδρυμα ή Δημοτικό κοινωνικό φορέα.
Μόνο σε αυτήν την χώρα συμβαίνουν αυτά τα ευτράπελα. Η Πολιτεία δια των εκπροσώπων της μαζι με τις Δημοτικές Αρχές να καταθέτουν στεφάνια για να τιμήσουν τους ήρωες μας και κάποιοι Σύλλογοι να επιστρέφουν το αντίτιμο στο κράτος και τους Δήμους , λες και θα το στερηθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους ή του Δήμου, επειδή μπήκαν στα έξοδα και τίμησαν τους ηρωικούς προγόνους μας.
Λίγο ακόμη και σε λίγο θα ακούσουμε ότι και κάποιοι Δήμοι αντί στεφάνου στο Μνημείο των Ηρώων, θα καταθέτουν τα χρήματα στο κοινωνικό παντοπωλείο τους…
Οι Φορείς που καλούνται να παραστούν στις καταθέσεις στεφάνων, θα έπρεπε να γνωρίζουν τα όρια εφαρμογής και δράσης της υπάρχουσας κοινωνικής ευαισθησίας, που αναλώνεται στην οφειλόμενη έμπρακτη καθημερινή αλληλεγγύη, ώστε να τα διαχωρίσουν από την απότιση φόρου τιμής, που αποδίδεται με συγκεκριμένο τρόπο και τάξη, στους νεκρούς αλλά αθάνατους ήρωές μας και που αναλογεί στο ήθος και στο πνεύμα της εθνικής επετείου.
Ο σεβασμός που οφείλουμε να αποδίδουμε προς τους νεκρούς μας, αποτελεί υποχρέωση που έλκει την καταγωγή της από τα βάθη των αιώνων. Η υποχρέωση αυτή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και είναι ανεξάρτητη από φυλή, χρώμα, πολιτισμό και θρησκευτικές πεποιθήσεις και είναι κριτήριο πολιτισμού .
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο σεβασμός προς τους νεκρούς εθεωρείτο επιταγή των θεών προς τους ανθρώπους ενώ στις μέρες μας τα κράτη τον έχουν θεσπίσει νομοθετικά αλλά και με διεθνείς συμβάσεις. Ειδικά στο δίκαιο του πολέμου όπου ως γνωστόν προβλέπεται αναστολή των εχθροπραξιών για τη συλλογή των νεκρών κλπ.
Από το λατινικό De mortuis nil nisi bonum dicendum est (για το νεκρό μόνο το καλό πρέπει να λέγεται) μέχρι το ελληνικό τὸν τεθνηκóτα μὴ κακολογεῖν που είπε ο Χείλων, υπάρχει μια κοινή παραδοχή ως προς αυτό.
Ο σεβασμός στο νεκρό βέβαια δεν έχει να κάνει μονο με τον ίδιο το νεκρό, αλλά και με τους γύρω του. Όποιος και να ήταν αυτός που πέθανε, σίγουρα έχει δίπλα του κάποιον ή καποιους που τον αγαπούσε και πονάει γι’ αυτόν. Σέβεσαι με λίγα λόγια και το πένθος κάποιου.
Τις περισσότερες φορές σέβεσαι και την επιθυμία του αντί του Στεφάνου με τα γαρύφαλλα, που μπορεί το ίδιο βράδυ να καταλήξουν και σε κάποια λαϊκή πίστα, τα χρήματα να δοθούν σε κάποιο ίδρυμα της επιλογής τους ή σε κάποιο άλλο φιλανθρωπικό σκοπό να “πιάσουν τόπο”.
Το δάφνινο στεφάνι όμως το οποίο κατατίθεται σ ένα ηρώο και με το οποίο θεσμικοί φορείς αποτίουν με τον προσήκοντα σεβασμό σε στάση προσοχής, τον φόρο τιμής στους ήρωες που έπεσαν για την Ελευθερία και την διασφάλιση της εθνικής μας κυριαρχίας, απαντώντας με το “Μολών Λαβέ”, “Ελευθερία ή Θάνατος “ και “ΟΧΙ” στον κάθε εισβολέα, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι έχουν άλλο ειδικό βάρος και “πιάνουν τόπο” μόνο με την κατάθεσή τους .
Η ελιά και η δάφνη, δένδρα που ευδοκιμούν στην ελληνική χλωρίδα, καθιερώθηκαν από νωρίς στη συνείδηση των αρχαίων προγόνων μας, ως ύψιστα βραβεία τιμητικής διάκρισης.
Οι κάτοικοι των ελληνικών πόλεων στεφάνωναν τους νικητές των πεδίων των μαχών με κλαδιά ιερών δένδρων, όταν αυτοί επέστρεφαν θριαμβευτές από τον πόλεμο. Με φύλλα και κλαδιά δάφνης στεφάνωναν και τους νεκρούς ήρωες, που είχαν δώσει το αίμα τους «υπέρ βωμών και εστιών», όπως έκαναν και με τους αθλητές .
Όσοι αντί στεφάνου στις Εθνικές επετείους καταθέτουν τα χρήματα σε διάφορους κοινωνικούς σκοπούς, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η κατάθεση ενός δάφνινου στεφάνου ως πράξη ευθύνης και χρέους τιμής , απέχει έτη φωτός από αυτά τα στεφάνια που στέλνουμε στις κηδείες, ώστε να αντικαταστήσουμε την αξία τους σύμφωνα με την δική μας επιθυμία, αντί του μακαρίτη.
Ότι η αξία αυτών των στεφάνων δεν αποτιμάται με την τιμή αγοράς τους, είναι ανεκτίμητη και δεν μπορούμε να προσφέρουμε το αντίτιμό τους σε καμιά φιλανθρωπία επιδεικνύοντας την μεγαλοψυχία και την κοινωνική μας ευαισθησία. Ότι καμιά φιλανθρωπία, δεν είναι υπεράνω του ιερού καθήκοντος και του μεγαλείου ψυχής προς την Πατρίδα.
Για όσους το έχουν λησμονήσει, στις Εθνικές Επετείους γιορτάζουμε και τιμούμε αυτό το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων, που χιλιάδες χρόνια βροντοφωνάζουν ΟΧΙ σε κάθε ισχυρό όπου γης, γράφοντας με το αίμα τους την Ιστορία ανά τους αιώνες, διατηρώντας ελεύθερο αυτό το μικρό κομμάτι γης που τους έλαχε για Πατρίδα.
Το γιορτάζουμε τιμώντας αυτούς που το είπαν και υπερασπίστηκαν με την ζωή τους , αποδίδοντας έτσι την ελάχιστη Τιμή και δόξα στους ήρωες που γεννά αυτός ο τόπος. Αυτή η Τιμή δεν ανταλλάσσεται με φιλανθρωπικές χορηγίες είτε προσωπικές, είτε Συλλόγων, ούτε με την προβολή της υπερβάλλουσας ευαισθησίας κάποιων, που συνήθως εξαντλείται την συγκεκριμένη ημέρα στο συγκεκριμένο σημείο …
Όταν ηγέτες και ανθρωπότητα γονατίζουν με ευγνωμοσύνη μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, είναι απαράδεκτο, Σύλλογοι και Σωματεία της χώρας, που εκπροσωπούν μέλη της τοπικής κοινωνίας, να επιλέγουν να επιχορηγήσουν διάφορες κοινωνικές δράσεις, αντί μιας τιμητικής κατάθεσης στην μνήμη των πεσόντων για το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας .
Αν δεν θέλουν να καταθέσουν στεφάνι τιμώντας τους ήρωες τους Έθνους είναι δικαίωμα τους.
Αν θέλουν να συνδράμουν οικονομικά με 25, 30, 50 ευρώ σε κάθε Εθνική επέτειο, κρατικά ιδρύματα και κοινωνικές δράσεις επίσης δικαίωμά τους, αλλά δεν χρειάζεται να το γνωστοποιούν δημοσίως, τοποθετώντας την φιλανθρωπική τους δράση σε ίση αξία, με αυτήν της απότισης τιμής στους ηρωικώς πεσόντες για την Πατρίδα προγόνους μας, θεωρώντας έτσι ότι έκαναν το χρέος τους.
Οι ηρωικοί μας πρόγονοι δεν είναι το μέσον για να εκφράζει ο καθένας μας τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Άλλωστε όταν δεν υποκλίνεσαι στους νεκρούς σου, είσαι ανάξιος και για τους ζωντανούς…
Με την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο πεσόντων εκφράζουμε στο πρόσωπό τους, την ευγνωμοσύνη μας για την θυσία τους προς χάριν της Ελευθερίας της φιλτάτης Πατρίδος, επιτελώντας το ελάχιστο καθήκον που έχουμε απέναντί τους.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο στολίζουμε και τα μπαλκόνια μας με την Γαλανόλευκη.
Κι όταν δεν το κάνουμε, δεν μπορούμε να προτάσσουμε ως εναλλακτική, πως αντί της σημαίας στο μπαλκόνι παρευρεθήκαμε στην Παρέλαση να καμαρώσουμε τα βλαστάρια μας, άρα έχουμε κάνει το χρέος τιμής που μας αναλογεί στους προγόνους μας και την Πατρίδα , δια αντιπροσώπου.
Είναι τουλάχιστον θλιβερό αν όχι ασέβεια απέναντι σε αυτούς που έχυσαν το αίμα τους και θυσίασαν την ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, την ημέρα που σύσσωμοι ο λαός και οι Αρχές κάθε τόπου τιμούν τους ήρωες τους, να ακούγεται από μικροφώνου ότι κάποια Δ.Σ. Συλλόγων με τα λιγοστά χρήματα για το στεφάνι που θα κατέθεταν ως δείγμα ελάχιστης ευγνωμοσύνης και τιμής στην μνήμη τους, εκπληρώνουν το ανθρωπιστικό τους καθήκον στην κοινωνία, συμπεριφερόμενοι ως τεθλιμμένοι φίλοι και συγγενείς του μακαρίτη.
Ευελπιστούμε, πως τηρώντας τις ιερές παρακαταθήκες που παραλάβαμε, θα κατορθώσουμε να χειριστούμε με υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια την βαριά κληρονομιά που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας, την ανεκτίμητη και πληρωμένη με αίμα ηρώων, πολύτιμη και πολυτίμητη Ελευθερία.
Ίσως θα πρέπει να σκέφτεται κανείς σαν ήρωας για να μπορεί να συμπεριφέρεται σαν ένας απλά αξιοπρεπής άνθρωπος.
Με την ευχή να φαινόμαστε πάντα αντάξιοι της ένδοξης ιστορίας των προγόνων μας …
Χρόνια Πολλά Έλληνες …!!!
