Τυχαία η επιλεκτική αμνησία κάποιων καναλιών;
Γράφει ο Ευπατρίδης
Από χθες το πρωί που εκδόθηκε και επισήμως η απόφαση για την καταδίκη της ΧΑ, η είδηση παίζει σε όλα τα δελτία ειδήσεων πρώτο θέμα. Και είναι λογικό αυτό για μια δίκη που διήρκεσε 5,5 χρόνια και μια υπόθεση που ξεκίνησε το 2013 και αφορά ένα πολιτικό κόμμα.
Ακόμα όμως και σε αυτές τις στιγμές, που η «γραμμή» των καναλιών είναι ίδια, έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς τις μικρές τους διαφοροποιήσεις. Είναι τόσο ενδεικτικές για την προτίμηση ή την αντιπάθειά τους σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Αδιαμφισβήτητα, η ενοχή των στελεχών της ΧΑ για τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί πρωτίστως μια δικαίωση για τον άνθρωπο που τους κυνήγησε. Τον Αντώνη Σαμαρά. Αυτός δικαιούται περισσότερο από όλους να νιώθει ότι, κόντρα σε πολλούς που υπολόγιζαν το αντίθετο, αποδείχθηκε ότι έκανε τη σωστή επιλογή.
Το 2013, μετά τη δολοφονία Φύσσα, όχι απλά δεν ήταν της μόδας να τα βάζεις με τη ΧΑ, όπως είναι σήμερα, αλλά φαινόταν και αδιανόητο να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με ένα εν ενεργεία πολιτικό κόμμα που ανεβαίνει συνεχώς. Παρόλα αυτά, ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε ότι έπρεπε η πολιτεία να προλάβει την έξαρση του φαινομένου πριν να είναι αργά, πριν η κατάσταση ξεφύγει και δε μπορεί πλέον να ελεγχθεί, και κόντρα στις εισηγήσεις πολλών διέταξε να σταλεί στις εισαγγελικές αρχές ο φάκελος με τα ενδεχόμενα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής και να αφεθεί η Δικαιοσύνη να κρίνει αν συνέτρεχε λόγος να παρέμβει. Τότε βρήκε πολλούς να είναι εναντίον του, οι περισσότεροι δε εξ’ αυτών ήταν μέσα από την παράταξή του. Ακόμα και στενοί του συνεργάτες. Όμως δεν υπολόγισε το ρίσκο και το πολιτικό κόστος. Η κυβέρνησή του έκανε το πρώτο βήμα για την έναρξη της ποινικής διαδικασίας που κατέληξε στη χθεσινή καταδίκη.
Μέχρι εδώ καλά. Κατά βάση πρόκειται για γεγονότα κοινώς παραδεκτά, ότι ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά που ξεκίνησε την ποινική διαδικασία, δια της καταγγελίας. Εδώ όμως ξεκινά και το παράδοξο.
Συνήθως, όταν αναφέρεσαι σε μια κυβέρνηση, και δη για μια απόφαση αυτής τόσο σημαντική, όσο ήταν η παραπομπή στη Δικαιοσύνη των στελεχών ενός πολιτικού κόμματος, το βασικό πρόσωπο στο οποίο αναφέρεσαι είναι ο επικεφαλής αυτής. Εν προκειμένω ο πρωθυπουργός. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού στον πολιτισμένο κόσμο όπου υπάρχουν κυβερνητικά σχήματα, για τα ζητήματα τέτοιου βεληνεκούς η κυβέρνηση θεωρείται ότι εκπροσωπείται από τον επικεφαλής της, που είναι και υπεύθυνος για τις πράξεις της.
Παρ’ όλα αυτά, προφανώς η πρακτική αυτή βρίσκει αντίθετα ορισμένα κανάλια στην Ελλάδα, που δεν την υιοθετούν. Ή μάλλον, η αντίθεσή τους αυτή προφανώς ξεκίνησε από προχθές, γιατί το φαινόμενο πρώτη φορά το είδαμε χθες, για την υπόθεση της ΧΑ!
Πως είναι δυνατόν, συγκεκριμένα κανάλια, συγκεκριμένης ιδιοκτησίας, να αναφέρονται στην υπόθεση της ΧΑ και στο ιστορικό της, και να μην περιλαμβάνεται πουθενά σε αυτό το όνομα του Αντώνη Σαμαρά; Πως είναι δυνατόν σε ένα ρεπορτάζ για μια υπόθεση που η διερεύνησή της ξεκίνησε με ενέργειες της τότε κυβέρνησης, να μην αναφέρεται πουθενά ο επικεφαλής της κυβέρνησης αυτής, που έφερε το βάρος της απόφασης και της ευθύνης;
Έτι περαιτέρω, επειδή όπως είπαμε αυτές οι μικρές διαφοροποιήσεις δείχνουν και τις προτιμήσεις μας. Πόσο τυχαίο είναι που τα κανάλια αυτά, ενώ ουδεμία αναφορά κάνουν στον τότε πρωθυπουργό, αναφέρουν συνεχώς το όνομα του τότε αρμοδίου υπουργού (του Νίκου Δένδια) και του αποδίδουν τα εύσημα της ενέργειας; Μήπως θεωρούν ότι ήταν δική του, ατομική η πρωτοβουλία, χωρίς τη σύμπραξη και τις οδηγίες του πρωθυπουργού; Μήπως ακόμα θεωρούν ότι το έκανε και κόντρα στη βούληση του πρωθυπουργού; Μήπως δεν τον ενημέρωσε και καθόλου για να τον φέρει προ τετελεσμένου;
Δεδομένου ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, επανέρχεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η ειδική αναφορά στον αρμόδιο Υπουργό και η επιλεκτική αμνησία για τον επικεφαλής της κυβέρνησης που ανήκε;
Θα μπορούσα να το πάω καλοπροαίρετα και να σκεφτώ ότι ήταν τυχαία η παράλειψη αναφοράς του Αντώνη Σαμαρά, για μια υπόθεση με την οποία έχει ταυτιστεί από την αρχή της. Όχι από εμάς, από τους ίδιους τους καταδικασθέντες, που (βλακωδώς) μιλούσαν για «χούντα Σαμαρά», όχι «χούντα Δένδια».
Θα μπορούσα και να σκεφτώ ότι η αναφορά του αρμοδίου υπουργού χωρίς ουδεμία αναφορά στον πρωθυπουργό είναι και αποτέλεσμα άγνοιας του δημοσιογράφου.
Όταν όμως η παράλειψη αυτή, και η προτίμηση που δείχνει, συμβαίνει σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, συγκεκριμένης ιδιοκτησίας, μάλλον παύει να είναι τόσο τυχαία. Μάλλον πλέον δείχνει εμμονή, που αγγίζει τα όρια του τραγελαφικού.
Φυσικά, από ανθρώπους που στήριζαν φανατικά τον Αλέξη Τσίπρα την πενταετία 2015-2019 δε μπορείς να περιμένεις και κάτι διαφορετικό. Από ανθρώπους που χαριεντίζονταν με την Περιστέρα on camera σαν να είναι θείος με ανιψιά τα περιμένεις αυτά. Από ανθρώπους που πριν τις εκλογές του 2019 συναντώνται με τον Τσίπρα και τη Γεννηματά για να οργανώσουν την ένωση της αριστεράς μετά τις εκλογές, είναι αναμενόμενη μια αντιπάθεια στο Σαμαρά.
Και προφανώς τους χαλάει τη συνταγή η χθεσινή εξέλιξη. Τους χαλάει το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, της ακροδεξιάς πτέρυγας Σαμαρά που κάνει κουμάντο στη ΝΔ, το γεγονός ότι η καταδίκη της ΧΑ αποτελεί δικαίωση των επιλογών του πρώην πρωθυπουργού.
Κατανοητά όλα αυτά κύριοι. Υπάρχουν όμως κάποιοι τύποι που πρέπει να τηρούνται, πρωτίστως για λόγους προσωπικής μας αξιοπρέπειας. Η αναφορά του επικεφαλής μιας κυβέρνησης για τις κεντρικές επιλογές αυτής ανήκει σε αυτούς. Έστω όμως ότι δεν ενδιαφέρεστε για τον τύπο, ενδιαφερθείτε τουλάχιστον για την ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που κυνήγησε μια εγκληματική οργάνωση που είχε πάρει τη μορφή κόμματος, ντροπιάζοντας πατριωτικές ιδέες και εθνικά σύμβολα.
Έτσι είναι όμως. Υπάρχουν ΜΜΕ που καταγράφουν την ιστορία, υπάρχουν και ΜΜΕ που παίζουν Οικογενειακές Ιστορίες και GNTM…
