Του χρόνου έρχεται τεράστια επέτειος για τον Ελληνισμό
Γράφει ο Νικόλας Γιάννου, Φοιτητής Θεολογίας
Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν διάβασα στις ειδήσεις πως ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει εκδηλώσεις για την συμπλήρωση των 200 χρόνων από την εθνεργετική επανάσταση του 1821. Ήταν ένα μήνυμα πως τα 4,5 χρόνια του εθνομηδενισμού που ζήσαμε σιγά-σιγά ίσως να γίνουν μια παλιά ανάμνηση, σαν ένα κακό όνειρο, έναν…εφιάλτη.
Τι είναι όμως το 1821; Είναι μια επανάσταση όπως η Αμερικανική το 1775; Δηλαδή μια επανάσταση κατά των φόρων ουσιαστικά; Όχι. Είναι μια κοινωνικού τύπου επανάσταση όπως η Γαλλική του 1789; Όχι.
Η ελληνική επανάσταση του 1821 είναι ξεκάθαρα μια επανάσταση εθνική. Μια επανάσταση ενός έθνους απέναντι στον κατακτητή, απέναντι στην υποτέλεια. Μια εθνική εξέγερση που δεν ήταν προϊόν συγκυριών, δεν ήταν η πρώτη στα τόσα χρόνια σκλαβιάς, αλλά ακολούθησε εκατοντάδες προηγούμενες, μικρές η μεγάλες. Μια επανάσταση ενός έθνους το οποίο προϋπήρχε αυτής, και θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να διαφωνήσω με τον κύριο Τατσόπουλο, που θεωρεί πως το 1821 ιδρύθηκε ξαφνικά ένα νέο έθνος τελείως αποκομμένο από οποιοδήποτε ιστορικό παρελθόν.
Κυρίως νιώθω την ανάγκη να διαφωνήσω, γιατί το παρελθόν αυτό μάλιστα είναι σπουδαίο. Αν όχι κανένας, σίγουρα λίγοι άλλοι λαοί μπορούν να υπερηφανεύονται πως έχουν να επιδείξουν τόσο ένδοξη ιστορία. Και είναι πραγματικά κρίμα κι άδικο να την υποβαθμίζουμε εμείς οι ίδιοι, να αποποιούμαστε την ιστορική κληρονομιά που άλλοι λαοί μας αναγνωρίζουν για να δείξουμε «προοδευτικοί», «μοντέρνοι» και «υπεράνω».
Του χρόνου, το 2020 συμπληρώνονται 2500 χρόνια από μια από τις ενδοξότερες στιγμές όχι μόνο του ελληνικού, αλλά ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους. Μιας πράξης για την οποία γνωρίζει όλος ο πολιτισμένος κόσμος, και δίδαξε στην ανθρωπότητα πολλά. Αναφέρομαι στη μάχη των Θερμοπυλών. Όταν 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς αψήφησαν τον θάνατο, στάθηκαν απέναντι στον εχθρό γνωρίζοντας ότι δε μπορουν να τον νικήσουν, αρνούμενοι όμως να του γυρίσουν την πλάτη, έπεσαν υπέρ βωμών κι εστιων και γράφτηκαν στην ιστορία με χρυσά γράμματα.
Πόσα έχουν γραφτεί, πόσα έχουν ειπωθεί για αυτήν την ιστορική στιγμή. Τι φωτεινό παράδειγμα δίνει για την νεολαία του σήμερα που έχει ξεμείνει τελείως από μέντορες: Παράδειγμα ανδρείας, παράδειγμα φιλοπατρίας, παράδειγμα υπακοής στους νόμους:
«”Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι ” γράφει το επίγραμμα που στήθηκε στον χώρο της μάχης. Που σημαίνει:
«Ω, ξένε διαβάτη που περνάς, ανάγγειλε στους Λακεδαιμόνιους ότι ταφήκαμε εδώ, υπακούοντας στα προστάγματά τους.»
Είναι πραγματικά από τις σπάνιες περιπτώσεις στην ιστορία που ο ηττημένος, αυτός που πέθανε στη μάχη, αναδεικνύεται ιστορικά ως ο αληθινός νικητής. Όταν η αγάπη για την πατρίδα, η υπακοή στους νόμους και η αίσθηση της τιμής νικούν την αριθμητική υπεροπλία, όχι για την ημέρα της μάχης, αλλά εις τους αιώνας των αιώνων.
Το Σεπτέμβριο του 2020 είναι και η επέτειος της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Της μεγάλης αυτής νίκης που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως γενέθλια ημέρα της Ευρώπης ως έννοια. Για πρώτη φορά παρατηρούμε να αναφέρεται από το στόμα του Σπαρτιάτη Ναυάρχου Ευρυβιάδη ότι μαχόμαστε όχι μόνο για την υπεράσπιση της Ελλάδος αλλά για την υπεράσπιση της Ευρώπης.
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για τα ελληνοπερσικά. Οι προσωπικότητες που πρωταγωνίστησαν, οι θρύλοι, η δόξα τα γεγονότα εν γένει είναι μοναδικά.
Έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να μην εορτάσουμε πανηγυρικώς ως Ελλάδα με κάποιον τρόπο την επέτειο αυτή; Να κάνουμε σαν να μην υπήρξε η τεράστια εκείνη εποχή για τον Ελληνισμό; Ξέρω πως η χώρα μας περνάει οικονομική κρίση, πως τα πολλά έξοδα για φιέστες δεν αρέσουν ιδιαίτερα. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Στα μέτρα των δυνατοτήτων μας; Ναι.
Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε στον ιστορικό του μέλλοντος να γράψει πως οι σύγχρονοι Έλληνες στην επέτειο της θυσίας των προγόνων τους δεν ήταν ικανοί να ρίξουν έστω μια τιμητική κανονιά.
Ελπίζω οι ως άνω σκέψεις να μην είναι μόνο δικές μου. Να τις συμμερίζονται και άλλοι, που έχουν την επιρροή να τις προωθήσουν. Και θα μου έδινε τεράστια χαρά αν έβλεπα να γίνεται. Ο λαός λέει πως όταν δεν τιμάς το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει. Η ιστορία είναι πολύ πιο αμείλικτη. Αν την αφήνεις δεν την ξαναβρίσκεις. Στην παίρνουν άλλοι και σε λένε και γραφικό που τη διεκδικείς.