Το “Παρών” της εθνικής αμηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Στιγμές κοινοβουλευτικής αμηχανίας υπήρξαν πολλές στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Στιγμές που κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν το “Παρών” σε μια ψηφοφορία άλλοτε γιατί ενεργώντας μικροπολιτικά δεν ήθελαν να ταυτιστούν με την εκάστοτε κυβέρνηση επιδοκιμάζοντας οποιαδήποτε πρωτοβουλία της, είτε γιατί και οι ίδιοι δεν ήταν σίγουροι το πόσους από τους ψηφοφόρους τους θα δυσαρεστούσαν με τη μια ή την άλλη επιλογή, μένοντας τελικά στην παγωμάρα και την ανευθυνότητα της έλλειψης σαφούς θέσης.

Μπορεί να μην θεωρείται και η πιο δυναμική ή ειλικρινής στάση. Μπορεί να αποτελεί έμμεση αποφυγή εμπλοκής σε καίρια ζητήματα. Δεν την χαρακτηρίζει όμως κανείς ως ανεπίτρεπτη ή μη θεμιτή. Άλλωστε η πολιτική είναι είναι διαρκούς πολέμου και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Τότε γιατί υπήρξε τόσο έντονη αντίδραση στο “Παρών” του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ψηφοφορία της συμφωνίας για την ανακήρυξη ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο;

Πρώτα απ’ όλα, πρόκειται για μια σημαντική εθνική στιγμή σε μια εξαιρετικά δυσχερή εθνική κατάσταση, με τις προκλήσεις του Ερντογάν να έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Επιτέλους η χώρα αρχίζει να καθορίζει τα θαλάσσια σύνορα της και τις ζώνες εκμετάλλευσης του θαλάσσιου πλούτου της. Ακόμη κι αν κάποιος διατηρεί αμφιβολίες για επιμέρους σημεία κάθε συμφωνίας, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αποτελεί ένα τεράστιο θετικό βήμα που μένει να το αξιοποιήσουμε ανάλογα ώστε να αποδειχτεί ισχυρό όπλο απέναντι στις, εκτός διεθνούς δικαίου, διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Σε αυτό το κρίσιμο εθνικό σταυροδρόμι, ακριβώς την ώρα που απαιτείται όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ομοψυχία και εθνική συστράτευση για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον εχθρό, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλέγει να σταθεί όχι αρωγός στην κοινή προσπάθεια, αλλά αντιπολιτευτικά ανεύθυνος και απομονωμένος από τις διαθέσεις της κοινωνίας.  Φοβισμένος και εθνικά εξαντλημένος, στα μάτια των περισσοτέρων πολιτών, μετά την ατιμωτική συμφωνία των Πρεσπών, προχώρησε στην φαινομενικά πιο ανώδυνη, πρακτικά πιο αφελή και πολιτικά στιγματισμένη κίνηση.

Το “Παρών” σε αυτή τη φάση δηλώνει αποχή από τις εξελίξεις και το διπλωματικό παιχνίδι, απομάκρυνση από το φλεγόμενο πεδίο της μάχης, αποστασιοποίηση από τον εθνικό αγώνα. Δηλώνει παρουσία αποκλειστικά και μόνο στη γενικολογία, τον αφορισμό, τη φυγομαχία. Όχι ότι μας προκαλεί εντύπωση. Το εθνικό συμφέρον δεν ήταν μονίμως στις κορυφαίες προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ.

Το απέδειξε με την ανεύθυνη στάση του, μόλις ανέλαβε την εξουσία, προτιμώντας την επικοινωνιακή διαχείριση μιας δήθεν σύγκρουσης με τους δανειστές που κατέληξε σε capital controls, επάνοδο στην ύφεση και φυσικά τα αχρείαστα 14 δισ. νέων σκληρών δημοσιονομικών μέτρων. Το απέδειξε όταν συμβιβάστηκε με την αναβολή νέων περικοπών στις συντάξεις και την κατάργηση του αφορολόγητου για να παραχωρήσει το όνομα, την ιστορία, την εθνότητα και τη γλώσσα στους Σκοπιανούς.

“Παρών ” λοιπόν στην λιποταξία από τα εθνικά δίκαια. “Παρών” στην αναπαυτική αναμονή στα μετόπισθεν μήπως και έρθει μια εθνική καταστροφή για να επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί ξανά το θυμικό των Ελλήνων και να ανακτήσει την πολυπόθητη πρόσβαση στην εξουσία. Μόνο που τώρα πια, έχουσι γνώσιν οι φύλακες!