Το όλον της παράταξης

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δυστυχώς η μετεγχειρητική μου κατάσταση δεν μου επέτρεψε να βρίσκομαι στο Πολεμικό Μουσείο για να αποκτήσω άμεση επαφή με τους παρευρισκόμενους και το κλίμα της εκδήλωσης, ούτε να ακούσω απευθείας τις ομιλίες των δύο πρώην πρωθυπουργών. Προσπάθησα πάντως να έχω όσο το δυνατόν πληρέστερη πληροφόρηση πριν γράψω το οτιδήποτε.

Ανατρέχοντας σε ένα παλαιότερο άρθρο μου πριν επτά και πλέον χρόνια, Στα κόμματα δεν υπάρχει σιωπητήριο...  συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα απλώς να παραθέσω το συγκεκριμένο κείμενο και να μη σχολιάσω κάτι περαιτέρω. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, και τότε οι επιμέρους επισημάνσεις των πρώην πρωθυπουργών γεννούσαν σε κάποιους υπερβολικές αντιδράσεις για δήθεν υπονόμευση, που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, διατηρώντας συμπαγή τον ιστορικό πυρήνα της παράταξης.

Εξηγούσα τότε ότι στα κόμματα τα σιωπητήρια και οι κολακείες δεν βοηθούν στη δημιουργική εξέλιξη. Ούτε τα φοβικά σύνδρομα Μάκβεθ, που συχνά προκύπτουν με τη διαχείριση της εξουσίας, συνεισφέρουν στη δημιουργία υγιών αντανακλαστικών. Γόνιμη κριτική, γινόταν, γίνεται και θα γίνεται κι ακούγεται τουλάχιστον υποκριτικό να αντιδρούν επιθετικά σε αυτή ακόμη και στελέχη που κάποτε ζητούσαν την καθιέρωση επίσημων τάσεων εντός των μεγάλων, πολυσυλλεκτικών σχηματισμών.

Ανάλογη είναι και η τωρινή συγκυρία. Με ευκολία κάποιοι ξέχασαν τη στήριξη του Αντώνη Σαμαρά, ώστε να κατορθώσει να εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τη συνεπή πορεία του όλα αυτά τα χρόνια ώστε να έρθουν οι μεγάλες νίκες του κόμματος. Τους επαίνους του για τα κυβερνητικά επιτεύγματα στον οικονομικό τομέα, τη διαχείριση της πανδημίας ή την κατάσταση στον Έβρο.

Σε μια ομιλία με τίτλο “Ελλάδα, και Ευρώπη σε σταυροδρόμι”, ο πρώην πρωθυπουργός επισήμανε, όπως αντίστοιχα και ο Κώστας Καραμανλής, τις γνωστές αγωνίες του για το γεωπολιτικό τοπίο στην περιοχή μας, τους κινδύνους και τις απειλές που ελλοχεύουν και τα όρια της δικής μας συγκαταβατικότητας. Μπορούμε να αρνηθούμε να ακούσουμε τα επιχειρήματα όσων ασχολήθηκαν με επιτυχία με αυτά τα θέματα;

Γνωστές ήταν και οι θέσεις του για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων και την εθνική σημαντικότητα του δημογραφικού. Γνωστές και οι τοποθετήσεις του, και σε Συνέδρια του κόμματος πριν καν γίνει κυβέρνηση, για την ανάγκη, στα πλαίσια της διεύρυνσης, η ΝΔ να μην απεμπολήσει την ιδεολογική της ταυτότητα στρεφόμενη αποκλειστικά σε μεταμοντέρνες, δικαιωματικές και woke ατζέντες οι υποστηρικτές των οποίων επιδιώκουν την επιβολή της μοναδικής “διαφωτισμένης” τους οπτικής απέναντι στους… “παλαιολιθικούς” κι όχι τη δημιουργική σύμπραξη με την παράταξη και το σεβασμό της ιστορίας της.

Ειδικά σήμερα, όπως κατέδειξαν και οι ευρωεκλογές, υπάρχει ένα διεθνές ζητούμενο ταυτότητας των λαών, και των κομμάτων, που μέσα στην ακρίβεια, τα εργασιακά κι ασφαλιστικά ζητήματα, τη μεταναστευτική υπερφόρτωση, την πολιτισμική αναταραχή, ψάχνουν διόδους για να διατηρήσουν ζωντανή την ιδιοσύσταση τους.

Το να επισημαίνεις τις διεθνείς ανησυχίες, τα προβλήματα, τα ζητούμενα των καιρών όσα αλλάζουν τον κόσμο και το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο γύρω μας, και να κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου για την πιθανότητα μετατόπισης της ταυτοτικής υπόστασης της παράταξης σου, δεν σε κάνει εχθρό της. Ίσα ίσα που δείχνει το αγνό ενδιαφέρον και την πρόθεση να προσθέσεις ένα λιθαράκι ώστε έως την επόμενη εκλογική μάχη να έχουν κλείσει πληγές με μέρος των απογοητευμένων ψηφοφόρων σου.

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για αλαζονεία της εξουσίας, ο ίδιος αναγνωρίζει λάθη και παραλείψεις που ενόχλησαν το παραδοσιακό κομματικό ακροατήριο. Το όλον της παράταξης είχε, έχει και θα έχει ανάγκη τον ειλικρινή διάλογο, τις θέσεις και τις αντιθέσεις που δεν προκύπτουν από εμμονές και προσωπικές διαδρομές αλλά από την κοινή ανησυχία για το παρόν και το μέλλον του πιο σημαντικού πολιτικού πυλώνα της χώρας επί πενήντα χρόνια.

Υ. Γ. 1. Δύο διαδικαστικές επισημάνσεις. Ίσως οι ομιλίες των δύο πρωθυπουργών να μπορούσαν να έχουν γίνει με μια άλλη αφορμή. Άλλωστε κι οι δυο τους δεν αναφέρθηκαν στο βιβλίο και τον συγγραφέα του.

Υ.Γ. 2. Το κοινό έμοιαζε ετερόκλητο κι ανάμεσα τους υπήρξαν και “κόκκινα πανιά” όπως η κ. Θάνου. Όμως δεν είναι υποχρέωση των ομιλητών να ελέγχουν ποιοι προσέρχονται και να αποκλείουν όσους τους ενοχλούν.