Το μέλλον της ΝΔ, κατατρόπωσε το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Ενώ λίγο, πολύ τα υπόλοιπα κόμματα, κινήθηκαν μέσα στο φυσιολογικό εύρος των αναμενόμενων δημοσκοπικών ποσοστών, όποιος ισχυριστεί ότι προέβλεψε τα ποσοστά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτές τις εκλογές, ψεύδεται ασυστόλως. Κι αν, ειδικά τις τελευταίες μέρες η προοπτική η ΝΔ να ξεπεράσει το 36% και να κινηθεί ίσως και κάπως υψηλότερα, ήταν ισχυρή, η πλήρης κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προέκυπτε από πουθενά. Και τα δύο όμως αυτά γεγονότα, συνιστώντας μια στρατηγική νίκη του Μητσοτάκη και μια στρατηγική ήττα του Τσίπρα, καταδεικνύουν κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξαν συνειδητά να μιλούν σχεδόν αποκλειστικά για το μέλλον. Να αναφέρονται στις λύσεις των προβλημάτων της επόμενης μέρας μετά τις σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις. Το έκανε όμως με όρους ουσίας κι όχι τοξικότητας, με όρους σταθερότητας κι όχι αφελούς θεωρητικολογίας, με όρους συμπαγούς κυβερνησιμότητας κι όχι άτσαλης συνεργασιολογίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, παρέμειναν ασφυκτικά εγκλωβισμένη στη ρητορική, τις αρχές και τα επιχειρήματα του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος που του έδωσε τη νίκη σε συνθήκες όπου η ελληνική κοινωνία έψαχνε ακόμη τη θυμική εκτόνωση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, αλλά δεν μπορεί να αναπαραχθεί αυτούσιο σε ένα περιβάλλον με διαφορετικό διακύβευμα και απαιτήσεις.
Σε δύο βασικές πολιτικές παραμέτρους, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησαν αντίθετες πορείες τα τελευταία χρόνια.
Η ΝΔ συνέχισε να εκσυγχρονίζεται και να επιχειρεί να εκπροσωπήσει και κοινά που έως πρόσφατα δεν προσέγγιζε δίχως να δημιουργεί απόλυτο ρήγμα με το παραδοσιακό κοινό της, ακόμη κι αν κάποιες επιλογές δεν θεωρούνταν, από αυτό, απολύτως συμβατές με το διαχρονικό στίγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να μετατραπεί σε έναν αξιόπιστο κεντροαριστερό πόλο, με σαφές εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, συνέχισε να προβάλει το ίδιο απαράλλαχτο πρόσωπο, χαμένος σε μια αυτοαναφορική περιδίνηση κι αφέθηκε έρμαιο στον κατακερματισμό της απλής αναλογικής που ο ίδιος επέλεξε.
Επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανόησαν εγκαίρως ότι η κυβερνητική του πορεία έπαψε προ πολλού να αποτελεί εύσημο και σημείο αναφοράς γιατί αφορούσε μια εντελώς διαφορετική περίοδο. Η τότε ρήξη, τώρα μοιάζει με γραφικότητα σε πολλούς από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, και η υπενθύμιση των capital controls, των πιθανών παράλληλων νομισμάτων και της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης, φέρνει πλέον ρίγη τρόμου κι όχι ρωμαλέας αντίδρασης. Από την άλλη, όσοι τα αναπολούν διαθέτουν πια πολλαπλούς πειστικότερους εκφραστές.
Αντίθετα η ΝΔ βρέθηκε στη δίνη πολλαπλών κρίσεων και παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες μπορεί να υπάρξουν για επιμέρους πολιτικές, κατόρθωσε να πετύχει ταυτόχρονα τη δυναμική οικονομική ανάκαμψη με τη διατήρηση ενός εκτεταμένου διχτυού κοινωνικής προστασίας. Και στο τέλος αυτής της δύσκολης πορείας, έθεσε τους στόχους για το αύριο με μετρήσιμο και εύστοχο τρόπο.
Δεν ξέρω αν α ΣΥΡΙΖΑ προλαβαίνει να περισώσει οτιδήποτε μέσα στον επόμενο μήνα. Ο χρόνος δεν επαρκεί για μια πλήρη και ουσιαστική ανάλυση των αιτιών της εκλογικής αποκαθήλωσης και να αποκτήσει διακριτική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Θα είναι ευτυχής αν κατορθώσει να αποφύγει την περαιτέρω συρρίκνωση και να ενεργοποιήσει κάποια αντανακλαστικά που θα αποτρέψουν την επιστροφή του στον ρόλο που διέθετε πριν την μνημονιακή μεγέθυνση του. Αμέσως όμως μετά από αυτό οφείλει να αναρωτηθεί για την ταυτότητά και το μέλλον του.
Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισαν μια τεράστια ιστορική ευκαιρία, παρόμοια με αυτή που προσέφερε η μεταπολίτευση στην παράταξη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τότε, ανέλαβε την ευθύνη της επιστροφής στη δημοκρατική ομαλότητα, τη θεσμική ανασυγκρότηση και τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Τώρα, της δίνεται η δυνατότητα, σε συνθήκες δημοσιονομικής υγείας και αναπτυξιακού οίστρου να ολοκληρώσει την μετσρρυθμιστική στροφή, δημιουργώντας ένα σύγχρονο, ευέλικτο και λειτουργικό ψηφιοποιημένο κράτος ενώ την ίδια στιγμή θα στηρίζει την μετεξέλιξη του παραγωγικού μοντέλου με βάση τις προκλήσεις του επόμενου σταδίου της παγκόσμιας οικονομίας.