Της καληνύχτας τα φιλιά
Έλα είσαι καλά, γύρισες, είσαι σπίτι;»
«ναι είμαι στο σπίτι, όλα καλά»
«εντάξει παιδί μου, καληνύχτα»
«καληνύχταααα»
Αυτός είναι ένας τυπικός διάλογος μιας Ελληνίδας μητέρας με το φοιτητή γιό της ή τη φοιτήτρια κόρη της.
Γράφει ο Δρ. Γιώργος Γιαννούσης, Ψυχοθεραπευτής, Οικογενειακός θεραπευτής
Γιατί τηλεφωνείτε με αυτή τη συχνότητα και για αυτό το λόγο στο παιδί σας, τους ρωτάω
Μα γιατί ανησυχούμε, μου απαντούν.
Κι αν υποθέσουμε πως αφότου μιλήσετε, μπουκάρουν στο σπίτι ληστές και του κάνουν κακό ή του τηλεφωνεί ένας φίλος του και περνά να τον πάρει με μια μηχανή και λίγο αργότερα έχουν ένα ατύχημα.
Πώς θα προστατεύσετε τα παιδιά σας λοιπόν, πού εδράζεται αυτή η φαντασίωση, πώς με ένα τηλεφώνημα μπορείτε να ελέγξετε τη ζωή των παιδιών σας και να τους προστατέψετε από τους ενδεχόμενους κινδύνους.
Γιατί λοιπόν τους τηλεφωνείτε, τους ξαναρωτώ
Ίσως επειδή έχουμε πολλή αγωνία, απαντούν.
Τι συμβαίνει όμως όταν εμείς ζητάμε από τα παιδιά μας να έχουν εκείνα την ευθύνη να καθησυχάζουν τις δικές μας αγωνίες; Τους μαθαίνουμε να έχουν την δική μας ευθύνη, με αποτέλεσμα συνήθως να μην μπορούν να αναλάβουν τις δικές τους. Ενώ λοιπόν ανησυχούμε για εκείνα και επιθυμούμε να τα προστατέψουμε, αυτό που πετυχαίνουμε στην πράξη είναι εντελώς το αντίθετο.
Και το σημαντικότερο, όσο επιτρέπουμε η επικοινωνία μας να περιορίζεται στη συζήτηση για το αν είναι καλά και ασφαλής, χάνουμε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε σε περισσότερο ουσιαστικά πράγματα και να μοιραστούμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.
Θα ήταν προτιμότερο επομένως να τους τηλεφωνούμε όταν έχουμε την ανάγκη να τους ακούσουμε ή να τους δούμε και να μιλήσουμε για τα σημαντικά, δηλαδή για τα συναισθήματά μας.
«έλα παιδί μου τι γίνεσαι, μου έλειψες, πως είσαι».
Και να μοιραστούμε μαζί τους τα νέα μας, να τους ακούσουμε και να τους μιλήσουμε από την καρδιά μας…