Τι πολιτικό μήνυμα θα στείλει, η κάλπη των ευρωεκλογών;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δέκατες ευρωεκλογές κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σπάνια έγινε ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα και το μέλλον της Ευρώπης κι ακόμη σπανιότερα το αποτέλεσμα αυτής της κάλπης σηματοδότησε γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.

Η συνήθης εκλογική εικόνα αποτυπώνει μια μείωση των μεγάλων κομμάτων 6-8%. Ακόμη και το 1981 το κραταιό ΠΑΣΟΚ του 48%, κατέγραψε ένα 40% στις πρώτες ευρωεκλογές.

Επίσης, ουδέποτε ευρωεκλογές αποτέλεσαν το πρώτο αξιόπιστο δείγμα κυβερνητικής ανατροπής. Πχ το 1984 η ΝΔ του Αβέρωφ αν και άγγιξε την πρωτιά, βρέθηκε το 1985, με αρχηγό τον Μητσοτάκη, ηττημένη με 5%.

Τι μήνυμα λοιπόν μπορούν να στείλουν οι φετινές ευρωεκλογές; Κατά πάσα πιθανότητα η ΝΔ, πέρα από απολύτως κυρίαρχη και με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο, θα κινηθεί στο διαχρονικά δεδομένο περιορισμό δυνάμεων 6-8%.

Ακόμη και στο απρόβλεπτο σενάριο, που θα κατέληγε οριακά κάτω από 30%, η προβολή σε εθνικές εκλογές την φέρνει τουλάχιστον στο 36-37%, ένα ποσοστό που, μέσα στον ορυμαγδό νέων κομμάτων που θα κινηθούν κάτω από 3% ανεβάζοντας αρκετά το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων, αρκεί για να επιτευχθεί αυτοδυναμία.

Η Κεντροαριστερά παραμένει διχασμένη και το σενάριο, με το ΠΑΣΟΚ δεύτερο και στην πορεία ενισχυμένο από τη Νέα Αριστερά, να αποτελεί εν δυνάμει κυβερνητικό πυλώνα, δείχνει όνειρο καλοκαιρινής νυχτός. Η κενή ιδεολογίας lifestyle ρητορική του Κασσελάκη φαίνεται να διατηρεί τον. ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοκαθεδρία του χώρου και να τον καθιστά απαραίτητο συστατικό της όποιας αναγέννησης της Κεντροαριστεράς.

Οι εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας, μονίμως διαιρεμένοι σε αρχηγικές σέκτες, συνήθως βουτηγμένοι στο λαϊκισμό και την πατριδοκαπηλεία, αδυνατούν να συστήσουν έναν γνήσιο, σύγχρονο συντηρητικό χώρο και να διεκδικήσουν ουσιαστικό ρόλο στο παιχνίδι της εξουσίας.

Πού οδηγούν όλα αυτά; Στο απλό συμπέρασμα ότι όσοι παριστάνουν πως η κυριακάτικη κάλπη θα είναι προάγγελος πολιτικών γεγονότων, αγνοούν την ιστορία και υπερεκτιμούν ένα γεγονός υποτιμημένο, κακώς βέβαια, στη συνείδηση των πολιτών. Φυσικά και θα αποτυπωθούν αντιδράσεις σε επιμέρους επιλογές της κυβέρνησης, όπως συμβαίνει κάθε φορά, αλλά από πουθενά δεν προκύπτουν διεργασίες αλλαγής του πολιτικού σκηνικού που παραμένει κατακερματισμένο.

Το σκηνικό έως το τέλος της τετραετίας θα διαμορφωθεί από την κυβερνητική ικανότητα αντιμετώπισης των κοινωνικοοικονομικών και εθνικών θεμάτων κι από τη δυνατότητα, ανύπαρκτη προς το παρόν, να δημιουργηθεί συγκροτημένο και δομημένο αντίπαλο κυβερνητικό δέος, από οποιαδήποτε πλευρά του πολιτικού τόξου.