Θυμός κι ανατριχίλα για τη συζυγική κτηνωδία

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Συγγραφέας

Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που οι μισοί δηλώνουν έκπληκτη με τις εξελίξεις κι οι άλλοι μισοί υποψιάζονταν ότι κάτι δεν πάει καλά με την υπόθεση. Πώς μπορεί ένας σύζυγος να πράττει κάτι τόσο αποτρόπαιο και να προσποιείται για μέρες το θύμα και τον τεθλιμμένο; Κι από την άλλη, εξαρχής έμοιαζε να υπάρχει κάτι στραβό στην εξιστόρηση των γεγονότων. Ληστές που αντί να επιτεθούν στον σύζυγο πνίγουν ένα 20χρονο κορίτσι που προφανώς ήταν πολύ μικρότερη απειλή γι’ αυτούς.

Όλοι σαστίζουμε μπροστά σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα. Εκπλησσόμαστε από την ψυχραιμία και τον κυνισμό των θυτών. Νιώθουμε ανήμποροι να εξηγήσουμε τα όρια της ανθρώπινης βιαιότητας.

Η ιστορία στα Γλυκά Νερά είναι ένα ακόμη σύμπτωμα σε μια κοινωνία που ασθενεί. Φυσικά και τέτοια εγκλήματα γινόντουσαν και θα συνεχίσουν να γίνονται. Όμως η εποχή μας, δείχνει να γεννά περισσότερο και αγριότερο έγκλημα από όσο μπορούμε να διαχειριστούμε. Με κίνητρα προσωπικά και οικονομικά, με ψυχωτική αντιμετώπιση των δυσκολίων και ταχύτατη αποστροφή από την προσπάθεια προσαρμογής.

Θα ακουστούν και πάλι οι φωνές για θανατική ποινή. Έχει αποδειχτεί ότι δεν  βοηθά ούτε στην εξάλειψη των εγκλημάτων, ούτε στη συμμόρφωση, ούτε καν στην απάλυνση του πόνου των οικείων. Οι ψυχολογικές παρεκκλίσεις, σε μια κοινωνία που τις αναπαράγει με ταχύτητα, δεν θα εξαφανιστούν με εκτέλεση των δολοφόνων.

Αν κάτι θα έπρεπε να μας απασχολεί, είναι οι ποινές, σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι εξαντλητικές. Αν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε τον σωφρονισμό, ας εξασφαλίσουμε ότι η τιμωρία θα είναι ουσιαστική και παραδειγματική.

Ας εξασφαλίσουμε οι βαθιές πληγές στο ενός έτους βρέφους να μην γίνουν μεγαλύτερες βλέποντας τον εκτελεστή της μητέρας της, σε περίπου 15 χρόνια, και όντας ούτε καν 50 ετών, να περιφέρεται μέσα στο κοινωνικό σύνολο, ξαναφτιάχνοντας χαρωπός τη ζωή του.

Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, σε έναν τέτοιου είδους βασανιστή, οφείλουμε μια συλλογική αποστροφή, που θα μετατραπεί σε μόνιμο συνειδησιακό θάνατο για τον ίδιο έως ότου έρθει η ώρα και το φυσικού του αποχωρισμού από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Οφείλουμε επίσης μια ενδοσκοπική ματιά για να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, κάθε φορά που είδαμε συμπεριφορές που “μύριζαν” βιαιότητα, που παραβλέψαμε τα σημάδια της κακοποίησης, που θεωρήσαμε λογικό ένας σχεδόν 30χρονος να αναζητεί τον έρωτα σε μια 15χρονη, που δεν μας ενόχλησε ο βασανισμός των ζώων.