Ταρακουνηθήκαμε

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου…

Γράφει ο Dr Γιώργος Γιαννούσης , Ψυχοθεραπευτής, Οικογενειακός θεραπευτής

Η εμπειρία που βιώσαμε με τους σεισμούς είναι τρομαχτική, ξαφνικά διαπιστώσαμε πόσο ανήμποροι είμαστε μπροστά στη δύναμη της φύσης και πόσο μάταιο είναι καμιά φορά να δημιουργείς, να κοπιάζεις να φτιάξεις κάτι και σε μια στιγμή όλα αυτά τα δημιουργήματα να χάνονται. Διαπιστώνουμε όμως ταυτόχρονα την αξία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και σταθμίζουμε μέσα μας τι είναι πιο σημαντικό: λίγο μετά το σοκ του σεισμού πιάνουμε το κινητό τηλέφωνο και ψάχνουμε να δούμε τι γίνονται οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι.

Εσείς που τηλεφωνήσατε;

Αυτός ο φόβος και το νοιάξιμο είναι που μας συνδέει με τους δικούς μας ανθρώπους και αυξάνει το αίσθημα του ανήκειν. Γιατί τότε στην ώρα του κινδύνου αντιλαμβανόμαστε πόσο ζωτικής σημασίας είναι να ανήκουμε κάπου, να μπορούμε συλλογικά να παλέψουμε τους φόβους, τις απώλειες και τα ζόρια που προκύπτουν. Εδώ κοντά στη δική μας πόλη, η οποία ευτυχώς άντεξε, κάποιοι συνάνθρωποί μας βίωσαν πιο τρομακτικά από εμάς το σεισμό και τις συνέπειές του. Δυστυχώς χάσανε τα σπίτια τους και είναι αναγκασμένοι να ζουν σε πρόχειρους καταυλισμούς ή να φιλοξενούνται. Όμως ζουν κι αυτό είναι αρκετό, είναι μια σπίθα που μπορεί να ανάψει μια νέα φωτιά κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι να δημιουργήσουν εκ νέου τα καινούργια δεδομένα στη ζωή τους. Ας τους έχουμε έγνοια όπως μπορεί ο καθένας από εμάς.

Σήμερα γράφω με το σημάδι του σεισμού να έχει αφήσει το αποτύπωμά του και στον δικό μου εργασιακό χώρο, το ΝΗΜΑ, ένα χώρο που φτιάξαμε με τη σύντροφό μου, επίσης σύμβουλο ψυχικής υγείας Κωνσταντία Χαλδούπη, με μεράκι και κόπο. Το ΝΗΜΑ για όσους δεν το γνωρίζουν στεγάζεται σε ένα όμορφο νεοκλασικό κτίριο της πόλης, το οποίο δυστυχώς έπαθε αρκετές ζημιές από τους πρόσφατους σεισμούς. Αναμένοντας την εκτίμηση από το κλιμάκιο της πολιτικής προστασίας τα συναισθήματα είναι πολλά και ανάμικτα, όμως εμείς είμαστε ζωντανοί και αισιόδοξοι για νέα ξεκινήματα.

Εξάλλου το ΝΗΜΑ είναι οι άνθρωποί του, η ενέργειά τους και η δέσμευσή τους για προσωπική αλλαγή -και αυτά δεν χάνονται ακόμη κι αν στεγαστούν αλλού. Τα λόγια τους είναι συγκινητικά και μου δίνουν κουράγιο:

«Το νήμα είναι κομμάτι του εαυτού μας… Οι άνθρωποι, η θεραπευτική ομάδα, οι χώροι, τα αντικείμενα, τα συναισθήματα, τα γέλια, τα δάκρυα… Είναι οι αναμνήσεις στο μυαλό και στην καρδιά μας… Που αυτά δεν «καταστρέφονται»… Το ίδιο σκέφτομαι και για το σπίτι της γιαγιάς μου… Κρατάω τις αναμνήσεις μου σαράντα χρόνων στο μυαλό και στην καρδιά μου…».

«Πολύ λυπάμαι για όλα αυτά που συνέβησαν. Για όλους τους ανθρώπους, είτε τους επηρέασε λίγο είτε περισσότερο. Εύχομαι να διδαχτούμε από αυτή την εμπειρία και να βρούμε όλοι ένα καινούριο νόημα! Στεναχωρήθηκα επίσης που την επόμενη μέρα του σεισμού στο σούπερ μάρκετ βίωσα έναν κανιβαλισμό με τα νερά που όλοι έπαιρναν καμιά δεκαριά εξάδες ο καθένας μην αφήνοντας για τους υπόλοιπους… σαν να μη μας δίδαξε τίποτα το πρώτο λοκνταουν, τότε με το άδειασμα στα ράφια των σούπερ μάρκετ! Όσο για το ΝΗΜΑ, σκέφτομαι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εκεί και βουρκώνω… γιατί ήταν η τελευταία και δεν το ξέραμε. Είμαι σίγουρη ότι και ο καινούριος χώρος θα έχει την ίδια ζεστασιά γιατί είναι οι άνθρωποι που δίνουν ζωή στα πράγματα γύρω τους. Υπομονή εύχομαι σε όλους! Πάνω από όλα να είμαστε καλά και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο».

Όσο οι απώλειες είναι υλικές, το κόστος είναι πάντα «μικρό», ενώ το κέρδος από τα διδάγματα της ζωής μπορεί να είναι μεγάλα. Προσωπικά κοιτώ μπροστά και εστιάζω στη χαρά της νέας δημιουργίας. Φυσικά ζορίζομαι, στεναχωριέμαι μα και επιθυμώ να νοηματοδοτήσω γρήγορα την απώλεια και να οραματιστώ τα καινούργια δεδομένα…

Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη…

Υποσημείωση:

Εδώ και καιρό έχουν αυξηθεί οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν κρίσεις πανικού. Η κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική πίεση, υπό την απειλή της πανδημικής κρίσης, δημιούργησε σε πολλούς ανθρώπους την αίσθηση αδυναμίας ελέγχου της ζωής τους. Αυτή η συνθήκη τροφοδοτεί και διογκώνει το άγχος, το οποίο όταν δεν καταλύεται, διοχετεύεται σε ψυχοσωματικές αντιδράσεις, όπως έντονες φοβίες, κρίσεις πανικού, ιδεοψυχαναγκασμοί, κ.α. Το ταρακούνημα του σεισμού επιδείνωσε την ανασφάλεια και ενδεχομένως να οδηγήσει σε αύξηση των κρίσεων πανικού. Το αντίδοτο του πανικού είναι η αποδοχή της τρωτότητας, η κατανόηση δηλαδή πως δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα υπό τον έλεγχό μας και συνάμα η ενδυνάμωση της ψυχικής ανθεκτικότητας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου από το ποίημα «δίκοπη ζωή»