Τα πολιτικά κενά και τα κενά μνήμης
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Όταν δύο πρώην Πρωθυπουργοί κάνουν δημόσιες παρεμβάσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσφέρουν υλικό για σχολιασμό. Ανάμεσα σε άλλα είναι σίγουρο ότι η συζήτηση θα περιστραφεί και γύρω από τα αν υπάρχουν πολιτικά κενά στην εγχώρια σκηνή, με ποιο τρόπο μπορούν να εκφράσουν και ποιο ρόλο ίσως διεκδικήσουν οι δύο ηγέτες.
Υπάρχει βέβαια μια τεράστια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν επιχειρεί να καθαγιάσει το παρελθόν του, ίσα ίσα που το χρησιμοποιεί ως αποδεικτικό στοιχείο της διαρκούς δικαίωσης του σε κορυφαία ζητήματα. Αντίθετα, ο Τσίπρας αναζητεί την αναβάπτιση μέσα από την εναλλακτική αφήγηση του παρελθόντος. Ο ένας στηρίζεται στη δύναμη της μνήμης κι ο άλλος στα κενά μνήμης που συνήθως αποκτούν οι κοινωνίες με την πάροδο του χρόνου.
Ο Σαμαράς, δεκαέξι χρόνια μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, συνεχίζει να απευθύνεται στην κοινωνία αξιοποιώντας την ισχύ του αξιακού πυρήνα που τότε του έδωσε τη λαϊκή αποδοχή. Ο Τσίπρας, επιδιώκει να αντιστρέψει το αξιακό του προφίλ ρίχνοντας το βάρος κάθε σφάλματος ή διφορούμενης απόφασης στους συνεργάτες του!
Ο Σαμαράς μιλά για το μέλλον. Αναδεικνύει όσα θεωρεί ως κυρίαρχα προβλήματα του τόπου. Την γεωπολιτική ανάδειξη, την κοινωνική συνοχή, την αειφόρο ανάπτυξη, τη θεσμική θωράκιση. Ο Τσίπρας εξαντλείται στην προσπάθεια να αποδείξει ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν άσκοπο κι ότι η διαπραγμάτευση του με τους δανειστές δεν ήταν αποτυχημένη, όταν η ιστορία έχει γράψει ανεξίτηλα τα συμπεράσματά της.
Επανέφερε την ύφεση (όταν η ανάπτυξη ξεπερνούσε πλέον και τους επίσημους στόχους) γι’ αυτό και περιορίστηκαν οι αρχικοί στόχοι για το πλεόνασμα. Πήρε πολλαπλάσια, ακόμη κι από ζητούσαν οι θεσμοί το 2014, δημοσιονομικά μέτρα. Υποθήκευσε αέναα τη δημόσια περιουσία.
Ο Σαμαράς απαντά με βεβαιότητα και σταθερό στίγμα σε όσα απασχολούν την κοινωνία και επενδύει στη μνήμη ως μέσο δικαίωσης. Ο Τσίπρας ψάχνει απαντήσεις στα αξεπέραστα αδιέξοδα του μέσα από κενά μνήμης και αποδιοπομπαίους τράγους.
Αν και όποιο πολιτικό κενό φαίνεται να έχουν διαγνώσει οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το σίγουρο είναι αποκλείεται να καλυφθεί με υλικά ανακαίνισης γύρω από ένα παρελθόν που έχει καταρρεύσει προ πολλού όπως αυτό του Τσίπρα. Μια τέτοια ανοικοδόμηση απαιτεί διαφορετικά υλικά και πρωτίστως συνέπεια, αξιοπιστία και σαφές αξιακό πλαίσιο.
