Τα παιδιά του Πολυτεχνείου του 1973 μπορούμε να τα έχουμε σήμερα;

Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

Ήταν 17η Νοεμβρίου 1973 όταν μια γενιά νέων ανθρώπων τόλμησε να αντισταθεί στη Χούντα των Συνταγματαρχών και να αγωνιστεί για ιδανικά διαχρονικά που ιδίως σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρα. Το σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», το σύνθημα των αγωνιστών του πολυτεχνείου σήμερα ωστόσο είναι ζητούμενο αντί για δεδομένο. Τα παιδιά αυτά τότε αγωνίστηκαν ενάντια στη Διδακτορία γιατί δεν συμβιβάστηκαν με την καθεστηκυία τάξη. Τα παιδιά αυτά «διψούσαν» για ελευθερία και δημοκρατία. Χάρη σε αυτά τα παιδιά του Πολυτεχνείου άρχισε να διευρύνεται και να εδραιώνεται η Δημοκρατία την οποία ένα χρόνο αργότερα εγκαθίδρυσε και αποκατέστησε με αναίμακτο τρόπο, πρωτοφανή για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, ο Κων/νος Καραμανλής.

Τα παιδιά αυτά αποτελούν αναμφισβήτητα πρότυπο για όλες τις επόμενες γενιές πόσο μάλλον για τη σημερινή γενιά, τη γενιά του καναπέ του fb και των υπολοίπων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τα σημερινά παιδιά δεν τολμούν όπως τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Δεν ονειρεύονται και δεν αγωνίζονται για τα ιδανικά όπως τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Άραγε γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία και ποιο το βαθύτερο νόημα της; Τη θέση των παιδιών του Πολυτεχνείου έχουν πάρει δυστυχώς οι «μπαχαλάκηδες» και η οι συλλογικότητες. Είναι πραγματικά αναιδείς και αστοιχείωτοι όσοι συγκρίνουν τα παιδιά του Πολυτεχνείου με τις σημερινές συλλογικότητες των Εξαρχείων. Δεν γνωρίζουν ιστορία όσοι σήμερα κάνουν λόγο για άσυλο στα Πανεπιστήμια με σκοπό να διαδοθούν τάχα τα ιδανικά των παιδιών του Πολυτεχνείου, όταν όλοι βλέπουμε καθημερινά τι έκνομες καταστάσεις επικρατούν στα Πανεπιστήμια (λ.χ ναρκωτικά, κλπ).

Βέβαια κάποια παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου εξαργύρωσαν τον αγώνα τους καταλαμβάνοντας θέσεις δημόσιας εξουσίας. Ωστόσο αυτή ήταν η μικρή μειονότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών αυτών της Νομικής πρώτα και ύστερα του Πολυτεχνείου έμεινε στην αφάνεια. Τέτοια ακριβώς παιδιά χρειαζόμαστε και σήμερα. Παιδιά που να σκέφτονται λογικά και να τολμούν να αγωνιστούν για ιδεώδη και ιδανικά και όχι να μένουν άπραγα στηριζόμενα στη λογική του «ωχ αδερφέ κάποιος θα μας βολέψει στο δημόσιο και εμας». Μόνο έτσι υπάρχει διέξοδος φυγής από το σημερινό αδιέξοδο του παραλόγου. Αλλιώς θα είμαστε για πάντα βυθισμένο στο σκοτάδι και οι εκάστοτε κυβερνώντες θα κυβερνούν στηριζόμενοι στον αστερισμό του λαϊκισμού όπως και τώρα…