Τα κρυφά σημεία μιας κυριακάτικης συνέντευξης
Γράφει ο Ευπατρίδης
Να ξεκαθαρίσω καταρχάς πως όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς για τα εθνικά ζητήματα την Κυριακή δεν εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό «απειλής» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όποιοι πιστεύουν κάτι τέτοιο δεν το γνωρίζουν, και δεν καταλαβαίνουν τον τρόπο που σκέφτεται και δρα. Και κυρίως, δεν αντιλαμβάνονται ότι τη στάση του για τα εθνικά θέματα δε θα την έβαζε ποτέ σε ζυγαριά ή διαπραγμάτευση.
Ωστόσο, μια συνέντευξη ποτέ δεν είναι μονοθεματική. Η θεματολογία της κυριακάτικης ήταν ευρεία. Και όπως συμβαίνει συχνά σε ένα κείμενο, καμιά φορά το μήνυμα περνάει από τις γραμμές εκείνες που περνάνε απαρατήρητες στο μάτι. Εν προκειμένω, στις δύο τελευταίες ερωτήσεις. Αυτές που ο μέσος αναγνώστης δε διαβάζει.
Ο προσεκτικός όμως ξέρει ότι το κλείσιμο μετράει.
«– Στην Αμερική, οι πρώην πρόεδροι χρησιμοποιούνται σε διάφορες αποστολές, συνδράμοντας την εθνική προσπάθεια. Στην Ελλάδα, οι πρώην είναι απλώς πρώην. Θεωρείτε πως αυτό θα μπορούσε να αλλάξει;
– Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε, αλλά σε αυτό εγώ δεν μπορώ να μιλήσω γενικά. Σε ό,τι όμως με αφορά, όπως γνωρίζετε, εγώ αυτό κάνω. Υπηρετώντας σταθερά και με συνέπεια την πατρίδα μου, τις ιδέες μου και την παράταξή μου.
– Έχετε πει για την υπόθεση Novartis πως θα πάτε μέχρι τέλους. Ποιο είναι αυτό το τέλος; Είναι κοντά;
– H σκευωρία Novartis ήταν μια απόπειρα αλλοίωσης του πολιτεύματος χωρίς προηγούμενο. Γι’ αυτό και πρέπει να διερευνηθεί «μέχρι τέλους». Οχι απλώς για να τιμωρηθούν όσοι το έκαναν. Αλλά για να μη διανοηθεί να το ξανακάνει ποτέ κανείς! Ξέρετε, η αλήθεια είναι προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Και η αλήθεια λυτρώνει. Αλλά αυτό είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Που πρέπει να δείξει ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου…».
Είναι σαφές το μήνυμα. Δεν ήταν ο βασικός σκοπός της συνέντευξης, ήταν όμως μέρος του. Αυτό που λέει ο Σαμαράς είναι ξεκάθαρο.
Να το πούμε όσο πιο απλά. Υπάρχουν δύο στάσεις που μπορεί να τηρεί ένας πρώην πρωθυπουργός, για τον οποίο δεν υπάρχει πλέον ανώτερο αξίωμα να διεκδικήσει.
Ο πρώτος είναι αυτό που βλέπουμε να κάνει τόσα χρόνια επιτυχημένα ο Κώστας Καραμανλής. Μένει σιωπηλός στο 95% του χρόνου, και η σιωπή του ερμηνεύεται από τον καθένα όπως θέλει. Είναι πολιτικά ανενεργός, όμως παρών.
Ο δεύτερος είναι ο ακριβώς αντίθετος. Ένας πρώην πρωθυπουργός δεν είναι φυσιολογικό να μένει σιωπηλός. Δε νοείται πρώην πρωθυπουργός να παροπλίζεται. Έχει άποψη, την οποία εκφράζει, έχει επιρροή, την οποία ασκεί.
Είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε πρωθυπουργού αν θέλει την ισχύ αυτή των προκατόχων του να την αξιοποιεί προς όφελός του, ή να την αφήνει να χάνεται.
Σε κάθε περίπτωση όμως, από κανέναν πρώην πρωθυπουργό δε γίνεται ανεκτό η τιμή, η υπόληψη και η υστεροφημία του να γίνονται προϊόν διαπραγμάτευσης χάριν της «πολιτικής σταθερότητας».