Συνδικαλισμός για τα σκουπίδια

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αθήνα γεμίζει με “λόφους” από σκουπίδια. Οι απεργίες των εργαζομένων στην καθαριότητα είναι συχνό φαινόμενο και η πρωτεύουσα έχει δεινοπαθήσει επανειλημμένα, ειδικά σε περιόδους με αυξημένη θερμοκρασία που η αποσύνθεση των απορριμάτων επιτείνει τη δυσοσμία.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου να διεκδικεί το καλύτερο δυνατό για το εργασιακό του περιβάλλον. Κι αυτό θα μπορούσε να είναι αποδεκτό στο βαθμό που τα αιτήματα αφορούν τη βελτίωση των συνθηκών, την καλύτερη διαχείριση του προσωπικού ακόμη και απαιτήσεις για βελτίωση των αποδοχών. Όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων τα αιτήματα κινούνται σχεδόν αποκλειστικά στη σφαίρα των συνδικαλιστικών εμμονών.

Η ταλαιπωρία των Αθηναίων πολιτών οφείλεται είτε στην άσκηση πίεσης για μονιμοποίηση, είτε όπως τώρα στην άρνηση συνδρομής και ιδιωτικών εταιρειών στον ταχύτερο και καλύτερο καθαρισμό της πόλης. Λογικές που και οι δύο κυρίως αφορούν την ιδεολογική αυταπάτη συγκεκριμένων πολιτικών χωρών παρά την υπεράσπιση των ουσιαστικών εργασιακών συμφερόντων. 

Χρησιμοποιούν τη δυσωδία και την πιθανότητα υγειονομικού επεισοδίου για να κατοχυρώσουν την μονιμοποίηση που με προεκλογική υπερβολή τούς υποσχέθηκαν παλαιότεροι δημοτικοί άρχοντες ώστε να κατακτήσουν το αυτοδιοικητικό αξίωμα. 

Επιμένουν στην αποκλειστικότητα της δημοτικής αποκομιδής όχι επειδή μπορούν να αποδείξουν την αναμφισβήτητη αποτελεσματικότητα τους αλλά επειδή φοβούνται τη σύγκριση με την ικανότητα του ιδιωτικού τομέα.

Στο όνομα ενός συνδικαλισμού κυριολεκτικά για τα σκουπίδια, δεν θα ακούσουμε ποτέ μια πρόταση για την αξιολόγηση του έργου τους, δεν θα διαβάσουμε τίποτα για το πώς μπορεί να προκύψει αύξηση της αποδοτικότητας και μείωση του συνολικού κόστους, Τους αρκεί η χρήση και αυτού του πεδίου ως αντιπολιτευτικό οχυρό, ως φορέα αντιδραστικότητας σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Κανείς δεν υποτιμά το δυσχερές και ανθυγιεινό της δουλειάς τους. Κανείς δεν θεωρεί θέσφατο τον ρόλο των ιδιωτών αν δεν υπάρξουν αυστηροί κανόνες και εντερικοί έλεγχοι. Αυτά όμως τα δεδομένα δεν δικαιολογούν τον κοινωνικό εκβιασμό για μικροπολιτικούς λόγους, ούτε την δαιμονοποίηση του outsourcing υπηρεσιών που υπό προϋποθέσεις αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την απεμπλοκή, τόσο της τοπικής αυτοδιοίκησης κεντρικής άσο και της κεντρικής εξουσίας, από εργασίες που μπορούν να εκτελεστούν ακόμη καλύτερα από εξειδικευμένους ιδιωτικούς φορείς.