Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό
Γράφει ο Βασίλης Βρανάς, Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Σε λιγότερο από έναν μήνα έχουμε εθνικές εκλογές. Όπως είναι αναμενόμενο, ο πολίτης κάνει τον απολογισμό των πεπραγμένων της κυβέρνησης που φεύγει. Εν προκειμένω, μιλάμε για τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το αν κυβέρνησαν κι άλλοι πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και το εάν οι ΑΝΕΛ ήταν στην κυβέρνηση, τα έχουμε πει, τα έχουμε γράψει και τα έχουμε αναλύσει εκτενώς στο παρελθόν…
Πώς μπορεί ο πολίτης να κάνει τον απολογισμό των πεπραγμένων της κυβέρνησης όμως όταν δεν γνωρίζει τον ESM, τον κόφτη, το υπερταμείο, τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας, το ποσοστό ανεργίας, κλπ.; Μέσα σε τόσες πολιτικές αναλύσεις από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, πλέον ο πολίτης έχει χάσει τον προσανατολισμό του και σε συνδυασμό με την προπαγάνδα και τα fake news (ψευδείς ειδήσεις), η αποκάλυψη της αλήθειας φαντάζει δύσκολη.
Το ερώτημα όμως παραμένει: πώς μπορεί ο πολίτης να κάνει απολογισμό για τα πεπραγμένα της απελθούσας κυβέρνησης; Ο τρόπος είναι απλός!
Τα νοσοκομεία έγιναν καλύτερα; Οι άστεγοι στους δρόμους μειώθηκαν; Η εγκληματικότητα στην περιοχή μου, σε τι επίπεδα κινείται; Πόσων γνωστών, συγγενών και φίλων τα παιδιά εργάζονται. Εγώ, έχω εργασία (ή) και ο/η σύντροφος μου; Τα αγαθά που αγοράζω τα αγόραζα στην ίδια τιμή πριν το 2015; Υπάρχει ακόμα κόσμος που ψάχνει στα σκουπίδια; Αυτά και άλλα τόσα είναι μερικά ερωτήματα τα οποία μπορεί να θέσει κάποιος στον εαυτό του πριν πάει στην κάλπη -χωρίς να γνωρίζει οικονομικά και στατιστική.
Το καταλάβαμε! Η εύκολη ατάκα «40 χρόνια φάγανε» πουλάει, αλλά δεν επαρκεί για να ψηφίσεις. Η Ελλάδα την τελευταία τετραετία είχε μία «πολιτικά παρθένα» κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, δύο φορές! Δικαιολογίες δεν υπάρχουν, ειδικά όταν έχεις το παλιό ΠΑΣΟΚ στους κόλπους σου, για να σου μαθαίνει τη δουλειά… Όσο για την ατάκα: «το παιδί προσπάθησε, αλλά δεν το άφησαν», τα λόγια είναι περιττά. Κάθε άνθρωπος που έχει εργαστεί στην ελεύθερη αγορά, γνωρίζει πως όταν το «παιδί» δεν αποδίδει, τότε φεύγει. Ειδικά σε μία εποχή, που υπάρχουν πολλά «παιδιά» και με περισσότερα προσόντα για την ίδια θέση…
Στο τέλος της ημέρας, οφείλουμε να ψηφίσουμε το κόμμα που μας βελτίωσε την καθημερινότητα ή αυτό το οποίο φαίνεται πως μπορεί να μας τη βελτιώσει. Είναι καιρός να αναλάβουν και οι πολίτες τις ευθύνες τους και όσο για εκείνους/ες που στρέφονται στη λεγόμενη «ψήφο διαμαρτυρίας», να θυμάστε ότι η τιμωρητική ψήφος, στο τέλος, πάντα γυρίζει μπούμερανγκ.
