Σκοτώνοντας τα άλογα όταν γεράσουν
Γράφει η Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου
Διαβάζοντας τις προάλλες ένα γυναικείο περιοδικό, πολύ αξιοπρεπές και με ωραία θέματα, ένιωσα μια αδικία. Ένιωσα μια μονόπλευρη αντιμετώπιση που κρύβει μεγάλο ρατσισμό, ηλικιακό ρατσισμό, και είναι κάτι που στα γυναικεία περιοδικά συναντώ συχνά. Και με προβληματίζει γιατί αυτά τα περιοδικά τα διαβάζουν πολλές γυναίκες, νέες και μεγαλύτερες, και αν είναι ΜΟΝΟ αυτά τα μηνύματα που παίρνουν τότε μάλλον βάζουμε το λιθαράκι μας για κοινωνικό διχασμό σε πολλαπλά επίπεδα.
Διαβάζω, λοιπόν, το αφιέρωμα στο γραφείο και μιλούν, σε διάφορα άρθρα και διάφοροι άνθρωποι, για τις νέες συνθήκες στα γραφεία, για το πώς συνυπάρχουν οι νέοι με τους παλιούς κοκ. Από τις πρώτες σελίδες κιόλας διαβάζω ότι η νέα γενιά «αμφισβητεί την ιεραρχία και την εταιρική κουλτούρα». Και συνεχίζει αντίστοιχα στην από κάτω παράγραφο, «ότι παλεύει την παραδοσιακή ιεραρχία» (εννοεί προφανώς την επικράτηση των ανδρών στα ΔΣ κοκ.). Αναρωτιέμαι, έχει προσπαθήσει η κυρία που το έγραψε να δουλέψει, να προσπαθήσει να βγάλει άκρη και να φέρει εις πέρας ένα έργο σε ένα πλαίσιο που ΔΕΝ υπάρχει ιεραρχία; Σε ένα πλαίσιο που, αφού δεν υπάρχει ιεραρχία, δεν υπάρχει έλεγχος, λογοδοσία και ανάληψη ευθυνών; Γιατί αυτή η «αμφισβήτηση», η «επανάσταση» είναι καλή όταν το εναλλακτικό μοντέλο που προτείνεται δεν έχει αποδειχτεί (ακόμα τουλάχιστον) ότι δουλεύει;
Το απαραίτητο disclaimer εδώ, ότι προφανώς μιλάμε για την υγιή ιεραρχία, την ιεραρχία που έρχεται με τα προσόντα και την εμπειρία, όχι αυτή που φοριέται καπέλο. Γενικά μιλάμε για υγιή περιβάλλοντα.
Συνεχίζει η αρθρογραφία με ιστορίες για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πιο νέοι, με την «υπόγεια» προτροπή να τη μάθουν και οι μεγαλύτεροι. Ότι οι νέοι εκμεταλλεύονται την τεχνολογία για να δουλεύουν πιο «έξυπνα» και όχι πιο σκληρά. Ότι προφανώς όσοι δουλεύουν στο γραφείο είναι «θλιβεροί» και η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή (αυτό έχουν καταλάβει οι νέοι). Νέοι που έχουν συνηθίσει να κάνουν τα πάντα μέσα από εφαρμογές και touch screens, που δεν μπορούν να χειριστούν έναν «παλιό» εκτυπωτή. Και άλλα πολλά.
Δεν κατακρίνω την οπτική ότι ο τρόπος που σκέφτονται και δρουν οι νέοι είναι ωραίος, είναι διαφορετικός, είναι φρέσκος. Το «θέμα» μου είναι η σχεδόν σιγουριά ότι επειδή κάτι είναι «φρέσκο» είναι και σωστό και η προτροπή να τους ακολουθήσουμε σχεδόν τυφλά.
Το ότι η νέα γενιά είναι τεχνολογικά μίλια μπροστά είναι προφανές. Επίσης τα παιδιά είναι εξαιρετικά πιο έξυπνα και με περισσότερα ερεθίσματα από εμάς. Το βλέπω στους φοιτητές μου.
Βλέπω κι άλλα όμως, και τα βλέπω πολλά χρόνια, δεν είναι ότι κάνω τις παρατηρήσεις αυτές 1-2 χρόνια, αισίως φέτος είμαι στα 15.
Βλέπω ότι δεν μπορούν να γράψουν δύο προτάσεις.
Βλέπω ότι δεν μπορούν να πουν δύο προτάσεις. Βλέπω ότι δεν θέλουν να παίρνουν ευθύνες.
Βλέπω ότι χωρίς αναλυτικές οδηγίες και συνεχείς επεξηγήσεις, δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτα.
Βλέπω ότι θέλουν να κάνουν τα πάντα με τον μικρότερο δυνατό κόπο και δεν έχουν καμία υπομονή να μάθουν καμία δεξιότητα. Έχουν συνηθίσει τα πάντα να είναι γρήγορα, από το φαγητό και τα ρούχα μέχρι τα views και τα λεφτά (όπως λένε και οι τράπερς που ακούνε).
Βλέπω να μην έχουν κοινωνικές δεξιότητες, όπως σε κάποιο βαθμό δεν είχαμε και εμείς. Αλλά εμείς τις μάθαμε παρακολουθώντας την υγιή ιεραρχία που ανέφερα παραπάνω. Είχαμε μάτια και αυτιά ανοιχτά να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από ανθρώπους που έφτασαν εκεί που έφτασαν για κάποιον λόγο, και όχι επειδή ήταν «φυτεμένοι».
Στα μάτια μου, στο μυαλό μου, δεν υπάρχει επιλογή. Είναι η ιστορία της ίδιας της ζωής, οι παλιοί να συνυπάρχουν με τους νέους, να μαθαίνει ο ένας από τον άλλον και η ζωή και των δύο να γίνεται ευκολότερη. Είναι μεγάλη παγίδα να θεωρείς ότι οι μεν ή οι δε κάνουν τα πάντα καλύτερα και τους άλλους να τους απομονώνεις και να τους πετάς. Εδώ ένιωσα ότι όλα αυτά τα χρόνια επιζούμε από τύχη, είμαστε τυχεροί που δεν έχουμε πέσει στα ψυχοφάρμακα.
Ναι, να αποκαθηλώσουμε κάποιους που λανθασμένα ήταν σε βάθρο. Να σταματήσουμε κάποιες τακτικές που είναι κακοποιητικές για τους γύρω μας ή/και για εμάς τους ίδιους.
Αλλά η άκριτη αποδοχή του νέου επειδή είναι «φρέσκο» κρύβει μέσα της έναν βαθύ ρατσισμό και μια αδικία που θα νιώσουμε όταν κι εμείς γεράσουμε.
